Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

ανοίγουμε τη συζήτηση για την αναδιάρθρωση των ΑΕΙ

.
Παρά τις ατέλειές του, ο νόμος 4009 αποτέλεσε τη μόνη ουσιαστική μεταρρύθμιση που επιχειρήθηκε στη μετά-Μνημόνιο εποχή. Η εφαρμογή του, όμως, παρεμποδίστηκε με τη βία από παρατάξεις και συναδέλφους, που μάλιστα υπερηφανεύονται γι’ αυτό, παρά το γεγονός ότι προσέβαλαν στοιχειώδεις ελευθερίες συναδέλφων τους στο χώρο του Πανεπιστημίου, όπως αυτές δεν έχουν απειληθεί σε κανέναν άλλο δημόσιο χώρο μέχρι τώρα από συνάδελφο προς συνάδελφο.
Όχι τυχαία, βέβαια, διότι μόνο σ’ αυτόν εδώ το χώρο συσπειρώθηκαν οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις γύρω από ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση ενός τμήματος του δημόσιου τομέα, στον οποίο ανήκουμε και εμείς. Μόνον εδώ, λοιπόν, η βίαιη αντίδραση ενός κόσμου εθισμένου στη βιαιότητα, που δε θέλει ν’ αλλάξει, εκδηλώθηκε –όχι πλέον κατά των ΜΑΤ, συγκεκριμένα, ή της Τρόικας, αφηρημένα– αλλά κατά των ίδιων των συναδέλφων τους που τόλμησαν να εφαρμόσουν ένα νόμο είτε συμμετέχοντας σε μια εκλογική επιτροπή, είτε θέτοντας υποψηφιότητα για μια θέση συμβούλου, ή ακόμη και πηγαίνοντας απλά να ψηφίσουν…
Δυστυχώς, η νέα Κυβέρνηση, στην παρθενική της νομοθετική πρωτοβουλία, επέλεξε –την ίδια στιγμή που ομνύει στις διαρθρωτικές αλλαγές– να βάλει νερό στη μεταρρύθμιση, επιτρέποντας μάλιστα να παραχθεί δίκαιο  από τη βία. Διερωτάται κανείς πώς η Κυβέρνηση αυτή θα συγκρουστεί με πολύ βιαιότερα συμφέροντα που στέκονται εμπόδιο στη μεταρρύθμιση της χώρας, όταν υποχωρεί απέναντι στην ενδοπανεπιστημιακή βία…
Παρ’ όλα αυτά, πρόθεση δική μας είναι να στηρίξουμε την εφαρμογή του νόμου όπως διαμορφώθηκε τελικά, αξιοποιώντας κάθε ευκαιρία για ουσιαστική αλλαγή που μας παρέχει. Τη χρονιά που έρχεται, θα είμαστε παρόντες στη διαδικασία μετασχηματισμού της ανώτατης εκπαίδευσης, που ήδη ξεκίνησε. Οι στιγμές που διέρχεται η χώρα είναι κρίσιμες και θα πρέπει να σταθούμε κι εμείς αρωγοί στην προσπάθεια που καταβάλλει να απομακρυνθεί από το χείλος του γκρεμού. Στο πλαίσιο αυτό, κεντρικό ζήτημα αποτελεί η ακαδημαϊκή και διοικητική μεταρρύθμιση της ανώτατης εκπαίδευσης, μαζί με τη μεταρρύθμιση που διενεργείται στον υπόλοιπο δημόσιο τομέα της χώρας, τμήμα του οποίου είμαστε και εμείς.
Παίρνουμε, λοιπόν, την πρωτοβουλία σήμερα να ανοίξουμε τη συζήτηση στο ΑΠΘ, με στόχο την επίτευξη μιας διπλής αναδιάρθρωσης:
Α) σε επίπεδο Τμημάτων, με σκοπό να περιορίσουμε τον αριθμό τους κατά 30%, ώστε να φτάσουμε στον επιθυμητό εθνικό στόχο της κατάργησης 150 τμημάτων ΑΕΙ και ΤΕΙ από τα 500 που λειτουργούν στη χώρα, και
