Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

για να ξανακάνουμε τον Ορθολογισμό πλειοψηφικό

.
Δώσαμε πολλές μάχες για ν’ αλλάξουμε το Πανεπιστήμιο. Κι αυτό γιατί πιστέψαμε πως μόνο αν το καταφέρναμε θα μπορούσαμε να το σώσουμε. Το ίδιο δίλλημα «αλλάζουμε ή καταρρέουμε» βρίσκουμε τώρα μπροστά μας σε εθνικό επίπεδο.

Ορισμένοι συνάδελφοι –απογοητευμένοι– πιστεύουν πως το να καταστραφούμε θα είναι λυτρωτικό, ικανό να μας αλλάξει εκεί που τίποτε δε φαίνεται πως μπορεί να το πετύχει. Κάνουν λάθος. Η δραχμή θα είναι καταστροφή. Όχι μόνο για τη χώρα, την ιστορία της και το μέλλον της, αλλά και για την ίδια την κοινωνία. Μακάρι να μπορούσε να μας αλλάξει μια καταστροφή. Δεν πρόκειται, όμως. Εάν καταστραφούμε, αποκλείεται ν’ αλλάξουμε. Μας έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν και δεν αλλάξαμε. Μόνο πόνο και δάκρυα θα φέρει μια καταστροφή. Ν’ αλλάξουμε αποκλείεται. Απλά, θα πεινάσουμε, θα αρρωστήσουμε και θα παγώσουμε, αφού, μέσα σε μια νύχτα, τα τρόφιμα που εισάγουμε απ’ το εξωτερικό, τα φάρμακα και κυρίως η ενέργεια θα ακριβύνουν τόσο, που θα γίνουν είδη πολυτελείας για τα τρία τέταρτα του πληθυσμού. Σήμερα το πρόβλημα εστιάζεται στο ένα τρίτον. Όμως η χώρα παραμένει όρθια. Και πρέπει να μείνει όρθια για τους αδύνατους πολίτες της που κυρίως την έχουν ανάγκη. Οι ισχυροί δεν χρειάζονται το κράτος όπως οι αδύνατοι συμπολίτες μας. Αντιλαμβάνεσθε τι θα συμβεί εάν το πρόβλημα επεκταθεί στα δύο τρίτα του πληθυσμού; Έχουμε πρόσφατα παραδείγματα στο γεωγραφικό μας περίγυρο για το πώς θάναι μια τέτοια καταστροφή. Βαλκάνια, Ανατολική Ευρώπη,  πρώην Σοβιετία. Είκοσι χρόνια περάσανε και δεν έχουν βγει οριστικά από την κρίση τους. Μια τέτοια κατάσταση θα βιώσουμε, όπως την βιώσανε και σ’ ένα βαθμό την βιώνουν ακόμη οι γείτονες λαοί. Όλοι την γνωρίζουμε. Αυτήν θέλουμε να υποστούμε;
Θέλουμε ν’ αλλάξουμε;

Το κρίσιμο ερώτημα, λοιπόν, στο οποίο πρέπει να απαντήσουμε στις επόμενες εκλογές είναι αν θέλουμε ν’ αλλάξουμε. Όσες δυνάμεις παραπλανούν τον κόσμο ότι μπορούμε να αποφύγουμε την καταστροφή παραμένοντας ίδιοι, στην πραγματικότητα μάς οδηγούν αυτές στην καταστροφή. Διότι μόνον αλλάζοντας θα σωθούμε. Εάν δεν αλλάξουμε, θα καταστραφούμε. Αποκλείεται να σωθούμε παραμένοντας ίδιοι.

Ορισμένες αναδυόμενες πολιτικές δυνάμεις, που στον πανεπιστημιακό χώρο π.χ. διεκδικούν την επιστροφή στο Ν. 1268, δε δείχνουν να θέλουν ν’ αλλάξουν τίποτε. Κι ας λένε ότι θέλουν να τ’ αλλάξουν όλα. Στην πραγματικότητα, το μόνο που θέλουν ν’ αλλάξουν είναι το Μνημόνιο, που όμως προέκυψε εξ αιτίας της κατάστασης στην οποία θέλουν να μας επαναφέρουν.   

Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα. Αφήστε όλα τα άλλα και σκεφτείτε μόνο τούτο: Ποιος θα μας χρηματοδοτήσει το αυξημένο πρωτογενές έλλειμμα που θα προκύψει από την εφαρμογή πολιτικών ανάκτησης των κεκτημένων σε καθεστώς ύφεσης και οριακής βιωσιμότητας του χρέους μας; Είμαστε αποκομμένοι από τις αγορές. Άλλη πηγή χρηματοδότησης εκτός από την ΕΕ και το ΔΝΤ δεν έχουμε. Αυτοί, όμως, συμφώνησαν να χρηματοδοτούν πλέον μόνο τις δανειακές μας υποχρεώσεις για να διατηρήσουν την πιστοληπτική μας ικανότητα, με την ελπίδα πως, κάποια στιγμή, θα καταφέρουμε να ξαναβγούμε στις αγορές, ώστε να συνεχίσουμε να χρηματοδοτούμαστε όπως όλα τα αναπτυγμένα έθνη. Άλλο δεν χρηματοδοτούν πλέον το πρωτογενές έλλειμμά μας. Δεν πρόκειται να δεχτούν να βάλλουν βαθύτερα το χέρι στην τσέπη των δικών τους φορολογουμένων για να μπορούμε εμείς να διατηρούμε εδώ ένα δημόσιο τομέα που αδυνατούμε να συντηρήσουμε με δικούς μας πόρους. Θα πρέπει να τον αναδιαρθρώσουμε, ώστε να μειώσουμε τις δαπάνες, για να μην έχουμε άλλο πρωτογενές έλλειμμα. Διαφορετικά, θα υποχρεωθούμε να το χρηματοδοτήσουμε με δραχμές. Απλά πράγματα.
Ποιος, λοιπόν, στην Ευρώπη θα δεχτεί να μας χρηματοδοτήσει το επιπλέον πρωτογενές έλλειμμα (πέραν των τόκων, αφήστε τους τόκους, για το πρωτογενές έλλειμμα μιλάμε) όταν μόλις προχθές ο νέος Πρόεδρος της Γαλλίας δήλωσε, παρουσία της Γερμανίδας Καγκελαρίου, την πρώτη κιόλας ημέρα άσκησης των καθηκόντων του, ότι θα πρέπει να σεβαστούμε τις δεσμεύσεις που αναλάβαμε; Δείτε εδώ τί είπε στην κοινή συνέντευξη τύπου:

« Je souhaite que les Grecs puissent affirmer dans ces élections leur attachement à la Zone Euro. Et je suis favorable à ce que nous puissions dire aux Grecs que l’Europe est prête à ajouter des mesures de croissance, de soutien de l’activité pour qu’il puisse y avoir le retour de la croissance en Grèce, alors qu’elle vit une récession. Mais qu', en même temps, les engagements qui ont été pris doivent être tenus » (από λεπτό 07:50'')

Με άλλα λόγια, PACTA SUNT SERVANDA μας είπε ο άνθρωπος στον οποίο πολλοί στην Ελλάδα είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους ν’ αλλάξει το Μνημόνιο (όχι εμάς, αλλά το Μνημόνιο, εμείς πρέπει να μείνουμε ίδιοι…).

Περιέργως, δεν δόθηκε στη δήλωση του νέου Γάλλου Προέδρου η δημοσιότητα που της έπρεπε. Ήταν ο Μεσσίας για πολλούς να διατηρηθούν ή να έλθουν στην εξουσία χωρίς ν’ αλλάξουν. Γι’ αυτό και περίμεναν από αυτόν ν’ αλλάξει το Μνημόνιο, αντί να επιχειρήσουν ν’ αλλάξουν οι ίδιοι. Πολλοί επικαλούνται σήμερα «τους συσχετισμούς που αλλάζουν στην Ευρώπη». Ποιοι συσχετισμοί αλλάζουν στην Ευρώπη; Για μας δεν αλλάζει απολύτως τίποτε. Η Ευρώπη περιμένει από εμάς ν’ αλλάξουμε. Ούτε καν στο Νότο δεν αλλάζουν οι συσχετισμοί υπέρ ημών, αν κρίνουμε από τον Ιταλό εκπρόσωπο στο Δ.Σ. του EFSF, ο οποίος ψήφισε τις προάλλες να μην πάρουμε ολόκληρη την τελευταία δόση… Για ποια συμμαχία του Νότου, λοιπόν, μιλάμε;

Στο μεταξύ, ένας άλλος ευρωπαίος ηγέτης, ο κ. Μάρτιν Σούλτς, Γερμανός σοσιαλιστής και Πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, επανέλαβε λίγες ημέρες αργότερα σε επίσκεψή του στην Αθήνα ό,τι ακριβώς είπε και ο νέος Γάλλος Πρόεδρος, χρησιμοποιώντας μάλιστα και την αυθεντική λατινική διατύπωση της αρχής pacta sunt servanda:

Μάρτιν Σουλτς, Αθήνα 18.5.2012

Η γλώσσα του σώματος του κ. Σουλτς είναι αποκαλυπτική! Θα παίξουμε, άραγε, τη χώρα μας στα ζάρια;

Αυτό είναι το όραμά μας;

Ή μήπως είναι όραμά μας το να επιβιώσουμε σαν τσιμπούρια στο σώμα της Ευρώπης; Μπορεί ένα έθνος να πορευτεί με την προσδοκία να επιβιώσει χωρίς ν’ αλλάξει, γιατί θάχει κατσικωθεί στους εταίρους του που θα υποχρεούνται να το τρέφουν επειδή δεν θα θέλουν να πάθουν μεγαλύτερο κακό από αυτό που μπορεί να συμβεί στο ίδιο αν τολμήσουν να σταματήσουν τη χρηματοδότηση των ελλειμμάτων του;

