Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

πού βρίσκεται η γενιά του Πολυτεχνείου;

.


Σήμερα είναι 21 Απριλίου κι αναρωτιόμαστε, μέσα στην κορύφωση της κρίσης που γέννησε το μεταπολιτευτικό κράτος, πού να βρίσκεται άραγε η γενιά του Πολυτεχνείου. Πόση επαφή έχει ακόμη με την πραγματικότητα; Κι όμως… Με τιμή αντιγράφουμε εδώ το συγκλονιστικό μήνυμα ενός συναδέλφου μας αυτής της γενιάς, του Γιάννη Χατζηγώγα, Καθηγητή Αρχιτεκτονικής στο ΑΠΘ:


«Είναι τόσο σημαντική και τόσο τολμηρή η ομιλία του Δημάρχου Γιάννη Μπουτάρη στο Πανεπιστήμιο της πόλης μας, που θα έπρεπε να την διαβάσουν και να την κατανοήσουν σε βάθος όλοι οι φοιτητές και οι φοιτήτριές μας -όσοι μείνανε τέλος πάντων ακόμα στο ΑΠΘ- και όλοι οι πανεπιστημιακοί και όλοι οι πολίτες της πόλης, αλλά κυρίως το Υπουργείο Παιδείας και όλα τα μέσα ενημέρωσης, εφόσον θέλουν να δώσουν την πρέπουσα σημασία και την ανάλογη δημοσιότητα σε αυτή τη βαρυσήμαντη ομιλία, όπως της αξίζει.


Ακριβώς επειδή βάζει το χέρι επί τον τύπον των ήλων -μέρες που είναι κιόλας-
ας τη διαβάσουν όλοι και όλες προσεκτικά και κατόπιν ας μιλήσει όποιος θέλει, είτε συμφωνήσει είτε διαφωνήσει, με επιχειρήματα πραγματικά.


Λέει κάποιες ανακρίβειες; Λέει κάποιες υπερβολές; Δεν είναι έτσι τα πράγματα; Ή μήπως ψύχραιμα και τολμηρά και αληθινά βάζει το χέρι πάνω στις πληγές;


Ως πότε η πόλη που ήταν κάποτε το διαμάντι όλης της περιοχής, και το ΑΠΘ που ήταν το μεγαλύτερο και καλύτερο διαμάντι παιδείας και έρευνας όλης της περιοχής, θα ανέχονται επί δεκαετίες και διαρκώς, καταστάσεις χειρότερες από την Κερατέα; Γιατί στην Κερατέα μπορεί να πλησιάσει ένα πυροσβεστικό ή νοσοκομειακό όχημα ή ένα περιπολικό, ενώ στην καρδιά της πόλης όχι;


Γιατί φεύγουν οι φοιτητές μας στο εξωτερικό; Γιατί μετά το σούρουπο δεν τολμάει ψυχή να κυκλοφορήσει στο χώρο μετά το Σιντριβάνι; Πόση έρευνα πραγματική απέμεινε και πόσα μαθήματα μπορούν ακόμα αξιοπρεπώς να γίνουν;


Ως πότε θα κλείνουμε τα μάτια μας σε μια πραγματικότητα που δεν δημιουργήθηκε από την κρίση, αλλά δημιούργησε την κρίση στην παιδεία;


Εκεί, στο Σιντριβάνι, στη δυτική πύλη της Έκθεσης, αρχίζουν τα κατεχόμενα, η Κερατέα στην καρδιά της πόλης μας, το Σεράγεβο, η χώρα των ταλιμπάν...


Το εκπληκτικό γλυπτό του Ζογγολόπουλου, βανδαλισμένο εδώ και χρόνια με την ανοησία του σπρέι. ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΦΕΞΑΛΑ από κάποιους που παριστάνουν τους προοδευτικούς, τα κτίρια του μοντέρνου κινήματος του 60, διεθνούς σημασίας, ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ κ.α. κακοποιημένα, με επίχρυσα βυζαντινίζοντα γράμματα, air condition στις όψεις και βαμμένο το γυμνό μπετόν... Η άχρηστη τρύπα του Μετρό, που έγινε επί ΚΟΥΒΕΛΑ, κατά λάθος να παραμονεύει λίγα μέτρα κάτω από την άσφαλτο. Η σημαντική ανασκαφή με την χριστιανική βασιλική σε εξέλιξη, αλλά κρυμμένη με λαμαρίνες από τους κατοίκους. Τα ρωμαϊκά ευρήματα και το εβραϊκό νεκροταφείο διαλυμένα - το προπατορικό αμάρτημα του ΑΠΘ...


Και μετά έρχεται η περιοχή των μαχών με δακρυγόνα, γκλομπς και Ματ από τη μια, μολότοφ και λοστούς από την άλλη,


εν μέσω πανεπιστημιακού ασύλου ... ανιάτων...


