Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

αναμένοντας το καινούργιο

.

Καθώς η χώρα περιμένει να γεννηθεί το νέο που θα τη βγάλει από την κρίση και θα της δώσει ελπίδα και προοπτική, θέλουμε νάμαστε πιο αισιόδοξοι αυτή τη φορά από τις τρεις προηγούμενες που σας ευχηθήκαμε στην αλλαγή του χρόνου. Τα πράγματα, ωστόσο, δε βοηθάνε και πολύ. Ελπίζαμε πως το καινούργιο θάχε ήδη γεννηθεί. Εδώ μέσα πρώτα, στα Πανεπιστήμια. Οι αντιστάσεις, όμως, είναι μεγάλες. Το ίδιο και οι νίκες που πρέπει να καταφέρουμε. Κι είμαστ' ακόμα στην αρχή. Ο αγώνας είναι μακρύς και τα μέτωπα πολλά. Ξεκινήσαμε λίγοι, στην πορεία αυγατίσαμε, τώρα μετριόμαστε και πάλι δεν αρκούμε. Μας λένε να το πάρουμε απόφαση. Ποτέ αυτοί που κέρδισαν τέτοιες μάχες δεν ήταν περισσότεροι. Έτσι μάλλον θα συνεχίσουμε. Και ή θα γονατίσουμε το κακό μας παρελθόν ή θα μας γονατίσει εκείνο. Πού βρισκόμαστε, όμως, τώρα, αυτό να ξέραμε μόνο. Να μπορούσε κάποιος να μας το πει τουλάχιστο… Νικάμε, άραγε, το θεριό, που πνέει τα λοίσθια, ή μας κατασπαράσσει και ματαιοπονούμε; Ο κοινός μας παρονομαστής των ελαχίστων βασικών παραδοχών μικραίνει αντί να μεγαλώνει. Κι αυτό είναι ανησυχητικό για την επίτευξη στοιχειώδους συνεννόησης. Φαίνεται δε κυρίως στο χώρο μας. Η ορθολογική σκέψη δέχεται το ένα πλήγμα μετά το άλλο. Κι αυτό είναι ακόμη πιο απογοητευτικό απ' ο,τιδήποτε άλλο. Εμείς θα επιμείνουμε. Όσο μπορούμε. Κι αν δε νικήσουμε εμείς, θα νικήσουν οι επόμενοι. Καλή Χρονιά, λοιπόν, σ’ αυτούς και Καλή Δύναμη σε όλους!

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

γιατί πνέουν μένεα κατά της επέμβασης της Πολιτείας;

.

Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί οι δυνάμεις της αντίδρασης απέναντι σε κάθε επιχειρούμενη αλλαγή στα Πανεπιστήμια πνέουν τα μένεα κατά της αποκατάστασης της λειτουργίας της Κεντρικής Διοίκησης του ΑΠΘ από την Πολιτεία; Διότι, για μας, η λειτουργία της Πρυτανείας δεν αποκαταστάθηκε «από τα ΜΑΤ», όπως αρέσκονται να λένε, αλλά από την Ελληνική Πολιτεία. Αρνούμαστε να θεωρήσουμε ότι ο εισαγγελέας που έδωσε την εντολή να επέμβει η αστυνομία για να απελευθερώσει το κατειλημμένο επί 74 ημέρες (για μας, μία θα αρκούσε) κτήριο Διοίκησης του ΑΠΘ είναι όργανο δικτατόρων, οι δε Πρυτάνεις, Κοσμήτορες και Πρόεδροι ολόκληρου του ΑΠΘ, που κάλεσαν τον εισαγγελέα να το κάνει, χουντικοί, όπως υπονόησαν στην ψευτοανακοίνωση που πλαστογράφησαν ορισμένα μέλη του ΔΣ του ΕΣΔΕΠ, καταχρώμενα πραξικοπηματικά την σφραγίδα που τους έδωσαν (μειοψηφικά) να κρατήσουν οι συνάδελφοι πριν δυο χρόνια. Απέδειξαν πόσο δημοκράτες είναι και πως αγωνίζονται για το «δημοκρατικό» Πανεπιστήμιο που χάνουν…

Για τον απλούστατο λόγο ότι χάνουν το Πανεπιστήμιο που τους βολεύει… Χάνουν το ζωτικό τους χώρο. Το άσυλο τούς διασφάλιζε την απαραίτητη ασυλία, ώστε ανενόχλητοι να επιδίδονται στη χρήση κάθε είδους βίας μέσα στο campus, για να κρατούν την Πανεπιστημιακή Κοινότητα όμηρο της ιδεολογικής τους τυραννίας. Η κατάληψη ήταν (και παραμένει) για τις δυνάμεις αυτές η τελευταία μορφή πάλης που τους απέμεινε. Στη σκέψη και μόνο ότι δεν θα μπορούν πλέον εύκολα να καταλαμβάνουν τα μέχρι χθες απροστάτευτα και ανοχύρωτα δημόσια πανεπιστημιακά κτήρια, έχασαν την ψυχραιμία τους και … ιδού το αποτέλεσμα:
Η χαλκευμένη καταγγελία τους θα μείνει στην συνδικαλιστική ιστορία του συλλόγου καθηγητών του ΑΠΘ ως μνημείο αυθαιρεσίας, αντισυναδελφικότητας και σταλινικής συμπεριφοράς εκλεγμένων συναδέλφων προς εκλεγμένους συναδέλφους. Μέχρις εδώ ήταν οι δημοκρατικές αντοχές τους. Μέχρις εδώ άντεξε το δημοκρατικό προσωπείο τους. Εκπρόσωποι του πιο αντιδραστικού σκοταδισμού που γνώρισε ποτέ το ΑΠΘ, αποκαλύφθηκαν στο πρώτο φως της μέρας.