Ή μήπως φιλοδοξία μας είναι να επιβιώσουμε σαν παγκόσμιοι μπαταχτσήδες; Επιτροπή λογιστικού ελέγχου του χρέους μας, λένε. Με ποιο σκοπό; Για να διαγραφεί το χρέος. Όλο; Μα διαγράφηκε ήδη το μισό ιδιωτικό χρέος μας. Το περισσότερο πλέον από το υφιστάμενο είναι δημόσιο και οφείλεται στους λαούς των εταίρων μας. Αυτό το χρέος εννοούν πως θα διαγράψουν; Το δημόσιο;

Η νέα δανειακή σύμβαση θα είναι άραγε πιο ισχυρή;
Ας υποθέσουμε, όμως, ότι –εκβιαζόμενοι– θα μας «φοβηθούν» τελικά οι εταίροι μας, θα υποχωρήσουν και θα μας δώσουν κι άλλα λεφτά, όσα χρειαζόμαστε π.χ. για να προσλάβουμε 100.000 επιπλέον στο Δημόσιο, τη στιγμή που πρέπει να αποχωρήσουν από αυτό 15.000 με εφεδρεία μόνο για φέτος. Πώς θα μας τα δώσουν, άραγε; Δεν θα πρέπει να συνάψουμε μια νέα δανειακή σύμβαση μαζί τους; Και οι παλιές δανειακές συμβάσεις; Αυτές θα τις αρνηθούμε όπως έκανε το Ιράν το 1979 όταν ανέλαβαν οι μουλάδες; Και θέλουμε να λέμε κιόλας ότι θα παραμείνουμε, όχι στην Ευρωζώνη, αλλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση μετά από αυτό; Ποιον κοροϊδεύουμε; Και γιατί η νέα σύμβαση που θα συνάψουμε θα έχει μεγαλύτερη ισχύ από τις προηγούμενες; Επειδή αυτοί που θα την υπογράψουν θα αγαπούν τον λαό τους περισσότερο από τους άλλους; Με τους ίδιους δεν θα την υπογράψουν; Και τώρα θα σεβαστούν την νέα δανειακή που θα υπογράψουν; Και ποιος θα τους πιστέψει; Ποιος θα μας πιστέψει; Και γιατί να μας πιστέψει; Γιατί να μας πιστέψει αύριο όταν θα έχει κάνει το λάθος να μας πιστέψει χθες;

Απόπειρα αυτοκτονίας
Στις 6 Μαΐου ο μεγάλος ηττημένος ήταν ο ορθολογισμός. Και μεγάλος νικητής, η εξαχρείωση. Τα video ανέδειξαν βουλευτές και η μπουρδολογία πολιτικές δυνάμεις. Κέρδισαν όσοι είπαν το μεγαλύτερο ψέμα. Νίκησαν όσοι συναγωνίστηκαν στο ποιος θα πει τη μεγαλύτερη ανοησία. Κι έχασαν όσοι τα ήθελαν όλα χωρίς να αλλάξουν τίποτε. Έχασαν όσοι προεξόφλησαν πως –ενώ δε θάλλαζαν οι ίδιοι– ο σκεπτόμενος λαός θα τους ψήφιζε γιατί θα ήταν τρελό να αυτοκτονήσει. Κάνανε λάθος! Διότι, αντί να τους ψηφίσει, προτίμησε να πηδήξει στο κενό. Θέλουμε να ελπίζουμε πως δεν θα το ξανακάνει, αλλά και πως αυτοί που πρέπει τώρα να ψηφίσει για να μην αυτοκτονήσει, δε θα προεξοφλήσουν και πάλι την εμπιστοσύνη του. 

Το έλλειμμα διαπαιδαγώγησης πολιτών και πολιτικών, για το οποίο εμείς οι πανεπιστημιακοί είμαστε κύριοι υπεύθυνοι, πολλοί δε από εμάς όχι μόνο διά παραλείψεως, αποδείχθηκε τελικά πολύ βαθύτερο απ’ όσο έφτανε για να εξοντώσει οποιοδήποτε λαό δέκα φορές όχι μία. Είμαστε ακόμα ζωντανοί; Πώς να καταπολεμήσεις την παράνοια όταν γίνεται επίσημος λόγος; Κάτω από άλλες συνθήκες, απλά θα γελούσαμε. Τώρα δεν μπορούμε ούτε να κλάψουμε με το κακό που μας βρήκε. Το μόνο που μπορούμε είναι να ευχηθούμε ο Θεός της Ελλάδας που κάποτε έβαλε την υπογραφή Του, να μην την πάρει πίσω!