Β) σε επίπεδο Ιδρυμάτων, με σκοπό να απορροφήσουμε το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, το Διεθνές Πανεπιστήμιο και το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας ή μέρος αυτού, και να γίνουμε ένα Πανεπιστήμιο στη Μακεδονία με τη νέα, περιεκτική επωνυμία ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, εις τρόπον ώστε να υπάρχει ένα Πανεπιστήμιο στη Θράκη, ένα στη Μακεδονία, ένα στην Ήπειρο με απορρόφηση του Ιονίου, ένα στη Θεσσαλία, ένα στην Πελοπόννησο, ένα στο Αιγαίο και ένα στην Κρήτη. Η Αττική είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση, αν και δεν βλέπουμε γιατί και αυτή δεν θα μπορούσε να έχει ένα Πανεπιστήμιο στην Αθήνα, ένα στον Πειραιά και ένα Πολυτεχνείο, εις τρόπον ώστε τα ΑΕΙ σε όλη την επικράτεια να μην υπερβαίνουν τα δέκα (10).
Προς την κατεύθυνση αυτή, προτείνουμε τον περιορισμό των Σχολών του νέου Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Μακεδονίας στις ακόλουθες δέκα (10), ώστε γύρω από αυτές να δομηθεί η προτεινόμενη ανωτέρω διπλή αναδιάρθρωση, εσωτερική και εξωτερική:
 1.  Αυτόνομη Σχολή Επιστημών Υγείας
 2.  Πολυτεχνική Σχολή
 3.  Σχολή Θετικών Επιστημών
 4.  Σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών
 5.  Νομική Σχολή
 6.  Σχολή Κοινωνικών, Οικονομικών & Πολιτικών Επιστημών
 7.  Σχολή Φυσικού Περιβάλλοντος
 8.  Ακαδημία Επιστημών Αγωγής
 9.  Ακαδημία Καλών Τεχνών
10. Σχολή δια βίου μάθησης, στην οποία θα μπορούσε να μετεξελιχθεί το Διεθνές Πανεπιστήμιο.
Συγχρόνως προτείνουμε:
α) την άμεση παραχώρηση της διαχείρισης της πολυδάπανης Πανεπιστημιακής Φοιτητικής Λέσχης σε εταιρία catering μετά από διεθνή διαγωνισμό. Αν συνεχίσει το ΑΠΘ να διαχειρίζεται τη Λέσχη, θα πρέπει να το κάνει στο πλαίσιο ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, με πρόβλεψη φοιτητικού εισιτηρίου σίτισης, όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο.
β) Το αυτό (κατ’ ελάχιστον) ισχύει και για την Πανεπιστημιακή Κατασκήνωση της Καλάνδρας. Αν συνεχίσει να την διαχειρίζεται το ΑΠΘ, οι επενδύσεις εκεί θα πρέπει να γίνονται μόνον εφόσον μπορούν να αποσβεσθούν.
Σε καιρούς οξύτατης κρίσης, θα πρέπει επιτέλους να αποφασίσουμε να κλείσουμε τις πληγές στο σώμα του Πανεπιστημίου που αιμορραγούν ακατάπαυστα εδώ και δεκαετίες! Όπως θα πρέπει κάποτε να θέσουμε και τις προτεραιότητές μας με κριτήριο κατά πόσο μπορούμε να τις στηρίξουμε με τα μέσα που διαθέτουμε και με όσα άλλα θα μπορούσαμε ενδεχομένως να διασφαλίσουμε. Δεν μπορεί ο Ελληνικός Λαός να εξακολουθεί να πληρώνει εσφαλμένες επιλογές μας στο όνομα της ακαδημαϊκής ελευθερίας ή του αυτοδιοίκητου.
Συνάδελφοι,
Ή θα πάρουμε τις τύχες του Πανεπιστημίου στα χέρια μας, ή θα καθίσουμε στη γωνιά μας και θα καταγγέλλουμε την εκάστοτε Κυβέρνηση που θα το κάνει στη θέση μας. Εμείς επιλέγουμε το πρώτο. Διότι πιστεύουμε πως είναι η αποτελεσματικότερη οδός για την προάσπιση και των ατομικών μας συμφερόντων που πλήττονται από την κρίση.