Για τους ίδιους λόγους παρεμπόδιζαν και τις εκλογές του Συμβουλίου Διοίκησης. Τους ζητήσαμε τότε να παραιτηθούν, όταν σύσσωμη η καθηγητική κοινότητα του ΑΠΘ ψήφισε για την εκλογή του Συμβουλίου, σε πείσμα της φασιστικής τους αντίδρασης που είχε προηγηθεί. Τελικά, δεν χρειάστηκε, γιατί –για πρώτη φορά στην ιστορία του ΕΣΔΕΠ– κατέρρευσε η πλειοψηφία που τον διοικούσε πριν λήξει η θητεία του ΔΣ.

Μάταια θα αναζητήσουν τις αιτίες της πτώσης τους αλλού. Είναι αποκλειστικά ιδεολογικές. Πιο συγκεκριμένα, η ιδεολογική τους πτώχευση είναι το μοναδικό αίτιο της κατάρρευσής τους. Αφού στέρεψαν από ιδέες, τους απέμεινε μόνον η βία, ο τσαμπουκάς, η αυθαιρεσία, η ομηρεία, ο προπηλακισμός, η στοχοποίηση, το λουκέτο και η παρεμπόδιση. Η άσκηση φυσικής βίας σε όλο της το μεγαλείο. Αυτό είναι το μοναδικό ιδεολογικό όπλο που τους απέμεινε. Και τώρα διαμαρτύρονται, γιατί κινδυνεύουν να το χάσουν και αυτό. Αν και, ως υποτιθέμενοι μαρξιστές, θα έπρεπε να γνωρίζουν πως μ' ένα τέτοιο όπλο δεν πας μακριά, όπως δεν πήγε μακριά καμιά τυραννία.

ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, χώρος ελευθερίας, και δεν έχει θέση η βία τους. 

η πρότασή μας: δέκα ΑΕΙ στη χώρα

.
Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΕΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΧΑΡΤΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
α/α
Μετά την συγχώνευση
Πριν την συγχώνευση
α/α
1
ΔΗΜΟΚΡΙΤΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΡΑΚΗΣ
Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
1
2
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
2
Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
3
Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος
4
Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας
5
3
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας
Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
6
Ιόνιο Πανεπιστήμιο
7
4
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ
Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
8
5
ΕΘΝΙΚΟ & ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
9
Πάντειο Πανεπιστήμιο
10
Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
11
Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
12
Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο
13
6
ΕΘΝΙΚΟ ΜΕΤΣΟΒΙΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο
14
7
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Πανεπιστήμιο Πειραιώς
15
Πανεπιστήμιο Αιγαίου
16
8
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΑΤΡΩΝ
Πανεπιστήμιο Πατρών
17
Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου
18
9
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΚΡΗΤΗΣ
Πανεπιστήμιο Κρήτης
19
10
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΝΟΙΚΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ
Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο
20
.

Η Πρότασή μας για το ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ 

 1.  Σχολή Επιστημών Υγείας
 2.  Πολυτεχνική Σχολή
 3.  Σχολή Θετικών Επιστημών
 4.  Σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών
 5.  Νομική Σχολή
 6.  Σχολή Κοινωνικών, Οικονομικών & Πολιτικών Επιστημών
 7.  Σχολή Φυσικού Περιβάλλοντος
 8.  Σχολή Επιστημών Αγωγής
 9.  Σχολή Καλών Τεχνών
10. Σχολή δια βίου μάθησης (μετεξέλιξη του Διεθνούς Πανεπιστημίου).


Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

ΕΞΩ ΤΩΡΑ! Έστω και την Δωδεκάτη Ώρα...


.
Σήμερα επρόκειτο να συζητηθεί στη Σύγκλητο το σχέδιο ΑΘΗΝΑ και άλλα θέματα που καίνε το ΑΠΘ. Ως συνήθως, εισέβαλαν από το πρωί διάφορες ομάδες άσχετων ατόμων στην αίθουσα. Συνάδελφοι συγκλητικοί έθεσαν τότε –προς τιμήν τους– το θέμα της σωστής σύνθεσης του οργάνου. Είναι δυνατόν να παρευρίσκονται στη Σύγκλητο εξωθεσμικά στοιχεία; Να παίρνουν το λόγο όποτε θέλουν, να παρακολουθούν ποιος λέει τι, να παρεμβαίνουν και να διακόπτουν τη διαδικασία όποτε το κρίνουν σκόπιμο; Αυτό είναι το «δημοκρατικό» πανεπιστήμιο, στο οποίο ομνύουν ακόμη ορισμένοι, χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα γιατί τάχα θα το χάσουν καθώς αναλαμβάνει το Συμβούλιο Διοίκησης;

Η ψηφοφορία, την οποία προκάλεσε ο Πρύτανης επί του ερωτήματος εάν έπρεπε να αποχωρήσουν από την αίθουσα της Συγκλήτου όσοι δεν ήσαν μέλη αυτής, απέσπασε την συντριπτική πλειοψηφία των Συγκλητικών!

Η Σύγκλητος τελικά διακόπηκε, επειδή όσοι παρανόμως βρίσκονταν στην αίθουσα, αρνήθηκαν να αποχωρήσουν. Εκ πρώτης όψεως, δεν αποτελεί νέο για κανέναν από εμάς. Είμαστε καλά εκπαιδευμένοι σε τέτοιου είδους καταστάσεις. Και όμως. Αυτή τη φορά, η διακοπή της Συγκλήτου είναι νέο.  Διότι συνέβη ως αντίδραση στην αυτονόητη απόφαση των Συγκλητικών να αποχωρήσουν όσοι δεν είχαν καμιά δουλειά στην αίθουσα της Συγκλήτου την ώρα που αυτή συνεδρίαζε.

