ΕΣΔΕΠ Α.Π.Θ. 10 χρόνια μετά

αποστολή εξετελέσθη

.


Σήμερα η Συμπαράταξη ολοκλήρωσε την αποστολή της με φινέτσα πολίτικης κουζίνας, ενώνοντας την ανανεωτική πτέρυγα της ΠΟΣΔΕΠ στο πλαίσιο μιας ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ, την οποία διασφάλισε σε συνεργασία με τις παρατάξεις που ανέδειξε η πλειοψηφία του 11ου Συνεδρίου. 

Τίτλοι τέλους για την πιο εμβληματική ανανεωτική παράταξη καθηγητών πανεπιστημιακού ιδρύματος της χώρας στα πρώτα αποφασιστικά βήματα του μαραθωνίου της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.

οι ιστορικές ευθύνες της ανανεωτικής πτέρυγας στην ΠΟΣΔΕΠ

Το 11ο Συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ τελείωσε. Οι ευθύνες των παρατάξεων που κάνανε την ανατροπή το 2009 να δώσουνε λύση στη συγκρότηση του Προεδρείου, ώστε να παγιωθεί η πλειοψηφία που διαμορφώθηκε στο 9ο Συνέδριο, διατηρήθηκε στο 10ο και συντηρήθηκε στο 11ο, είναι τώρα μεγάλες. Το εντυπωσιακό ποσοστό της Ενωτικής Ακαδημαϊκής Πρωτοβουλίας και οι θέσεις που κατέλαβε στη Διοικούσα Επιτροπή και την Εκτελεστική Γραμματεία, θα ενισχύσουν μεν την ανανεωτική πτέρυγα, δεν αρκούν όμως για να συγκροτήσουν ένα ανανεωτικό Προεδρείο χωρίς πρώτα να τα βρουν μεταξύ τους οι τρεις «μεγάλοι» που διοίκησαν την ΠΟΣΔΕΠ από το 2009 μέχρι σήμερα. Γι’ αυτό και οι ευθύνες τους αυτή τη φορά είναι ιστορικές. Ήδη, οι κακοί χειρισμοί τους στο 11ο Συνέδριο χάλασαν τη γιορτή που δικαιούνταν οι ανανεωτικές δυνάμεις μετά την οριστική επικράτησή τους στο Συνέδριο αυτό και την ενίσχυσή τους με καινούργιες προτάσεις, όπως αυτή της Πρωτοβουλίας. 

Οι ιστορικές παρατάξεις της ανανέωσης θα πρέπει να προσέξουν να μην απογοητεύσουν τους συναδέλφους που τους στήριξαν και πάλι σε μια δύσκολη πολιτική και ακαδημαϊκή συγκυρία, υψώνοντας ένα απροσπέλαστο τείχος στην αντεπίθεση των αντιδραστικών δυνάμεων και εμποδίζοντας την ανακατάληψη της ΠΟΣΔΕΠ από ένα σχήμα που συγκροτήθηκε για τις περιστάσεις, πρόθυμο να συνεργαστεί με οποιονδήποτε για να το πετύχει. Οι ιστορικές παρατάξεις της ανανέωσης θα πρέπει να γνωρίζουν πως υπόκεινται και οι ίδιες στο νόμο της ανανέωσης. Η ΑΣΚΕΥ το επιχείρησε, αλλά δεν έπεισε. Την επόμενη φορά, μπορεί και πρέπει να το καταφέρει. Οι δυο άλλες, ΚΙΠΑΝ και ΑΡΜΕ, λειτουργούν ακόμη με τη δυναμική της ώθησης που τους προσέδωσαν συνάδελφοι όπως εμείς το 2009, όταν συσπειρωθήκαμε γύρω τους για να προκαλέσουμε τη μεγάλη ανατροπή. Η ώθηση εκείνη εξαντλήθηκε φέτος. 