Τετάρτη 15 Αυγούστου 2012

η δική μας αναφορά στον Γκρέκο

.
Η νέα ακαδημαϊκή χρονιά θάναι κρίσιμη τόσο για το Πανεπιστήμιο, όσο και για τη χώρα. Ποτέ δεν ξεχωρίσαμε τα τελευταία χρόνια την τύχη της χώρας από την κατάσταση της ανώτατης παιδείας. Κι αυτό για δυο λόγους: πρώτον, διότι είμαστε μέρος του δημόσιου τομέα, που κυρίως ευθύνεται για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, και δεύτερον, διότι η κοινωνία περιμένει από μας αφενός να τη βοηθήσουμε να κατανοήσει τι της συμβαίνει με τις γνώσεις μας, αφετέρου να της δείξουμε την έξοδο από την κρίση που βιώνει με το παράδειγμά μας.

Τα ερωτήματα που τίθενται, λοιπόν, στον καθένα από μας ατομικά και σε όλους εμάς συλλογικά είναι αμείλικτα: τι κάναμε για να βγάλουμε το Πανεπιστήμιο από την κρίση και να δώσουμε και το παράδειγμα στην υπόλοιπη κοινωνία ν’ ακολουθήσει; Τι κάναμε στα του οίκου μας, τον οποίο αυτοδιοικούμε, προκειμένου να τον αλλάξουμε, ώστε να βοηθήσουμε και τη χώρα ν’ αλλάξει;

«Έκαμες αυτό που σου μπιστεύτηκα; Δώσε λογαριασμό!»

Εμείς στο πλαίσιο αυτό, πιστοί στη μικρή ιστορία της παράταξής μας και στους λόγους ύπαρξής της, στηρίξαμε τη μεταρρύθμιση του νόμου 4009. Και το κάναμε για όλους τους λόγους που επισημάναμε αναλυτικά εδώ. Και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε, παρά το γεγονός ότι οι πρόσφατες τροποποιήσεις του νόμου-πλαισίου στερούν από την πανεπιστημιακή κοινότητα την πρωτοβουλία αναδιάρθρωσης του δημόσιου πανεπιστημιακού τομέα της χώρας. Και θα το κάνουμε γιατί έχουμε συνείδηση της κρισιμότητας της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα, που δίνει μάχη για την επιβίωσή της εντός της Ευρωπαϊκής οικογένειας. 

Σε αναζήτηση παραδείγματος

Πιστεύουμε ακράδαντα πως το Πανεπιστήμιο είναι ο χώρος όπου θα κερδηθεί ή θα χαθεί η μάχη αυτή. Κανένας άλλος χώρος δεν πέρασε από την εξέγερση λόγω της κρίσης στην αντίδραση απέναντι στην κρίση. Μόνο στα Πανεπιστήμια είχαμε κινήσεις συλλογικής αντίδρασης στην κρίση. Σε όλους τους άλλους χώρους της κοινωνίας και της οικονομίας, όταν δεν κυριαρχεί η εξέγερση, επικρατεί η ακινησία που συντηρεί την ύφεση και επιτείνει την κατάρρευση. Πουθενά αλλού οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις της χώρας δεν αναδείχθηκαν και δε συσπειρώθηκαν σε τέτοιο βαθμό γύρω από ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση ενός τμήματος του δημόσιου τομέα, τόσο κρίσιμου μάλιστα για το μέλλον της χώρας, όπως στο Πανεπιστήμιο.

Επί του παρόντος, οι δυνάμεις αυτές έχουν ηττηθεί εξ αιτίας της συνδρομής πέντε αιτίων:

1. Της απουσίας μιας στρατηγικής μετάβασης ενσωματωμένης στο νόμο 4009.

2. Της ατολμίας της δικαιοσύνης και της δημόσιας τάξης να επιβάλλουν το νόμο.

3. Της ακινησίας και της παθητικής συμμετοχής μεγάλου μέρους της καθηγητικής κοινότητας.