Σήμερα ήταν η τελευταία συνεδρίαση της Συγκλήτου με την παλιά της σύνθεση. Η απόφαση των Συγκλητικών να ορθώσουν στην τελευταία συνεδρίαση της παλιάς Συγκλήτου το ανάστημά τους και να πούνε ΕΞΩ στους γνωστούς-αγνώστους που κάθε φορά συνωστίζονται στην αίθουσα συνεδριάσεων προκειμένου να την εμποδίσουν να λειτουργήσει κανονικά, αποτελεί μια ιστορική απόφαση. Δεν ξεπλένει ανοχές δεκαετιών, δείχνει όμως ότι οι καιροί αλλάζουν. 

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

να αφήσουμε οριστικά πίσω μας το πρόβλημα

.
Είναι εμφανής σήμερα στο campus του ΑΠΘ ο τακτικός καθαρισμός του περιβάλλοντος χώρου, που μας κάνει να αισιοδοξούμε ότι αφήσαμε πίσω μας τις κακές μέρες. Αφήσαμε, όμως, πίσω μας και το πρόβλημα; Ή μήπως αυτό θα το διαιωνίσουμε, επειδή νιώθουμε ευάλωτοι και ανήμποροι να του δώσουμε την οριστική λύση;
.
Campus ΑΠΘ, 6 Δεκεμβρίου 2012
Oι σκέψεις που ακολουθούν αντανακλούν τις πεποιθήσεις ολόκληρης πλέον της Πανεπιστημιακής Κοινότητας. Εκτός από παράνομο, θα ήταν και τραγικό εάν διολισθαίναμε και πάλι, όπως τον Απρίλιο του 2009, στο παλιό καθεστώς της επιβολής όλων των εργολαβικών -ακόμη και με δραστικά μειωμένες αποδοχές- στις εργολαβίες της καθαριότητας, της φύλαξης, του κήπου και των τεχνικών εργασιών, μετά το βαρύτατο θεσμικό κόστος που καταβάλαμε την τελευταία δεκαετία εξ αιτίας του ότι όλες οι κατά την παρελθούσα εικοσαετία Διοικήσεις εν ευρεία εννοία (διότι, εκτός από τις Πρυτανικές Αρχές, και απλοί διοικητικοί φαίνεται πως "χώνανε" προσωπικό στις εργολαβίες) συμπεριφέρονταν ως εργοδότες, είτε ηθελημένα ή από κεκτημένη ταχύτητα λόγω μιας παλιάς -πλην κακής- εθιμικής πρακτικής (εμείς θα δεχτούμε το δεύτερο):

2002: ημέρες κατάληψης 22
2009: ημέρες κατάληψης 22
2012: ημέρες κατάληψης 74

Σύνολο εργασίμων ημερών 85, κατά τις οποίες κάποιοι δε δούλευαν και δεν πληρωνόντουσαν, ενώ έπρεπε να δουλεύουν, και κάποιοι άλλοι δε δούλευαν και πληρωνόντουσαν, ενώ αυτοί κι αν έπρεπε να δουλεύουν. Και τούτο είναι μόνο το υπολογίσιμο κόστος που υποστήκαμε. Το ανυπολόγιστο είναι η βλάβη στη φήμη μας. Και τα δύο, πάντως, είναι το ίδιο ανεπανόρθωτα. Δεν θα πληρώσει κανείς γι' αυτά. Κανείς; Όχι ακριβώς. Πλήρωσε και πληρώνει, όπως πάντα, ο Έλληνας φορολογούμενος (και ήδη και ο Ευρωπαίος φορολογούμενος που μάς δανείζει).

Ας αφήσουμε, όμως, το κακό παρελθόν πίσω μας και ας κοιτάξουμε μπροστά:

Υπάρχει, άραγε, περιθώριο, για επανάληψη των λαθών του παρελθόντος; Επιτρέπεται να καλλιεργήσουμε νέες ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ στους εργολαβικούς, τις οποίες κινδυνεύουμε να μην μπορέσουμε να τηρήσουμε στη συνέχεια, και να ξαναβρεθούμε στη κατάσταση στην οποία βρισκόμασταν χθες;

1) Αδικίες έγιναν πράγματι, διότι καλλιεργήσαμε προσδοκίες σε ορισμένες κατηγορίες παλαιών εργολαβικών, τις οποίες αδυνατούμε να ικανοποιήσουμε. Δυστυχώς, το πρόβλημα δεν μπορεί πλέον να θεραπευτεί εκεί που πράγματι προκλήθηκε, παρά μόνον είτε από τη ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ εξουσία ή από τη ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ εξουσία, στη συνέχεια ή εκ παραλλήλου. Και πάντως, δεν μπορεί να θεραπευτεί από εμάς.

2) Καθόσον μας αφορά, εμείς αδυνατούμε πλέον, διότι δεν μας επιτρέπεται, να επιβάλουμε οιονδήποτε εργολαβικό σε οποιοδήποτε εργολάβο, επειδή κάτι τέτοιο έχει κριθεί παράνομο από τα δικαστήρια.

Καλώς ή κακώς, το τεράστιο αυτό πρόβλημα, με τις στρεβλωτικές διαστάσεις που του έχουμε προσδώσει, έχει καταστεί δημόσιο και διάφανο. Αποκαλυφθήκαμε πλέον και δεν μπορούμε άλλο να κρύψουμε 850 εργολαβικούς υπαλλήλους κάτω από το χαλί του εργολάβου. Επανάληψη συμπεριφορών παρελθόντος, ενδεχομένως να οδηγήσουν σε προσωπικούς αυτή τη φορά καταλογισμούς, τους οποίους κανείς αρμόδιος συνάδελφος δεν θα μπορέσει να αντέξει.