Για να ενισχυθεί εκ νέου η ανανεωτική δυναμική, χρειάζονται νέες προτάσεις, νέα σχήματα και νέοι άνθρωποι. Αυτό, νομοτελειακά, θα γίνει στο επόμενο Συνέδριο. Μέχρι τότε, όμως, η ευθύνη των τριών ανανεωτικών δυνάμεων να προστατεύσουν την ΠΟΣΔΕΠ από την αδρανοποίηση και την εξουδετέρωση που θέλουν να της επιβάλουν οι αντιδραστικές δυνάμεις, αφού στο μεταξύ απέτυχαν να την ανακαταλάβουν, είναι τεράστια. Καλά θα κάνουν να την αναλάβουν στο ακέραιο, διαφορετικά θα υποστούν ιστορική καταδίκη το 2015. Να προσέξουν, λοιπόν, και την υστεροφημία τους και να προετοιμάσουν τα διάδοχα σχήματα, αξιοποιώντας προτάσεις όπως αυτή της Πρωτοβουλίας, που κατάφερε μια μικρή επανάσταση στο Πανεπιστήμιό της. Γιατί άραγε; Το κέντρο θα πρέπει να αναρωτηθεί. Εάν κατεβαίναμε περισσότερο επιθετικοί στο Συνέδριο, σήμερα θα ήμασταν ρυθμιστές της κατάστασης. Δεν θελήσαμε, όμως, να προκαλέσουμε, πέρα από την αυτοπροστασία μας που φροντίσαμε να διασφαλίσουμε για να μην απογοητεύσουμε τους νέους ψηφοφόρους μας πίσω στο ΑΠΘ, επειδή το μέλλον είναι μπροστά μας.Τέλος, από την ανανεωτική πτέρυγα θα πρέπει να προκύψουν οι όροι και να αναδυθούν οι εκφραστές της νέας αντιπαράθεσης. Οι αντιδραστικές δυνάμεις και οι μάχες χαρακωμάτων που δίναμε μαζί τους, θα πρέπει κάποια στιγμή να κλειστούν στο χρονοντούλαπο της θλιβερής ιστορίας των χειρότερων χρόνων του πανεπιστημιακού συνδικαλισμού. Η μεγαλύτερη συμβολή των ανανεωτικών δυνάμεων σε αυτό το στάδιο είναι η διασφάλιση των συνθηκών της διάδοχης κατάστασης που πρέπει να ετοιμάσουν. Δεν αρκεί μόνο να έχεις προσφέρει. Κάποια στιγμή πρέπει να ξέρεις και να φεύγεις χωρίς ν' αφήνεις πίσω σου συντρίμμια. 

η οργή της θεάς Αθηνάς

Στις μέρες μας, συζητάμε πολύ για την αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα. Πόσοι, όμως, συνειδητοποιούμε ότι, πέρα από τις κλασικές δημόσιες υπηρεσίες που μας έρχονται στο νου, στο δημόσιο τομέα ανήκουν π.χ. και τα σχολεία ή τα νοσοκομεία; Πόσοι είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε ότι –πλάι στις δημόσιες υπηρεσίες που όλοι αναγνωρίζουμε ότι πρέπει να νοικοκυρευτούν– θα πρέπει να αναδιαρθρώσουμε και τα πανεπιστήμια για τους ίδιους ακριβώς λόγους; Πόσοι αντιλαμβάνονται ότι είναι κι αυτά δημόσιος τομέας; Και ότι θα πρέπει κι αυτά να αναδιαρθρωθούν εάν θέλουμε να επιβιώσει το κράτος, που μόλις και μετά βίας μπορεί πλέον να καλύψει τους μισθούς των υπαλλήλων του χωρίς να δημιουργεί έλλειμμα;

Και όμως. Πέρα από Μνημόνια και Τρόικες, η αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα είναι πρωτίστως θέμα εθνικό και καλύπτει όλους τους τομείς, στους οποίους το κράτος ήταν ενεργό τα χρόνια της υπερβολής. Ένας από αυτούς είναι και η ανώτατη εκπαίδευση. Πεντακόσια τμήματα ΑΕΙ και ΤΕΙ στα μηχανογραφικά δεν μπορούσαν να είναι βιώσιμα, και αυτό το γνωρίζαμε ήδη από τότε. Κανείς, όμως, δεν τολμούσε να βάλει τάξη. Η κρίση αποκάλυψε πόσο ευάλωτο και ετοιμόρροπο ήταν το γιγαντωμένο και απλωμένο σε όλη την επικράτεια σύστημα ανώτατης εκπαίδευσης. Και θα είχε καταρρεύσει πριν ξεσπάσει η δημοσιονομική κρίση, εάν δεν το στήριζε ο κρατικός προϋπολογισμός, το διαρκώς αυξανόμενο έλλειμμα του οποίου χρηματοδοτούνταν, ωστόσο, με δανεικά, που τώρα αδυνατούμε να αποπληρώσουμε. Πρόκειται για χαρακτηριστικό παράδειγμα τού πώς φτάσαμε ως εδώ. Μας βοηθά να διακρίνουμε το αίτιο, που είναι η υπερβολή, από το αιτιατό, που είναι η κρίση, αλλά και από τη θεραπεία της κρίσης, που είναι οι πολιτικές του Μνημονίου, τις οποίες αναγκαζόμαστε τώρα, με το γνωστό άσχημο τρόπο με τον οποίο συνηθίζουμε να μαθαίνουμε εμείς οι Έλληνες, να ακολουθήσουμε.