4. Της υπονόμευσης της εφαρμογής του νόμου από τις πρυτανικές αρχές.

5. Της άσκησης ωμής και απροκάλυπτης βίας από τις δυνάμεις της αντίδρασης που κρατούν εδώ και χρόνια όμηρο το ελληνικό πανεπιστήμιο.

Ακύρωση παραδείγματος;

Η νέα κυβερνητική συνεργασία ήρθε να νομιμοποιήσει τα αποτελέσματα που άφησε πίσω της η δυναμική παρεμπόδιση υλοποίησης της μεταρρύθμισης, αναλαμβάνοντας μια πρωτοβουλία, η οποία -σε καιρούς διαρθρωτικών αλλαγών- δε θέτει μόνον ένα σημαντικό θέμα πολιτικής, εν προκειμένω αντιμεταρρυθμιστικής κατεύθυνσης, όπως έχουμε τεκμηριωμένα (και αδιαμφισβήτητα) επισημάνει, αλλά κι ένα μείζον θέμα ηθικής τάξης, στο μέτρο που από τη βία επετράπη τελικά να προκύψει δίκαιο! Γνωρίζαμε πως οι μεταρρυθμιστικές αντοχές της νέας Κυβέρνησης θα δοκιμάζονταν πρώτα στα Πανεπιστήμια, με αφορμή την αναμενόμενη νομοθετική παρέμβαση για τη διευκόλυνση εφαρμογής του ν. 4009 μετά τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις, που πήγαν πίσω και την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Και το είχαμε εγκαίρως επισημάνει. Δεν περιμέναμε, όμως, και μάλιστα από δυνάμεις που θέλουν να λέγονται και αριστερές και μεταρρυθμιστικές, να επισφραγίσουν τις συνέπειες της βίας και εν τέλει να τις νομιμοποιήσουν σε τέτοιο βαθμό, παράγοντας από τη βία δίκαιο στην παρθενική τους νομοθετική πρωτοβουλία! Τι να περιμένουμε, άραγε, στη συνέχεια;

Για την κρατούσα δεξιά κυβερνητική παράταξη, τα Πανεπιστήμια ήσαν ανέκαθεν ένας χώρος αριστερής κυριαρχίας. Στα Πανεπιστήμια οφείλεις να τοποθετείσαι αριστερά, και ήδη αντιμνημονιακά, ακόμη κι όταν δεν είσαι αριστερός. Σήμερα, ένας δεξιός Υπουργός (καθιστάμενος σοφότερος από την τύχη της προκατόχου του, που αναμείχθηκε ως μη όφειλε στην αντιδικία ποιος κυβερνά αυτό το Πανεπιστήμιο) επέλεξε, κατά τρόπο μακιαβελικό θα λέγαμε, να αφήσει τις αριστερές δυνάμεις να λύσουν τις διαφορές τους στον κυρίαρχο χώρο τους, με άλλα λόγια να συνεχίσουν να τον κατασπαράσσουν όπως το πράττουν εδώ και τριάντα χρόνια, κρατώντας, όμως, για τον εαυτό του τα κρίσιμα για τη διάσωση της χώρας εργαλεία συρρίκνωσης του μη βιώσιμου δημόσιου τομέα της ανώτατης εκπαίδευσης. Θέλουμε να πιστεύουμε πως δε θα μπει και στον πειρασμό να ασκήσει παλαιοκομματική πελατειακή πολιτική με την ευκαιρία των καταργήσεων και συγχωνεύσεων κρίσιμων για τις τοπικές κοινωνίες εκπαιδευτικών μονάδων. Τίποτε δεν προδικάζουμε, αλλά τα σημάδια δεν είναι καλά. Φαίνεται πως κέρδισαν όλοι τους, παίρνοντας ο καθένας το κατιτίς του, έχασε, όμως, η ανώτατη εκπαίδευση. Κι αν έχανε μόνο αυτή, θάταν λίγο το κακό. Έχασε και η χώρα, που ακόμη ψάχνει το παράδειγμα που θα τη βγάλει από την κρίση. 