Επί της ουσίας του προβλήματος:

Δεν βλέπουμε γιατί οιοσδήποτε εργολάβος αναλάβει στο εξής οποιοδήποτε έργο στο ΑΠΘ, θα παραμερίσει ΑΞΙΟ και ΙΚΑΝΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ μεταξύ των εργολαβικών μας, όταν με αυτό θα μπορεί να κάνει τη δουλειά του και να την κάνει καλά. Και γιατί ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ θα πρέπει αυτός να τους αμείψει με τις αποδοχές της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και όχι με υψηλότερες; Είμαστε, όμως, εμείς ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ; Γιατί, λοιπόν, κάνουμε τον ΕΡΓΟΛΑΒΟ στη θέση του ΕΡΓΟΛΑΒΟΥ;

Συμπέρασμα: Κ Α Θ Α Ρ Ε Σ  Λ Υ Σ Ε Ι Σ

Εμείς έχουμε την υποχρέωση να διασφαλίζουμε στο ΑΠΘ την καθαριότητα, τη φύλαξη, τη συντήρηση του κήπου και την εκτέλεση των τεχνικών εργασιών. Στη δε ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΛΕΣΧΗ και την ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ της Καλάνδρας, ομοίως και αναλόγως. ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ πρέπει να διασφαλίζουμε, ως ΚΥΡΙΟΙ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ. Δεν είμαστε εδώ για να κάνουμε τον εργοδότη. ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ είναι ή το ΚΡΑΤΟΣ ή οι ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ. Εμείς δεν είμαστε ούτε εργοδότες, ούτε εργολάβοι. Και θα πρέπει, συνεπώς, να πάψουμε να συμπεριφερόμαστε ως τέτοιοι. Και ας μη σπεύσουν ορισμένοι να μας πουν ότι, ως ΝΠΔΔ, είμαστε εργοδότες του προσωπικού μας, στο οποίο συγκαταλέγεται και το εργολαβικό προσωπικό, διότι έχει παγίως κριθεί από τα διοικητικά δικαστήρια πως δεν υφίσταται άμεσος δεσμός μεταξύ ημών και του εργολαβικού προσωπικού, εις τρόπον ώστε να μην μπορούμε να εφαρμόσουμε σ' αυτό τη γνωστή νομολογία περί διαρκών και παγίων αναγκών.

Δεν πιστεύουμε πως η Πανεπιστημιακή Κοινότητα είναι έτοιμη να δεχτεί ο,τιδήποτε λιγότερο από αυτό.

Την επομένη της προηγούμενης κρίσης, το 2009, τα είχαμε ξαναπεί και είχαμε προειδοποιήσει ότι έπρεπε να πούμε την αλήθεια στους εργολαβικούς υπαλλήλους. Δεν θέλουμε, γιατί δεν μας ενδιαφέρει, να δικαιωθούμε ξανά στην επόμενη κρίση. Δεν θέλουμε να ξαναζήσουμε άλλη κρίση.

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

το Αριστοτέλειο και η Φιλοσοφική του Λίθος

.

Καλοτάξιδη η Ενωτική Πρωτοβουλία για το ΑΠΘ!

Γεννιέται την πιο κρίσιμη στιγμή, από πρωτεργάτες της Φιλοσοφικής, που ανταποκρίθηκαν στο ενωτικό κάλεσμα των συναδέλφων που εξέλεξαν μαζικά το Συμβούλιο και μάς ζήτησαν να γυρίσουμε σελίδα. Εμείς της Συμπαράταξης, την γυρίσαμε πρώτοι. Το χρειαζόμασταν να ξανακουμπήσουμε στο φιλοσοφικό λιθάρι του ΑΠΘ. ΜΟΥΣΑΙΣ ΧΑΡΙΣΙ ΘΥΕ. Να δούμε μια αχτίνα φωτός στο βαθύ τούνελ, στο οποίο κάποιοι μας καταδίκασαν χωρίς να μας ακούσουν. Δεν θα τους περάσει.

ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ 



Ποιοι είμαστε

Καθηγητές του Α.Π.Θ. από διαφορετικές Σχολές και με διαφορετικές ιδεολογικές ή πολιτικές αφετηρίες, ενώνουμε τις δυνάμεις μας κάτω από την ανάγκη που αισθανόμαστε να φωνάξουμε: «φτάνει πια». Φτάνει πια με την εξανέμιση των μισθών μας, με την απαξίωση που υφιστάμεθα από παράγοντες της πολιτείας, από τμήματα της κοινωνίας και από μερίδα φοιτητών μας. Φτάνει πια με τις επανειλημμένες και βίαιες καταλήψεις του χώρου μας από κατευθυνόμενες ολιγομελείς ομάδες, με τα σκουπίδια και την υποβάθμιση της καθημερινής μας ζωής. Αλλά φτάνει πια και με την απαξίωση που εμείς οι ίδιοι προκαλούμε στους εαυτούς μας, ανεχόμενοι να μας «εκπροσωπούν» εκείνοι που το μόνο ουσιαστικά που έχουν καταφέρει μέχρι τώρα είναι να προκαλούν θόρυβο για κομματικά οφέλη.

