έχουμε ιδεολογία εξόδου από την κρίση;

.

Η κρίση μας θα είναι μακρά και θα ζήσουμε ακόμη πολλά επεισόδια. Επί του παρόντος, ζούμε το επεισόδιο των εξεγέρσεων. Είναι βέβαιο πως εξεγέρσεις θα έχουμε πολλές. Αντιδράσεις, όμως; Εμείς οι Πανεπιστημιακοί, για παράδειγμα, τις εξεγέρσεις, τις έχουμε για πρωινό. Να αντι-δράσουμε, όμως, αδυνατούμε. Στεκόμαστε αμήχανα απέναντι στην κρίση μας, αδυνατούμε να την κατανοήσουμε κι όταν δεν φωνάζουμε «βοήθεια» για την «επίθεση» που δέχεται το «δωρεάν δημόσιο πανεπιστήμιο», ζητάμε από το Κράτος, στον δημόσιο τομέα του οποίου ανήκουμε, να μας δώσει λεφτά όχι μόνο θέλει-δε-θέλει, αλλά και μπορεί-δε-μπορεί. Ε, λοιπόν, σε λίγο δεν θα μπορεί πλέον!

Κι εμείς, τι θα κάνουμε τότε; Ή θα εξεγερθούμε ή θα αντιδράσουμε. Επί του παρόντος, κάνουμε το πρώτο, δείχνοντας λάθος δρόμο στην κοινωνία. Αδυνατούμε, όμως, να δρομολογήσουμε το δεύτερο, για το οποίο κιόλας μας πληρώνει η κοινωνία και εύλογα περιμένει από μας να την εξοπλίσουμε με μια ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ.

Σαν κοινωνία, σαν οικονομία και σα Λαός, δεν θα καταφέρουμε να αντιδράσουμε απέναντι στην ολοκληρωτική κρίση που βιώνουμε, αν δεν αλλάξουμε γρήγορα τον τρόπο σκέψης μας. Διότι, η κρίση που βιώνουμε, είναι πριν απ’ όλα κρίση σκέψης. Για να βγούμε από την κρίση, θα πρέπει (στο μυαλό μας πρώτα) να διαχωρίσουμε δύο ξεχωριστές έννοιες και οντότητες: το κράτος από τη μια και το δημόσιο από την άλλη. Θα καταφέρουμε να αντιδράσουμε μόνο αν σταματήσουμε να σκεφτόμαστε με όρους δημοσίου και σκεφτούμε με όρους κράτους. Του νέου κράτους που πρέπει να στήσουμε:

Α) Το κράτος ως διαχειριστής του δημόσιου τομέα δεν έχει απλά αποτύχει, αλλά έχει προξενήσει και βλάβη ιστορικών διαστάσεων στον εαυτό του. Διαχειρίστηκε ολέθρια τον δημόσιο τομέα, αυτοκαταστράφηκε και κινδυνεύει τώρα να μας συμπαρασύρει όλους στην καταστροφή. Δεν πτωχεύουμε ως ιδιώτες. Πτωχεύουμε ως δημόσιο, που πτωχεύει με τη σειρά του και τον ιδιωτικό τομέα.

Β) Η οικονομία μας σήμερα είναι μια από τις τελευταίες οικονομίες υπό μετάβαση στον κόσμο: Από έναν ολοένα διευρυνόμενο τις τελευταίες δεκαετίες δημόσιο τομέα (που τώρα πρέπει να συρρικνωθεί δραματικά αν θέλουμε να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη), θα πρέπει να μεταβούμε σε έναν ανταγωνιστικό και βιώσιμο ιδιωτικό τομέα, που πρέπει να αναπτύξουμε αντίστοιχα εάν θέλουμε να απορροφηθούν οι θέσεις εργασίας που χάνονται στο δημόσιο, επαναπροσανατολίζοντας τους νέους από το δημόσιο (που κατάντησε η βασική τους προσδοκία αποκατάστασης) στον ιδιωτικό τομέα.

Γ) Ο Έλληνας δεν είναι συνηθισμένος, ούτε και θέλει να πληρώνει φόρους, άρα λοιπόν θα πρέπει να έχει ένα δημόσιο αντάξιο των φόρων που (θέλει να) πληρώνει. Και δεν θα μάθει να πληρώνει πριν ταυτίσει τον εαυτό του με το κράτος. Επί του παρόντος, το κράτος είναι μια τρίτη οντότητα για τον Έλληνα. Δεν θα θελήσει να αυξήσει τους φόρους που πληρώνει, διότι δεν πιστεύει ότι οι φόροι του πιάνουν τόπο. Από την άλλη, θέλει ένα δημόσιο στα μέτρα του. Άρα, λοιπόν, θα πρέπει να έχει ένα δημόσιο στα μέτρα των φόρων που θέλει και που πραγματικά πληρώνει. Διότι μέχρι τώρα, είχε ένα δημόσιο που το διεύρυνε και το συντηρούσε με δανεικά. Κι όταν φτιάξουμε ένα νέο κράτος, τότε θα καταλάβει ο Έλληνας το πραγματικό κόστος του δημοσίου αν θελήσει να το ξαναφτιάξει. Αλλά τότε, θα πρέπει και να το πληρώσει.