Αυτό το παράδειγμα, λοιπόν, εμείς είμαστε αποφασισμένοι να μην της το στερήσουμε. Και γι’ αυτό θα αγωνιστούμε και τη χρονιά που έρχεται, αξιοποιώντας όποιες μεταρρυθμιστικές ευκαιρίες εξακολουθεί να μας παρέχει η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στο βαθμό που διασώθηκε. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν βλέπουμε πού αλλού, σε ποιον άλλο χώρο δηλαδή, θα μπορούσαν να δημιουργηθούν οι συνθήκες εκείνες, που θα επέτρεπαν να υλοποιηθεί ένα μεταρρυθμιστικό success story, υπόδειγμα εξόδου και της υπόλοιπης κοινωνίας από την κρίση. Διότι μόνον από 'δω μέσα μπορεί και πρέπει να ξεκινήσει η βιώσιμη αναδιάρθρωση της χώρας. 

.

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

ο τρίτος δρόμος της ΔΗΜΑΡ για τα ΑΕΙ

.
Συγκλονισμένοι παρακολουθούμε τις μέρες αυτές το ακατάσχετο υβρεολόγιο που έχουν εξαπολύσει διακεκριμένοι συνάδελφοι της ΔΗΜΑΡ και του αρμόδιου συνδικαλιστικού της βραχίονα, της ΑΡΜΕ, κατά των υποστηρικτών του νόμου 4009, στους οποίους συγκαταλεγόμαστε και εμείς για όλους τους λόγους που έχουμε επανειλημμένα τονίσει.

Γνωρίζουμε πως οι συγκεκριμένοι Δημαρίτες συνάδελφοι έχουν στο μυαλό τους συγκεκριμένα πρόσωπα που περιλούζουν ως «πρόθυμους», «αλαζόνες», «νεοφιλελεύθερους», «λαϊκιστές», «παρατρεχάμενους», «ρηχούς μεταρρυθμιστές», «αντιδραστικούς εκσυγχρονιστές», μέχρι και «γελοίους»... Πρόκειται για παλιούς συντρόφους τους που αλλαξοπίστησαν, ορισμένοι μάλιστα εξ αυτών φτιάξανε και το νόμο 4009. 

Κανονικά, λοιπόν, το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών τους, επειδή είναι μια οικογενειακή τους υπόθεση, στην πραγματικότητα δεν έπρεπε να μας αφορά. Άλλωστε, ο Νίκος Μπίστης, το είπε ξεκάθαρα, ο άνθρωπος: «Το πρόβλημα που υπάρχει πηγάζει ακριβώς από την πληγή που άνοιξε στην ΔΗΜΑΡ αυτή η υπόθεση που δεν λέει να κλείσει αλλά και από την εμμονή αυτών των συντρόφων να κρίνουν την ΔΗΜΑΡ σχεδόν αποκλειστικά από την στάση της απέναντι στον νόμο Διαμαντοπούλου».

Επειδή, όμως, τα σκάγια των συναδέλφων παίρνουν κι εμάς και είναι και ιδιαίτερα προκλητικοί (αλλά και προκλητικά αδιάβαστοι!), γι’ αυτό θα σηκώσουμε το γάντι και θα τους υποβάλουμε τρία (3) συγκεκριμένα ερωτήματα, στα οποία αν θέλουν μας απαντούν, αν δε θέλουν, ψυχή βαθιά, που λέει κι ο λαός μας (ή μάλλον … ρηχή καθόσον μας αφορά, γιατί, βλέπετε, εμείς συγκαταλεγόμαστε στους ρηχούς μεταρρυθμιστές, ενώ αυτοί έχουν βάθος οι άνθρωποι!)