Τι πιστεύουμε

Τα πανεπιστήμια, όπως κάθε άλλος θεσμός του δημόσιου χώρου, περνάνε δοκιμασίες και κρίσεις και υπόκεινται σε μεταρρυθμίσεις και εξελίξεις. Πουθενά όμως δεν παραλύει η λειτουργία τους ούτε ακυρώνεται ο ρόλος τους. Στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες οι νόμοι εφαρμόζονται. Η οικονομική και δημοσιονομική κρίση που σήμερα βιώνουμε δρομολογεί μια μετάβαση ολόκληρης της κοινωνίας σε καταστάσεις αβέβαιες και επισφαλείς. Πιστεύουμε ότι τα επόμενα δύσκολα χρόνια το Α.Π.Θ. είναι υποχρεωμένο να επανιδρυθεί. Σε αυτές τις συνθήκες οφείλουμε να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπειά μας ως εργαζομένων, την τήρηση της ακαδημαϊκής δεοντολογίας σε όλες τις εκφάνσεις της κοινής μας ζωής, τη χρηστή διοίκηση του ιδρύματος, τα επαγγελματικά μας δικαιώματα και συμφέροντα. Στο Πανεπιστήμιο οφείλει να αναπτυχθεί ένας ευρύς και γόνιμος διάλογος για όλα τα θέματα που εκκρεμούν ή θα προκύψουν, ο οποίος θα διαρρηγνύει κάθε σχέση με τον παραταξιακό λόγο και τα κατεψυγμένα ιδεολογήματα που εμπνέουν τους σημερινούς «εκπροσώπους» μας. Κύρια αναφορά μας πρέπει να είναι το Πανεπιστήμιο, βασικός μας γνώμονας η υπεύθυνη στάση. Αισθανόμαστε πολύ έντονα την ανάγκη να βρούμε διόδους επικοινωνίας με τους φοιτητές μας, παρακάμπτοντας τους αυτόκλητους «εκπροσώπους» τους.

Τι επιδιώκουμε

Διεκδικούμε να πάρουμε πίσω το Πανεπιστήμιο από όσους το υπεξαίρεσαν και το καπηλεύονται καθημερινά. Επιδιώκουμε να δώσουμε ζωή στον ΕΣΔΕΠ, ώστε να πάψει να λειτουργεί σύμφωνα με τις επιταγές των παρατάξεων που είχαν την πλειοψηφία τα δύο τελευταία χρόνια, ως μαυσωλείο ιδεολογιών ή ως εργαστήριο παραγωγής ξύλινου λόγου. Θέλουμε έναν νέο ΕΣΔΕΠ, που θα λειτουργεί ως χώρος συνάντησης όσων ενδιαφέρονται για τα πραγματικά προβλήματα του ΑΠΘ. Έναν ΕΣΔΕΠ, συνδικαλιστικό όργανο, που θα συνθέτει τις απόψεις των μελών του, που θα σέβεται τους διακριτούς ρόλους του νέου τοπίου (Πρυτανεία, Σύγκλητος, Συμβούλιο), που δεν θα επιχειρεί να συνδιοικεί, αλλά θα καταξιωθεί δίνοντας έμφαση στην αξία της εργασίας μας και στην εκπροσώπηση των συμφερόντων μας με όρους ακαδημαϊκότητας και ευπρέπειας. Επιδιώκουμε έναν ΕΣΔΕΠ που θα λειτουργεί με τρόπο σύγχρονο, εκμεταλλευόμενος τις δυνατότητες συμμετοχής και συναπόφασης που παρέχουν τα νέα τεχνολογικά μέσα, αλλά και με τρόπο αποκεντρωμένο, επιτρέποντας την επαφή και κοινή δράση των συναδέλφων κατά Σχολές ή γνωστικά πεδία. Έναν ΕΣΔΕΠ για τον οποίο δεν θα ντρεπόμαστε, αλλά θα τον αναγνωρίζουμε ως αξιόπιστο κομμάτι της ακαδημαϊκής μας ζωής.


έκκληση στην Πολιτεία

.




















Κύριε Πρωθυπουργέ,

Εκφράζοντας τον πραγματικό πόνο καθηγητών και φοιτητών του Αριστοτέλειου Παν/μιου Θεσσαλονίκης θα περιέγραφα  αυτό που συμβαίνει με μια δραματική φράση: Όνειρα, δουλειά, πάθος, δημιουργικότητα, καινοτομία και πρωτοπορία ό,τι δηλαδή σημαίνει μέσα στους αιώνες το πανεπιστήμιο, ό,τι οι περισσότεροι από μας πιστέψαμε, να στέκεται ανήμπορο και απελπισμένο μπροστά σε ένα βουνό από σκουπίδια.

Μια πραγματικότητα που μας ευτελίζει ως κοινότητα αλλά και ως χώρα. Εβδομήντα μέρες είναι τεράστιο χρονικό διάστημα για μια πολιτεία να μην προστατεύει, να μην παρεμβαίνει, να μην καν σχολιάζει ένα τέτοιο έγκλημα όταν μάλιστα δεν έχει πια κανένα θεσμικό πρόβλημα ή κοινωνικά εμπόδια.

Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, το μεγαλύτερο ίδρυμα της χώρας σήμερα καταστρέφεται αλύπητα. Ρίζωσε βαθιά με τα χρόνια η ανομία στους χώρους του προστατευμένη από την εκφυλισμένη ελληνική αντίληψη περί ακαδημαϊκού ασύλου.

Εξωπανεπιστημιακές ομάδες κινούμενες στα όρια ή και εκτός νομιμότητας, καλοθρεμμένοι εκπρόσωποι του ελληνικού  συνδικαλισμού του «τσαμπουκά»  και κάθε περιθωριακό στοιχείο διερχόμενο ή εγκατεστημένο στην πόλη απολαμβάνει την στοργική φιλοξενία των χώρων του ΑΠΘ καταστρέφοντας κτήρια, υλικά, εκπαιδευτικές διαδικασίες και αξίες οποτεδήποτε επιθυμήσει και  φαντασθεί.

