μπροστά στην κρίση

Το πολιτικό σύστημα που κυριάρχησε στη χώρα μας μεταπολιτευτικά, κατέστρεψε τα Πανεπιστήμια πολύ πριν καταστρέψει τη χώρα

Σήμερα η χώρα βιώνει μια κρίση άνευ προηγουμένου και αγωνίζεται να αποφύγει την κατάρρευση. Η κρίση αυτή είναι πριν απ’ όλα κρίση σκέψης, του τρόπου δηλαδή με τον οποίο εκπαιδευτήκαμε να σκεφτόμαστε από ένα πολιτικό σύστημα που με ευλαβική συνέπεια συντηρήσαμε και θεριέψαμε σαν κοινωνία και σαν οικονομία από τη μεταπολίτευση και μετά.

Στα Πανεπιστήμια, η κρίση αυτή ήρθε πολύ πιο νωρίς και η κατάρρευση εκεί έχει ήδη ολοκληρωθεί. Πρόκειται για διακεκριμένη περίπτωση ολοκληρωτικής εφαρμογής του κυρίαρχου μεταπολιτευτικού μοντέλου ανάπτυξης της κοινω-νίας μας.

Σήμερα, εμείς οι Πανεπιστημιακοί αδυνατούμε να βοηθήσουμε συλλογικά την πατρίδα μας και την κοινωνία να βγουν από την κρίση. Όταν δεν καλούμε σε βοήθεια για την «επίθεση» που δεχόμαστε, στεκόμαστε αμήχανα απέναντι στην κρίση και τα παραγωγικά της αίτια, αρνούμενοι να μεταβάλλουμε τον τρόπο σκέψης μας.

Το κράτος όπως το γνωρίζαμε, τελείωσε για μας. Οι φοιτητές μας έχουν ήδη αντιληφθεί πως, τη στιγμή που το Δημόσιο αδυνατεί στο εξής να προσλάβει νέους πτυχιούχους, σημασία δεν έχει πλέον η απόκτηση ενός χαρτιού, αλλά η πρόσβαση σε ουσιαστική γνώση, που θα τους εξοπλίσει με τα μέσα εκείνα, τα οποία θα τους επιτρέψουν να επιβιώσουν στην ιδιαίτερα ανταγωνιστική αγορά εργασίας είτε στη χώρα μας ή, κατά προτίμηση πλέον για πολλούς από αυτούς, και στο εξωτερικό.

Υπό το βάρος της αμηχανίας μας, εμείς εξακολουθούμε να αντιδρούμε συλλογικά με τα γνωστά ανακλαστικά της αυτοάμυνάς μας, αρνούμενοι να αντιληφθούμε πως, στο εξής, θα πρέπει να μάθουμε να λειτουργούμε με εξαιρετικά μειωμένη κρατική στήριξη και γι’ αυτό να προσαρμόσουμε τη δουλειά μας στα περιορισμένα μέσα που διαθέτουμε, τη στιγμή που στον ιδιωτικό τομέα οι συμπολίτες μας δεν έχουν ούτε αυτά.

Ωστόσο, στα Πανεπιστήμια σήμερα υπάρχουν εκείνες οι δυνάμεις που είναι σε θέση και να τα βγάλουν από την κρίση, αλλά και να σύρουν την ελληνική κοινωνία και οικονομία έξω από αυτήν. Από το κράτος περιμένουμε ένα νέο πλαίσιο καθαρών κανόνων: τι μπορεί και τι εγγυάται να επενδύσει στην ανώτατη εκπαίδευση και, συγχρόνως, με ποιο τρόπο θα μας επιτρέψει να αξιοποιήσουμε τα δικά μας μέσα, ώστε να φέρουμε σε πέρας την αποστολή μας. Με άλλα λόγια, να θέσει ξεκάθαρα τους όρους της αυτονομίας μας και το νέο πλαίσιο σχέσεων κράτους και ΑΕΙ στη χώρα μας.