Τρία απλά ερωτήματα…

Για πείτε μας, λοιπόν, συνάδελφοι, μιας και ταυτίζεστε πλέον με το νέο-νέο νόμο (και μάλιστα περηφανεύεστε γι’ αυτό):

1) Αποσπάσατε, ναι ή όχι, από την Πανεπιστημιακή Κοινότητα τη νομική δυνατότητα να προβεί η ίδια (δηλαδή από τα κάτω) στην αναδιάρθρωση του δημόσιου πανεπιστημιακού τομέα της χώρας, με νομικά εργαλεία τις αρχικές διατάξεις των άρθρων 7 παρ. 6 και 76 παρ. 7 του ν. 4009; Και με τι την αντικαταστήσατε;

2) Μεταφέρατε την αρμοδιότητα αυτή στον ίδιο τον Υπουργό, λύνοντάς του τα χέρια να κινηθεί σε όποια κατεύθυνση θελήσει και χωρίς την συναίνεση της Πανεπιστημιακής Κοινότητας. Είναι έτσι; Έτσι είναι, αφού τροποποιήσατε το άρθρο 7 παρ. 6. Πριν, αν δεν είχε γνώμη συμβουλίων, συγκλήτων και της ΑΔΙΠ, ο Υπουργός δεν προχωρούσε σε πρόταση για έκδοση ΠΔ. Και η πρότασή του έπρεπε να είναι τεκμηριωμένη, ενώ τώρα είναι ουσιωδώς ανέλεγκτη. Πριν, λοιπόν, την πρωτοβουλία την είχε η Πανεπιστημιακή Κοινότητα. Τώρα, η πρωτοβουλία πέρασε στον Υπουργό, η δουλειά του οποίου έγινε πιο εύκολη (το dirty job του, με άλλα λόγια). Τώρα, ο Υπουργός μόνον τεκμηριωμένο (;) ερώτημα έχει την υποχρέωση να υποβάλλει στην Πανεπιστημιακή Κοινότητα, κι αν αυτή δεν απαντήσει εντός 60 ημερών, τότε προχωρά και κάνει ό,τι θέλει, σχεδόν ανέλεγκτα. Διότι, για τεκμηριωμένες απαντήσεις έχουμε ακούσει, για τεκμηριωμένο (;) ερώτημα, πρώτη φορά ακούμε, και μάλιστα σε νόμο του κράτους! Μεταξύ μας, καλά θα κάνει και θα προχωρήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ο Υπουργός στις συγχωνεύσεις, διότι εδώ που φτάσαμε θα πρέπει ούτως ή άλλως να συρρικνωθεί ο «απλωμένος» πανεπιστημιακός χώρος, διαφορετικά θα καταρρεύσουμε όλοι. Λυπούμαστε, όμως, που η Πανεπιστημιακή Κοινότητα εμποδίστηκε με τη βία να αξιοποιήσει μια ευκαιρία που της δόθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της από την Πολιτεία. Κι εσείς ευθύνεστε γι' αυτό, διότι επιπλέον νομιμοποιήσατε με τον τρόπο αυτό τα αποτελέσματα της βίας και γι’ αυτό θα πρέπει να απολογηθείτε στην Πανεπιστημιακή Κοινότητα.

Πριν, λοιπόν, είχαμε ΡΗΤΑ ΝΟΜΟΘΕΤΗΜΕΝΕΣ διαδικασίες που δέσμευαν την εκτελεστική εξουσία, κτίζοντας πάνω στην έννοια της ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ που αποσκοπούσαν να εισαγάγουν στον Πανεπιστημιακό Χώρο. Τώρα, έχουμε απλές διακηρύξεις καλών προθέσεων του Υπουργού περί διαλόγου και συναινέσεων κατά την εφαρμογή του σχεδίου του «ΑΘΗΝΑ». ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΙΑ ΝΟΜΟ ΠΟΥ ΝΑ ΤΟΝ ΔΕΣΜΕΥΕΙ. Κι αυτό είναι δικό σας κατόρθωμα! Είστε υπερήφανοι γι’ αυτό; Σεις τον αποδεσμεύσατε. Σεις του λύσατε τα χέρια. (Μεταξύ μας, τώρα, μπορεί και να μην καταλάβατε καλά-καλά τι σας πέρασε κάτω από τη μύτη… Εμείς, τουλάχιστον, σας είχαμε προειδοποιήσει εγκαίρως.) Πήρατε έτσι τον κίνδυνο να ενθαρρύνετε την αυθαιρεσία της εκτελεστικής εξουσίας και την πολιτική συνδιαλλαγή των κάθε λογής παραδοσιακών decision makers, υπουργών, υφυπουργών, γραμματέων, περιφερειαρχών, βουλευτών, πολιτευτών, κ.ο.κ., εκτός από την ίδια την Πανεπιστημιακή Κοινότητα! Για ποια «δημοκρατία», λοιπόν, μιλάτε; Για ποια «συναίνεση» μιλάτε; 