Ποιος έχει την ευθύνη για το δημόσιο πανεπιστήμιο; Υπάρχει πολιτεία να προστατεύσει την ιδιοκτησία της; ΠΑΡΑΥΤΑ, ΑΥΤΕΠΑΓΓΕΛΤΑ και χωρίς χρονοτριβές;

Ή μήπως η ελληνική αντίληψη περί «αυτοδιοίκητου» εμπεριέχει και την υποχρέωσή μας να φτάσουμε στα όπλα για να εξασφαλίσουμε την φύλαξη του επαγγελματικού μας χώρου;

Εγκαλέστε όποιον νομίζετε ότι ευθύνεται κύριε πρωθυπουργέ, δημόσιες αρχές, διοικήσεις του πανεπιστημίου, εμάς τα απλά μέλη ΔΕΠ! Αλλά κάντε κάτι.

Πώς να κατανοήσει κανείς ότι κυβέρνηση και κόμματα στέκονται βουβά απέναντι σ΄αυτό που συμβαίνει;

Η κατάσταση έφθασε σε επίπεδα γενικού συναγερμού σε όλους τους τομείς: υγείας, ευνομίας, δημόσιας τάξης και πάνω απ’ όλα παιδείας, και εμείς ακόμη περιμένουμε! Πραγματικά δεν ξέρω τι!

Νιόβη Παυλίδου
Καθηγήτρια Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών ΑΠΘ
Μέλος του Συμβουλίου Ιδρύματος ΑΠΘ

ΠΦΛ: Ρωτάμε τον Κοσμήτορα και μάς απαντά

.
Γιατί στη χώρα μας γενικώς και στα Πανεπιστήμιά μας ειδικότερα υιοθετούμε παγίως αποκλίνουσες πρακτικές διαχείρισης των δημοσίων αγαθών σε σχέση με όλους τους άλλους εταίρους μας και με όλα τα άλλα Πανεπιστήμια της Ευρώπης; Και γιατί συμβαίνει να είμαστε και υπερήφανοι από πάνω για τις πρακτικές αυτές, που όμως ευθύνονται γιατί φτάσαμε ως εδώ; Τι να πρωτοαναφέρει κανείς:

Εργολαβικοί: 850 τον αριθμό στο Πανεπιστήμιό μας. Τους έχουμε, δεν τους έχουμε ανάγκη, θα πρέπει να τους πληρώνουμε, και μάλιστα με μισθούς προ κρίσης, για να μην μας καταλάβουν την Πρυτανεία. Αντιπαροχή: Νομίζουμε ότι έχουμε καθαριότητα, φύλαξη, κήπο και συντήρηση. Σας θυμίζει κάτι; Επιχείρηση Σοβιετικής Ένωσης...

Συγγράμματα: δίναμε μέχρι και 8 συγγράμματα το μάθημα! Φορτώναμε το Κράτος με τη δημιουργία της βιβλιοθήκης του κάθε φοιτητή. Το σύστημα κατέρρευσε… Ούτε στην πρώην ΕΣΣΔ ή ακόμη και την εύπορη Ανατολική Γερμανία δεν είχαν το σύστημα που έχουμε εμείς… Το πιο σπάταλο σύστημα της πιο ακριβής δωρεάν παιδείας του κόσμου!

Φοιτητική Λέσχη: είναι το θέμα της ημέρας. Γιατί μόνοι εμείς, σε όλο τον γνωστό κόσμο, χορηγούμε δωρεάν φαγητό πρωί-βράδυ σε φοιτητές και μη, χωρίς ένα συμβολικό αντίτιμο; Είμαστε τόσο πλούσιοι και μοιράζουμε γεύματα και δείπνα δωρεάν; Όλα τα άλλα Πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο, τι είναι και έχουν φοιτητικό κουπόνι;


.    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .    .


Ζητήσαμε από τον Κοσμήτορα της Σχολής Θετικών Επιστημών, που είναι υπεύθυνος της Φοιτητικής Λέσχης, να σχολιάσει το παραπάνω δημοσίευμα και να μας απαντήσει:

1) Γιατί λέει πως ο προϋπολογισμός της Λέσχης είναι ισοσκελισμένος φέτος; Έχει δικά της έσοδα η Λέσχη εκτός από τον Προϋπολογισμό του Κράτους και πόσα; Κι όταν η Λέσχη είχε ζημίες, ποιος τις κάλυπτε;

2) Πόσοι εργολαβικοί απασχολούνται στη Λέσχη και πόσοι το καλοκαίρι στην Κατασκήνωση της Καλάνδρας; Αληθεύει πως αυτοί εμποδίζουν και το φοιτητικό κουπόνι και την παραχώρηση της διαχείρισης σε εταιρία catering;

3) Γιατί στην Καλάνδρα χρησιμοποιούνται ηλεκτρονικές κάρτες εισόδου και με αυτές τρώει κανείς και στο εστιατόριο, όπου και πληρώνει 2 Ευρώ το γεύμα; Γιατί δεν μπορεί να υιοθετηθεί το ίδιο σύστημα και στη Φοιτητική Λέσχη;

Ο κ. Κοσμήτορας είχε την καλοσύνη να μας απαντήσει. Αφού τον ευχαριστήσουμε, θέλουμε να τον διαβεβαιώσουμε ότι θα σταθούμε πλάι του για να πετύχει στο δύσκολο έργο του. Εμείς, πράγματι, για να απαντήσουμε και στο ερώτημα που μάς θέτει στη συνέχεια, ισχυριζόμαστε και πιστεύουμε πως θα έπρεπε να παραχωρηθεί η ΠΦΛ σε εταιρία catering, κατόπιν διεθνούς διαγωνισμού. Όμως, αυτός αποφασίζει κι εμείς θέλουμε να αποφασίζει χωρίς φόβο και πάθος, με βάση τον ορθό λόγο και τις αρχές της χρηστής διαχείρισης των δημοσίων αγαθών, υπηρεσιών και κονδυλίων.



ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΗΤΟΡΑ ΤΗΣ Σ.Θ.Ε.

Ευχαριστώ που μου δίνετε την ευκαιρία να απαντήσω στα ερωτήματα που αφορούν θέματα της Πανεπιστημιακής Φοιτητικής Λέσχης (ΠΦΛ), μόλις δυο μήνες σχεδόν ως Αναπληρωτής Πρόεδρος του ΔΣ της Λέσχης. Το ΔΣ αποτελείται από τους Κοσμήτορες του Α.Π.Θ., εκπρόσωπο των εργαζόμενων κτλ. Θα πρέπει να γνωρίζετε ότι, αν και η Λέσχη είναι του Α.Π.Θ., είναι ξεχωριστό Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, μοναδική αυτή μεταξύ όλων των άλλων πανεπιστημίων, γι’ αυτό μονό αυτή δεν υπάγεται άμεσα στις διατάξεις του 4009/11 (περί φοιτητικής μέριμνας).

Παρά τα κληρονομημένα προβλήματα δεκαετιών και τις παθογένειες λειτουργεί (με τη σημερινή της μορφή από το 1962, 1968 στις σημερινές εγκαταστάσεις) με αυστηρή τήρηση των νόμων και συνεχή και ενδελεχή  κρατικό έλεγχο, όπως Ελεγκτικό Συνέδριο, Επίτροπος (πάρεδρος), ΙΚΑ κ.α. Μερικές στρεβλώσεις χρόνων πραγματικά είναι δύσκολο να διορθωθούν άμεσα, αλλά η προσπάθεια γι’ αυτό, καθώς και για την αδιάκοπη λειτουργία της, είναι διαρκής, και παρά τις αντίθετες προσπάθειες που γίνονται από διάφορες κατευθύνσεις, για να επιτελεί το μεγάλο κοινωνικό της έργο.

Η ΠΦΛ χρηματοδοτείται αποκλειστικά από το κράτος. Μπορεί σύμφωνα με τον ιδρυτικό της νόμο να έχει και έσοδα (π.χ. ενοικίαση κυλικείου, Δήμοι, catering, κ.α., που τα διαχειρίζεται για λογαριασμό της η Εταιρεία Διαχ. του Α.Π.Θ.).

Ο προϋπολογισμός του 2012 είναι όχι μόνον ισοσκελισμένος, αλλά και κάτι παραπάνω (οριστική λεπτομερής απάντηση θα μπορεί να δοθεί στις 31.12.2012.

1) Έγινε χρηστή και συνετή διαχείριση, ιδιαίτερα μετά την τάση ελλείμματος που παρουσίαζε η ΠΦΛ πέρυσι, στο πλαίσιο της αντιμετώπισης της νέας οικονομικής κατάστασης που βιώνει η χώρα και της μειωμένης πλέον κρατικής επιχορήγησης.

2) Ενισχύθηκε από το ΑΠΘ (εταιρεία Διαχείρισης Περιούσιας). Αυτό έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν.

3) Θα δοθούν φέτος σχεδόν στο ακέραιο όλες οι προβλεπόμενες δόσεις.

Στην ΠΦΛ απασχολούνται 24 μόνιμοι και 117 εργαζόμενοι με συμβάσεις έργου (εργολαβικοί) και οι περισσότεροι από αυτούς στην Κατασκήνωση της Καλάνδρας και στα Πανεπιστημιακά Δάση (Περτούλι, Ταξιάρχης) για δύο μήνες.

Η πρόταση για παραχώρηση της διαχείρισης σε εταιρία catering δεν έχει μπει στο τραπέζι από τους εργαζόμενους, αλλά ούτε από τη Διοίκηση. Μπαίνει επισήμως από τον ερωτώντα;

Η καταμέτρηση και ο έλεγχος εισόδου των σιτιζομένων γίνονται πραγματικά ακόμη με πρωτόγονους τρόπους (π.χ. καταμέτρηση μερίδων ή δίσκων). Η ηλεκτρονική καταμέτρηση από ηλεκτρονικό σύστημα (χωρίς κόστος, εκ των ενόντων, δηλαδή από την Πολυτεχνική Σχολή) εφαρμόστηκε πιλοτικά, αλλά σε πρώτη φάση δεν απέδωσε και πιθανόν να αντικατασταθεί με άλλο.

Στόχος του ΔΣ και της Διοίκησης ήταν και είναι να εφαρμοστεί σύντομα η ηλεκτρονική κάρτα σίτισης, παρά τις έντονες και συχνές παρεμβάσεις φοιτητικών ομάδων για το αντίθετο (θα σας στείλω τις μακροσκελέστατες ανακοινώσεις τους, που διανέμουν στα εστιατόρια της Λέσχης, με την παράκληση να τις δημοσιεύσετε).

Σύμφωνα με το νόμο, οι δικαιούχοι φοιτητές σιτίζονται δωρεάν. Ο προϋπολογισμός της Λέσχης, αν παραμείνει ο ίδιος, αρκεί για την σίτιση και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των φοιτητών του ΑΠΘ, έχει μάλιστα περιθώριο κοινωνικής πολιτικής, όπως συμβαίνει με τους 300 άπορους του Δήμου Θεσσαλονίκης, που τους σιτίζει στη βάση συμφωνίας και καταλόγου του Δήμου τις Κυριακές ή άλλους καταγραμμένους αναξιοπαθούντες (ελαχίστους για την ώρα) από το περίσσευμα και με το πέρας του ωραρίου σίτισης. Κανείς φοιτητής δεν μένει χωρίς φαγητό και καμιά μερίδα δεν στερεί κανείς δημοσιογράφος ή άλλος που πραγματικά μπορεί να «τρυπώσει» εύκολα να σιτιστεί.