Το ποιος φταίει για την κατάσταση αυτή, το γνωρίζουμε όλοι. Διότι φταίμε όλοι. Φταίμε κατ’ αρχήν εμείς οι Πανεπιστημιακοί, διότι χωρίς τη δική μας συνδρομή (και πίεση πολλές φορές) δεν επρόκειτο να δημιουργηθούν 500 τμήματα ανά την επικράτεια. Φταίνε οι πολιτικοί, αλλ' αυτό έχει πλέον καταντήσει άλλοθι για να κρύψουν τις ευθύνες τους πολλοί άλλοι που ακολουθούν στην αλυσίδα των υπευθύνων, η οποία είναι μακρά και ακουμπάει και τις τοπικές κοινωνίες, που πίεζαν για τη δημιουργία σχολών και τμημάτων στον τόπο τους ελλείψει άλλης αναπτυξιακής δραστηριότητας. Ακουμπάει και την ίδια την κοινωνία, που εκπαιδεύτηκε να στέλνει τα παιδιά της στα Πανεπιστήμια να πάρουν ένα ... χαρτί, μόνο και μόνο για να διεκδικήσουν στη συνέχεια μια θέση στο δημόσιο.

Και όμως. Κανένα ειδικό δικαστήριο δεν πρόκειται να στηθεί για το τεράστιο αυτό σκάνδαλο, στο οποίο συντελέσαμε όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του. Αφού, λοιπόν, τη «γλυτώσαμε» όλοι μας, αν και υπεύθυνοι εις ολόκληρον, ας δούμε τώρα πώς λύνουμε το πρόβλημα. Υπό τις συνθήκες αυτές, είναι λογικό η θεά Αθηνά, που επιστρατεύτηκε να μας βοηθήσει, να είναι οργισμένη απέναντί μας. Εμάς, τους ανάξιους κληρονόμους της σοφίας της! Πώς καταντήσαμε έτσι τον κατ’ εξοχήν οίκο της; Τον οποίο και αυτοδιοικούσαμε, υποτίθεται; Τώρα καλούμαστε να τον νοικοκυρέψουμε. Τι κάναμε, όμως, μέχρι τώρα; Τον καιρό της κρίσης, τι κάναμε;

Ο πολύς κόσμος δεν ξέρει ότι ο νόμος 4009 που ψήφισαν τα τέσσερα πέμπτα της Βουλής το καλοκαίρι του 2011, προέβλεπε μια διαδικασία συγχώνευσης από τα κάτω, από την ίδια δηλαδή την Πανεπιστημιακή Κοινότητα. Αυτή, όμως, εμποδίστηκε με τη βία να εκλέξει τα νέα όργανα διοίκησης του Πανεπιστημίου που είχε θεσμοθετήσει ο νόμος αυτός. Με τη θλιβερή στάση των Πρυτάνεων, από τη μια μεριά, και την κινητοποίηση από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ των πιο αντιδραστικών πανεπιστημιακών δυνάμεων, από την άλλη, χάσαμε έναν ολόκληρο χρόνο. Το καλοκαίρι του 2012, ο κ. Αρβανιτόπουλος προχώρησε σε μια μείζονα τροποποίηση του νόμου. Ανέλαβε ο ίδιος την αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα της ανώτατης εκπαίδευσης. Σαν αποτέλεσμα της νέας ρύθμισης, σήμερα έχουμε το πρώτο δείγμα μιας διαρθρωτικής ανασυγκρότησης του πανεπιστημιακού χάρτη της χώρας. Θα θέλαμε να είναι πιο γενναίο το βήμα αυτό. Ευελπιστούμε ότι θάρθουν κι άλλα στη συνέχεια. Τι πιστεύουμε γι’ αυτό; Δεν θ’ αρχίσουμε να καταγγέλλουμε και πάλι ό,τι δε μας αρέσει, διότι αποτύχαμε –ακόμη μια φορά– να κάνουμε εμείς από μόνοι μας, όταν μας δόθηκε η ευκαιρία, ό,τι επιχειρεί να κάνει τώρα η Πολιτεία. Θα υποστούμε, λοιπόν, τη δίκαιη οργή της θεάς Αθηνάς, με την ευχή να μας λυπηθεί, φωτίζοντας αυτούς που πρέπει…

το μήνυμα της κάλπης

το οδοιπορικό μιας ανατροπής

αποτελέσματα εκλογικής αναμέτρησης

μεσάνυκτα και κάτι...