Δ) Η γραφειοκρατία και η διαφθορά (δύο όψεις του αυτού νομίσματος) γιγαντώθηκαν στη χώρα μας μαζί με το δημόσιο. Θα πρέπει, συνεπώς, μαζί και να αφανιστούν.

Αυτά τα δεδομένα, μας οδηγούν νομοτελειακά στις ακόλουθες λύσεις:

1) Οι πολιτικοί θα πρέπει να πάψουν να ταυτίζουν το κράτος με το δημόσιο. Ως διαχειριστές του δημοσίου, πρέπει να συρρικνώσουν δραστικά τον δημόσιο τομέα και να διασφαλίσουν, με το κράτος-ρυθμιστή, την ανάπτυξη του ιδιωτικού. Μόνον έτσι θα απελευθερωθούν οι δημιουργικές δυνάμεις του Έλληνα, ώστε να κάνει και την πατρίδα του μια χώρα (της) προκοπής, όπως κάνει κατά κανόνα όταν φεύγει στο εξωτερικό. Εάν ιδιωτικοποιηθεί το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου τομέα, τότε θα απελευθερωθούν και δυνάμεις στη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία (διοίκηση) για να στήσουν ένα πραγματικό κράτος, θεσπίζοντας καθαρούς κανόνες και επιβάλλοντας την εφαρμογή τους.

2) Τότε θα μπορέσει και το κράτος να παίξει τον πραγματικό ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ του ρόλο, όπως επιβάλλεται σ’ ένα σύγχρονο κοινωνικό κράτος δικαίου. Σήμερα, δεν μπορεί να ασκήσει αποτελεσματική κοινωνική πολιτική υπέρ των πραγματικά αδυνάτων. Η δημόσια κοινωνική στήριξη θα πρέπει να παρέχεται σε αυτούς που την έχουν πράγματι ανάγκη. Για να μπορέσει, όμως, το κράτος να παίξει τον κοινωνικό του ρόλο, θα πρέπει πριν απ’ όλα να μείνει όρθιο. H Ιστορία διδάσκει πως, ακόμη και σε καιρούς απόλυτης κατάρρευσης ενός κράτους, δεν είναι οι πλούσιοι που την πληρώνουν, αλλά οι αδύναμοι πολίτες του. Αυτοί έχουν ανάγκη από ένα ισχυρό κράτος για να τους στηρίξει. Κι αυτό το κράτος, εμείς πρέπει τώρα και γι’ αυτό το λόγο να κάνουμε τα πάντα να το σώσουμε. Αλλά και να το αλλάξουμε. Διότι, το υπερβάλλον τίμημα που καταβάλλουν τώρα οι αδύναμοι συμπολίτες μας για να το σώσουν, χωρίς να φταίνε αυτοί για την κατάντια στην οποία περιήλθε, είναι το τίμημα εξαγοράς του δικού τους κράτους από αυτούς που λυμαίνονταν τον δημόσιο τομέα του και το έφεραν στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα. Ενός κράτους πιο δίκαιου, που θα λειτουργεί με δίκαιους κανόνες, θα θέτει δίκαιους κανόνες και θα τους επιβάλλει. Ενός κράτους που δεν θα ταυτίζεται με τον δημόσιο τομέα. Στην Ελλάδα μπερδέψαμε το πρώτο με τον δεύτερο, και για χάρη του δεύτερου, καταστρέψαμε το πρώτο. Σε λίγο μπορεί να μην υπάρχει ούτε το ένα, ούτε το άλλο και τότε θα μένει μόνο η Πατρίδα. Αυτή την Πατρίδα - και αυτό είναι το ζητούμενο - πρέπει τώρα να την ξαναφτιάξουμε κράτος, όποιο κι αν είναι το τίμημα. Και θα είναι βαρύ και πρέπει να το καταβάλουμε. Είναι κι αυτό ένα ιστορικό χρέος της γενιάς μας. Είκοσι χρόνια πριν, οι Γερμανοί ενώσανε τη δική τους πατρίδα χωρίς να λογαριάσουνε κόστος. Και ήταν μεγάλο. Γιατί να το λογαριάσουμε εμείς;

Όσο αρνούμαστε την παραπάνω πραγματικότητα, θα κάνουμε το ίδιο λάθος που έκανε κι ο Κρέοντας. Ας το πάρουμε απόφαση πλέον. Δεν μπορούμε να πάμε κόντρα στους φυσικούς νόμους. Ο Πολυνείκης πέθανε! Το ίδιο και το δημόσιο που ξέραμε...

.