Πώς να χωρέσει η έρευνα και η παιδεία, η αναψυχή, η βόλτα, το μάθημα, σ’ αυτό το πλαίσιο;


Μήπως η φυγή, η απόγνωση, η σιωπή, δεν είναι λύση, μήπως πριν κλείσει το ΑΠΘ από την οικονομική κρίση προλαβαίνουμε να κάνουμε κάτι;


...όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους...


...στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός


να γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι...


...κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα...


για να θυμηθούμε πάλι τον Μανώλη Αναγνωστάκη.»


Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

νέο κρούσμα πανεπιστημιακής βίας

... ....Εκφράζουμε τον αποτροπιασμό μας απέναντι στο νέο κρούσμα βίας που σημειώθηκε στο Πανεπιστήμιο Πατρών κατά την ομιλία του Νομπελίστα Καθηγητή Τζέημς Γουότσον, όταν ομάδα τραμπούκων εισέβαλε στην αίθουσα, οπότε διαδραματίστηκαν οι σκηνές απείρου κάλους, τις οποίες ο καθένας μπορεί να θαυμάσει στο video που δημοσίευσε σήμερα Το Βήμα. ................................................................... .............................................. .................

μπροστά στην κρίση

Το πολιτικό σύστημα που κυριάρχησε στη χώρα μας μεταπολιτευτικά, κατέστρεψε τα Πανεπιστήμια πολύ πριν καταστρέψει τη χώρα


Σήμερα η χώρα βιώνει μια κρίση άνευ προηγουμένου και αγωνίζεται να αποφύγει την κατάρρευση. Η κρίση αυτή είναι πριν απ’ όλα κρίση σκέψης, του τρόπου δηλαδή με τον οποίο εκπαιδευτήκαμε να σκεφτόμαστε από ένα πολιτικό σύστημα που με ευλαβική συνέπεια συντηρήσαμε και θεριέψαμε σαν κοινωνία και σαν οικονομία από τη μεταπολίτευση και μετά.


Στα Πανεπιστήμια, η κρίση αυτή ήρθε πολύ πιο νωρίς και η κατάρρευση εκεί έχει ήδη ολοκληρωθεί. Πρόκειται για διακεκριμένη περίπτωση ολοκληρωτικής εφαρμογής του κυρίαρχου μεταπολιτευτικού μοντέλου ανάπτυξης της κοινω-νίας μας.


Σήμερα, εμείς οι Πανεπιστημιακοί αδυνατούμε να βοηθήσουμε συλλογικά την πατρίδα μας και την κοινωνία να βγουν από την κρίση. Όταν δεν καλούμε σε βοήθεια για την «επίθεση» που δεχόμαστε, στεκόμαστε αμήχανα απέναντι στην κρίση και τα παραγωγικά της αίτια, αρνούμενοι να μεταβάλλουμε τον τρόπο σκέψης μας.


Το κράτος όπως το γνωρίζαμε, τελείωσε για μας. Οι φοιτητές μας έχουν ήδη αντιληφθεί πως, τη στιγμή που το Δημόσιο αδυνατεί στο εξής να προσλάβει νέους πτυχιούχους, σημασία δεν έχει πλέον η απόκτηση ενός χαρτιού, αλλά η πρόσβαση σε ουσιαστική γνώση, που θα τους εξοπλίσει με τα μέσα εκείνα, τα οποία θα τους επιτρέψουν να επιβιώσουν στην ιδιαίτερα ανταγωνιστική αγορά εργασίας είτε στη χώρα μας ή, κατά προτίμηση πλέον για πολλούς από αυτούς, και στο εξωτερικό.


Υπό το βάρος της αμηχανίας μας, εμείς εξακολουθούμε να αντιδρούμε συλλογικά με τα γνωστά ανακλαστικά της αυτοάμυνάς μας, αρνούμενοι να αντιληφθούμε πως, στο εξής, θα πρέπει να μάθουμε να λειτουργούμε με εξαιρετικά μειωμένη κρατική στήριξη και γι’ αυτό να προσαρμόσουμε τη δουλειά μας στα περιορισμένα μέσα που διαθέτουμε, τη στιγμή που στον ιδιωτικό τομέα οι συμπολίτες μας δεν έχουν ούτε αυτά.


Ωστόσο, στα Πανεπιστήμια σήμερα υπάρχουν εκείνες οι δυνάμεις που είναι σε θέση και να τα βγάλουν από την κρίση, αλλά και να σύρουν την ελληνική κοινωνία και οικονομία έξω από αυτήν. Από το κράτος περιμένουμε ένα νέο πλαίσιο καθαρών κανόνων: τι μπορεί και τι εγγυάται να επενδύσει στην ανώτατη εκπαίδευση και, συγχρόνως, με ποιο τρόπο θα μας επιτρέψει να αξιοποιήσουμε τα δικά μας μέσα, ώστε να φέρουμε σε πέρας την αποστολή μας. Με άλλα λόγια, να θέσει ξεκάθαρα τους όρους της αυτονομίας μας και το νέο πλαίσιο σχέσεων κράτους και ΑΕΙ στη χώρα μας.