3) Νεκραναστήσατε τον 1268 για τα Τμήματα και τους Τομείς τους, αφήνοντάς τα στην κατάσταση που είναι σήμερα, χωρίς να τα βάζετε σε καμιά διαδικασία αλλαγής, αναδιάρθρωσης ή εκσυγχρονισμού, όπως υποχρεωτικά μπαίνανε κατ’ εφαρμογή του άρθρου 76 παρ. 7 του ν. 4009; Προηγουμένως, μπορεί μέσα από αυτή τη διαδικασία, τα Τμήματα να παρέμεναν ακριβώς τα ίδια. Τα πετυχημένα, τουλάχιστον. Δεν το απαγόρευε κανείς. Διότι τα Τμήματα δεν καταργούνταν, όπως παραπλανητικά διακηρύττατε προς πάσα κατεύθυνση. Απλά, μέσα από την επανασύστασή τους ως προγράμματα σπουδών, είχαν την ευκαιρία να αξιολογηθούν από την ΑΔΙΠ, από μια ανεξάρτητη δηλαδή αρχή, με αντικειμενικά όμως κριτήρια, και όχι από την εκτελεστική εξουσία με πολιτικά κριτήρια, όπως θα γίνει τώρα για όσα Τμήματα υποχρεωθούν σε αλλαγές αν συγχωνευθούν ή απορροφήσουν άλλα Τμήματα. 

… περιμένουν απαντήσεις!

Ποια μεταρρύθμιση, λοιπόν, λέτε πως απελευθερώσατε; Τι ακριβώς μεταρρυθμίζετε όταν αφήνετε στην ίδια κατάσταση που είναι σήμερα όσα Τμήματα δεν καταργηθούν, δεν συγχωνευτούν ή δεν απορροφηθούν; Όταν με άλλα λόγια παγιώνετε την υφιστάμενη κατάσταση; Αφήστε τους χαρακτηρισμούς και το πολύ μπλα-μπλα και απαντήστε συγκεκριμένα αν μπορείτε. Διαφορετικά, σωπάστε! Μην μας προκαλείτε κι από πάνω… Ήσασταν ΑΠΟΝΤΕΣ στους αγώνες που δώσαμε ένα χρόνο τώρα απέναντι στις δυνάμεις του σκοταδισμού και της βίας που κρατούν όμηρο το ελληνικό πανεπιστήμιο για να κάνουμε εκλογές για τα συμβούλια. Προκλητικά ΑΠΟΝΤΕΣ! Και ήρθατε τώρα να μας δείξετε τον … τρίτο δρόμο; Λίγη σεμνότητα δεν έβλαψε κανέναν… Και ποιος είναι ο τρίτος δρόμος; Η ρεάλ πολιτίκ στα ΑΕΙ; Αυτήν κηρύσσετε πλέον; Ξεχνάτε ότι η ρεάλ πολιτίκ έχει ως βασική παραδοχή την ισχύ; Αυτό είναι, λοιπόν, το όραμά σας για το Πανεπιστήμιο του μέλλοντός μας; Η επισφράγιση των συνεπειών που άφησε πίσω της η χρήση της ωμής βίας για να μην περάσει ο νόμος; Η επιβράβευση της τρικλοποδιάς και του πετάγματος της μπάλας στην κερκίδα; Γι' αυτά είστε υπερήφανοι; Ρεάλ πολιτίκ, λοιπόν... Ας είναι. Εμείς θα συνεχίσουμε στο δρόμο που χάραξε ο Δον Κιχώτης. Και να ξέρετε πως θα νικήσουμε!