αναμένοντας το καινούργιο

.

Καθώς η χώρα περιμένει να γεννηθεί το νέο που θα τη βγάλει από την κρίση και θα της δώσει ελπίδα και προοπτική, θέλουμε νάμαστε πιο αισιόδοξοι αυτή τη φορά από τις τρεις προηγούμενες που σας ευχηθήκαμε στην αλλαγή του χρόνου. Τα πράγματα, ωστόσο, δε βοηθάνε και πολύ. Ελπίζαμε πως το καινούργιο θάχε ήδη γεννηθεί. Εδώ μέσα πρώτα, στα Πανεπιστήμια. Οι αντιστάσεις, όμως, είναι μεγάλες. Το ίδιο και οι νίκες που πρέπει να καταφέρουμε. Κι είμαστ' ακόμα στην αρχή. Ο αγώνας είναι μακρύς και τα μέτωπα πολλά. Ξεκινήσαμε λίγοι, στην πορεία αυγατίσαμε, τώρα μετριόμαστε και πάλι δεν αρκούμε. Μας λένε να το πάρουμε απόφαση. Ποτέ αυτοί που κέρδισαν τέτοιες μάχες δεν ήταν περισσότεροι. Έτσι μάλλον θα συνεχίσουμε. Και ή θα γονατίσουμε το κακό μας παρελθόν ή θα μας γονατίσει εκείνο. Πού βρισκόμαστε, όμως, τώρα, αυτό να ξέραμε μόνο. Να μπορούσε κάποιος να μας το πει τουλάχιστο… Νικάμε, άραγε, το θεριό, που πνέει τα λοίσθια, ή μας κατασπαράσσει και ματαιοπονούμε; Ο κοινός μας παρονομαστής των ελαχίστων βασικών παραδοχών μικραίνει αντί να μεγαλώνει. Κι αυτό είναι ανησυχητικό για την επίτευξη στοιχειώδους συνεννόησης. Φαίνεται δε κυρίως στο χώρο μας. Η ορθολογική σκέψη δέχεται το ένα πλήγμα μετά το άλλο. Κι αυτό είναι ακόμη πιο απογοητευτικό απ' ο,τιδήποτε άλλο. Εμείς θα επιμείνουμε. Όσο μπορούμε. Κι αν δε νικήσουμε εμείς, θα νικήσουν οι επόμενοι. Καλή Χρονιά, λοιπόν, σ’ αυτούς και Καλή Δύναμη σε όλους!