Οποιαδήποτε παρατήρηση και καλόβουλη υπόδειξη από φοιτητές, συναδέλφους και δημοσιογράφους, που θα βελτιώνει τις παρεχόμενες υπηρεσίες της ΠΦΛ, είναι ευπρόσδεκτες, γιατί ο καθημερινός έλεγχος από το ΔΣ δεν είναι ούτε εφικτός, ούτε είναι στα καθήκοντά του. Ο έλεγχος της Διοίκησης και του ελάχιστου μονίμου προσωπικού (ή ακόμη και γενικότερα του προσωπικού) είναι στις αρμοδιότητές του.

Πραγματικά, μόνον η Ελλάδα χορηγεί στους φοιτητές της δωρεάν σίτιση από τις αρχές της δεκαετίας του ’60, θεσμοθετημένη με νόμους και κριτήρια που διαχρονικά έχουν μεταβληθεί (η φετινή αναπροσαρμογή των δικαιούχων σίτισης είναι 45.000 εισόδημα, από 37.000 που ήταν, προσαυξημένο στις 50, 55.000 για κάθε παιδί, καλύπτει το μέγιστο ποσοστό σίτισης των φοιτητών μας). Αυτή διαφαίνεται να είναι μια κοινωνική πολιτική του Υπουργείου για τις δύσκολες στιγμές που βιώνουμε ή τις δυσκολότερες που έρχονται.

Είμαστε  στη διάθεση  σας  ο Πρόεδρος (Πρύτανης), εγώ, ως Αναπληρωτής Πρόεδρος, τα μέλη του ΔΣ και η Διοίκηση της ΠΦΛ για κάθε περεταίρω διευκρίνιση.

Η ΠΦΛ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΟΛΩΝ

Σπύρος Παυλίδης
Κοσμήτορας ΣΘΕ
Αναπλ. Πρόεδρος ΔΣ ΠΦΛ

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

αντιδράσαμε στην κρίση αποκαθιστώντας την αξιοπρέπειά μας

.
Πριν
Μετά
Πριν


Μετά
Πριν
Μετά

Σήμερα, οι πανεπιστημιακοί που θέλουμε ν’ αντιδράσουμε στην κρίση, πήραμε λίγα εκατοστά πίσω από το Πανεπιστήμιο που μας στέρησαν. Αποδείξαμε ενωμένοι, με μια χωρίς προηγούμενο κινητοποίηση συναδέλφων, φοιτητών και διοίκησης, πως ένα άλλο Πανεπιστήμιο μάς ταιριάζει. Κάναμε μια κίνηση μικρής πρακτικής σημασίας, αλλά μεγάλης συμβολικής αξίας, απέναντι σε όλες εκείνες τις δυνάμεις που μάς θέλουν δέσμιους του κακού μας παρελθόντος. Δείξαμε πως θέλουμε ν’ απελευθερώσουμε το Πανεπιστήμιο απ’ όσους συνήθισαν να το μεταχειρίζονται σαν σκουπίδι για να γίνει το δικό τους.

Το Πανεπιστήμιο δεν είναι σκουπίδι. Και δεν είναι δικό τους! Δεν ανήκει σ’ αυτούς που το καταλαμβάνουν, σ’ αυτούς που το κλείνουν, σ’ αυτούς που το εκβιάζουν. Δεν ανήκει σε όσους το θέλουν εργαστήρι παραγωγής θρυαλλίδων για να βάλουν φωτιά στην κοινωνία. Το Πανεπιστήμιο ανήκει στους φοιτητές του που θέλουν να σπουδάσουν. Ανήκει στους καθηγητές του που θέλουν να διδάξουν. Ανήκει στους ερευνητές του που θέλουν να ερευνήσουν. Ανήκει στους γονιούς που μας στέλνουν τα παιδιά τους να τα εξοπλίσουμε με γνώσεις που θα τα βοηθήσουν να βρουν το δρόμο τους. Και ανήκει στην Πατρίδα που θέλει να ξανασταθεί στα πόδια της και προσβλέπει στο Πανεπιστήμιό της να τη βοηθήσει να το πετύχει με τις δικές της δυνάμεις.

Μας είπαν απεργοσπάστες και μας κατηγόρησαν γιατί τάχα αδιαφορούμε για τους εργαζομένους στις εργολαβίες που χάνουν τη δουλειά τους. Δεν αναγνωρίζουμε σε κανέναν το προνόμιο να έχει πιο ευαίσθητη καρδιά από εμάς. Και δεν συνδέουμε την προάσπιση της αξιοπρέπειας των φοιτητών μας, τον οφειλόμενο σεβασμό στους γονείς τους και τη στοιχειώδη προστασία της υγείας όλων, με το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι εργολαβικοί υπάλληλοι. Το πρόβλημα αυτό, άλλωστε, δεν είναι μόνο δικό τους, είναι και δικό μας, διότι ροκανίζει το μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού μας και δεν μας επιτρέπει να κάνουμε εκπαίδευση και έρευνα όπως θα έπρεπε, τη στιγμή που αναγκαζόμαστε να συντηρούμε εκατοντάδες εργαζομένων σε περιφερειακές δραστηριότητες χωρίς να το μπορούμε.