να αφήσουμε οριστικά πίσω μας το πρόβλημα

.

Είναι εμφανής σήμερα στο campus του ΑΠΘ ο τακτικός καθαρισμός του περιβάλλοντος χώρου, που μας κάνει να αισιοδοξούμε ότι αφήσαμε πίσω μας τις κακές μέρες. Αφήσαμε, όμως, πίσω μας και το πρόβλημα; Ή μήπως αυτό θα το διαιωνίσουμε, επειδή νιώθουμε ευάλωτοι και ανήμποροι να του δώσουμε την οριστική λύση;
.

Campus ΑΠΘ, 6 Δεκεμβρίου 2012

Oι σκέψεις που ακολουθούν αντανακλούν τις πεποιθήσεις ολόκληρης πλέον της Πανεπιστημιακής Κοινότητας. Εκτός από παράνομο, θα ήταν και τραγικό εάν διολισθαίναμε και πάλι, όπως τον Απρίλιο του 2009, στο παλιό καθεστώς της επιβολής όλων των εργολαβικών -ακόμη και με δραστικά μειωμένες αποδοχές- στις εργολαβίες της καθαριότητας, της φύλαξης, του κήπου και των τεχνικών εργασιών, μετά το βαρύτατο θεσμικό κόστος που καταβάλαμε την τελευταία δεκαετία εξ αιτίας του ότι όλες οι κατά την παρελθούσα εικοσαετία Διοικήσεις εν ευρεία εννοία (διότι, εκτός από τις Πρυτανικές Αρχές, και απλοί διοικητικοί φαίνεται πως "χώνανε" προσωπικό στις εργολαβίες) συμπεριφέρονταν ως εργοδότες, είτε ηθελημένα ή από κεκτημένη ταχύτητα λόγω μιας παλιάς -πλην κακής- εθιμικής πρακτικής (εμείς θα δεχτούμε το δεύτερο):

2002: ημέρες κατάληψης 22

2009: ημέρες κατάληψης 22

2012: ημέρες κατάληψης 74

Σύνολο εργασίμων ημερών 85, κατά τις οποίες κάποιοι δε δούλευαν και δεν πληρωνόντουσαν, ενώ έπρεπε να δουλεύουν, και κάποιοι άλλοι δε δούλευαν και πληρωνόντουσαν, ενώ αυτοί κι αν έπρεπε να δουλεύουν. Και τούτο είναι μόνο το υπολογίσιμο κόστος που υποστήκαμε. Το ανυπολόγιστο είναι η βλάβη στη φήμη μας. Και τα δύο, πάντως, είναι το ίδιο ανεπανόρθωτα. Δεν θα πληρώσει κανείς γι' αυτά. Κανείς; Όχι ακριβώς. Πλήρωσε και πληρώνει, όπως πάντα, ο Έλληνας φορολογούμενος (και ήδη και ο Ευρωπαίος φορολογούμενος που μάς δανείζει).

Ας αφήσουμε, όμως, το κακό παρελθόν πίσω μας και ας κοιτάξουμε μπροστά:

Υπάρχει, άραγε, περιθώριο, για επανάληψη των λαθών του παρελθόντος; Επιτρέπεται να καλλιεργήσουμε νέες ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ στους εργολαβικούς, τις οποίες κινδυνεύουμε να μην μπορέσουμε να τηρήσουμε στη συνέχεια, και να ξαναβρεθούμε στη κατάσταση στην οποία βρισκόμασταν χθες;

1) Αδικίες έγιναν πράγματι, διότι καλλιεργήσαμε προσδοκίες σε ορισμένες κατηγορίες παλαιών εργολαβικών, τις οποίες αδυνατούμε να ικανοποιήσουμε. Δυστυχώς, το πρόβλημα δεν μπορεί πλέον να θεραπευτεί εκεί που πράγματι προκλήθηκε, παρά μόνον είτε από τη ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ εξουσία ή από τη ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ εξουσία, στη συνέχεια ή εκ παραλλήλου. Και πάντως, δεν μπορεί να θεραπευτεί από εμάς.

2) Καθόσον μας αφορά, εμείς αδυνατούμε πλέον, διότι δεν μας επιτρέπεται, να επιβάλουμε οιονδήποτε εργολαβικό σε οποιοδήποτε εργολάβο, επειδή κάτι τέτοιο έχει κριθεί παράνομο από τα δικαστήρια.

Καλώς ή κακώς, το τεράστιο αυτό πρόβλημα, με τις στρεβλωτικές διαστάσεις που του έχουμε προσδώσει, έχει καταστεί δημόσιο και διάφανο. Αποκαλυφθήκαμε πλέον και δεν μπορούμε άλλο να κρύψουμε 850 εργολαβικούς υπαλλήλους κάτω από το χαλί του εργολάβου. Επανάληψη συμπεριφορών παρελθόντος, ενδεχομένως να οδηγήσουν σε προσωπικούς αυτή τη φορά καταλογισμούς, τους οποίους κανείς αρμόδιος συνάδελφος δεν θα μπορέσει να αντέξει.

Επί της ουσίας του προβλήματος:

Δεν βλέπουμε γιατί οιοσδήποτε εργολάβος αναλάβει στο εξής οποιοδήποτε έργο στο ΑΠΘ, θα παραμερίσει ΑΞΙΟ και ΙΚΑΝΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ μεταξύ των εργολαβικών μας, όταν με αυτό θα μπορεί να κάνει τη δουλειά του και να την κάνει καλά. Και γιατί ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ θα πρέπει αυτός να τους αμείψει με τις αποδοχές της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και όχι με υψηλότερες; Είμαστε, όμως, εμείς ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ; Γιατί, λοιπόν, κάνουμε τον ΕΡΓΟΛΑΒΟ στη θέση του ΕΡΓΟΛΑΒΟΥ;

Συμπέρασμα: Κ Α Θ Α Ρ Ε Σ  Λ Υ Σ Ε Ι Σ

Εμείς έχουμε την υποχρέωση να διασφαλίζουμε στο ΑΠΘ την καθαριότητα, τη φύλαξη, τη συντήρηση του κήπου και την εκτέλεση των τεχνικών εργασιών. Στη δε ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΛΕΣΧΗ και την ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ της Καλάνδρας, ομοίως και αναλόγως. ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ πρέπει να διασφαλίζουμε, ως ΚΥΡΙΟΙ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ. Δεν είμαστε εδώ για να κάνουμε τον εργοδότη. ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ είναι ή το ΚΡΑΤΟΣ ή οι ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ. Εμείς δεν είμαστε ούτε εργοδότες, ούτε εργολάβοι. Και θα πρέπει, συνεπώς, να πάψουμε να συμπεριφερόμαστε ως τέτοιοι. Και ας μη σπεύσουν ορισμένοι να μας πουν ότι, ως ΝΠΔΔ, είμαστε εργοδότες του προσωπικού μας, στο οποίο συγκαταλέγεται και το εργολαβικό προσωπικό, διότι έχει παγίως κριθεί από τα διοικητικά δικαστήρια πως δεν υφίσταται άμεσος δεσμός μεταξύ ημών και του εργολαβικού προσωπικού, εις τρόπον ώστε να μην μπορούμε να εφαρμόσουμε σ' αυτό τη γνωστή νομολογία περί διαρκών και παγίων αναγκών.

Δεν πιστεύουμε πως η Πανεπιστημιακή Κοινότητα είναι έτοιμη να δεχτεί ο,τιδήποτε λιγότερο από αυτό.

Την επομένη της προηγούμενης κρίσης, το 2009, τα είχαμε ξαναπεί και είχαμε προειδοποιήσει ότι έπρεπε να πούμε την αλήθεια στους εργολαβικούς υπαλλήλους. Δεν θέλουμε, γιατί δεν μας ενδιαφέρει, να δικαιωθούμε ξανά στην επόμενη κρίση. Δεν θέλουμε να ξαναζήσουμε άλλη κρίση.