τα μηνύματα των εκλογών

.

Πριν δυο χρόνια, φτιάξαμε αυτή την παράταξη και κατεβήκαμε για πρώτη φορά στις εκλογές του ΕΣΔΕΠ επειδή είχαμε κάτι να πούμε· επειδή έπρεπε να πούμε δημόσια αυτά που συζητούσαμε και συμφωνούσαμε κατ’ ιδίαν· επειδή διατυπώναμε μια άλλη πρόταση που –αν και πλειοψηφική– δεν εκφραζόταν συνδικαλιστικά. Ανεβάσαμε, έτσι, σημαντικά τη συμμετοχή στις εκλογές του 2009. Φέτος, αν και η συμμετοχή περιορίστηκε (όχι όμως στα πριν την εμφάνισή μας επίπεδα), εμείς –διαψεύδοντας όσους ανέμεναν να καταποντιστούμε– διατηρήσαμε την έκφρασή μας στα ίδια υψηλά επίπεδα, στέλνοντας το μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση ότι ήρθαμε για να μείνουμε και πως θα πρέπει πλέον να μας υπολογίζουν όχι σαν μια περιστασιακή συλλογική έκφραση, όπως εσφαλμένα πίστεψαν πολλοί, αλλά σαν μια πρωτεύουσα δύναμη, που μάλιστα για ελάχιστες ψήφους κόντεψε να κάνει και τη μεγάλη ανατροπή.

.

Εάν κανείς αναλύσει τα αποτελέσματα των τριών τελευταίων εκλογών υπό το φως της εκάστοτε συμμετοχής, θα διαπιστώσει πως από 312 το 2007, περάσαμε στους 465 το 2009 για να φτάσουμε στους 412 σήμερα. Με τη διαφορά ότι το εκλογικό σώμα σήμερα απαρτίζεται από 1700 μέλη, άρα ψήφισε το 25%, δηλαδή 1 στους 4. Οι 100 παραπάνω που ψήφισαν σε τούτες τις εκλογές σε σχέση με τη χρονιά βάσης, το 2007, όπου δεν είχαμε εμφανιστεί, συμπίπτουν grosso modo με τους 100 καινούργιους που ψήφισαν Συμπαράταξη το 2009 και μείνανε και φέτος, εξακολουθώντας να μας στηρίζουν και να μας δίνουν δυνάμεις. Τότε, οι συνάδελφοι της Συσπείρωσης και της ΔΗΠΑΚ, που ήλεγχαν την προηγούμενη ΠΟΣΔΕΠ, μας αντιμετώπιζαν υπεροπτικά, κατηγορώντας μας ότι συγκροτούσαμε μια «συμμαχία προθύμων» και ότι είχαμε παρασυρθεί από τα … μέσα ενημέρωσης! Σήμερα, τι να λένε άραγε; Αν και μαρξιστές υποτίθεται, δεν αντιλήφθηκαν πως το ρεύμα της αντίδρασης που γεννήθηκε από τα κάτω ήταν μια υγιής αντίδραση σε αυτούς τους ίδιους. Που τώρα πια δεν είναι καν πλειοψηφία μέσα στον ΕΣΔΕΠ, αλλά είμαστε εμείς η πλειοψηφία. Ελπίζουμε ετούτη τη φορά να πήραν το μάθημα που τους δώσανε για δεύτερη φορά οι συνάδελφοι που προσήλθαν μαζικά και μας στήριξαν με το ίδιο πάθος και την ίδια αγωνιστικότητα.

.

Αυτό δημιουργεί σε εμάς που εκτεθήκαμε με τα ψηφοδέλτια της Συμπαράταξης τεράστιες ευθύνες. Έχουμε απόλυτη επίγνωση ότι τώρα πρέπει να διαχειριστούμε την εμπιστοσύνη που μας εκφράσανε οι συνάδελφοι με ακόμη μεγαλύτερο σεβασμό και σοβαρότητα. Το θέμα για μας είναι προσωπικό απέναντί τους, διότι αυτό που μας συνδέει δεν είναι κάποιος ευρύτερος κομματικός ή άλλος δεσμός που θα μπορούσε να δικαιολογήσει την ψήφο τους, αλλά το ψηφοδέλτιό τους που βρήκαμε στην κάλπη και που για μας αποτυπώνει μια προσδοκία, την οποία δεν μπορούμε να διαψεύσουμε χωρίς τεράστιο προσωπικό κόστος.

.

Διότι οι συνάδελφοι που μας στήριξαν στις τελευταίες εκλογές έστειλαν και το μήνυμα πως ο «κομματικός» συνδικαλισμός, με την έννοια της δημιουργίας και διατήρησης ΕΞΩΓΕΝΩΝ δεσμών μεταξύ των συναδέλφων που ανήκουν σε μια «κομματική» παράταξη ΧΩΡΙΣ ΕΝΔΟΓΕΝΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, αλλά με ΚΥΡΙΑ αναφορά την appartenance σε έναν συγκεκριμένο κομματικό χώρο όπου το Πανεπιστήμιο αντιμετωπίζεται σαν παρακλάδι, δεσμοί οι οποίοι δένουν τα μέλη μιας πανεπιστημιακής παράταξης και εκδηλώνονται δυναμικά κυρίως την περίοδο της εκλογικής αναμέτρησης, αυτός ο κομματικός συνδικαλισμός έφτασε στα όριά του στο ΑΠΘ, εξάντλησε τις αντοχές του, είναι τροχοπέδη για την ανάπτυξη ενός υγιούς πανεπιστημιακού συνδικαλισμού, δεν έχει τίποτε άλλο να πει ή να προσφέρει και πρέπει να τον «σκοτώσουμε», κατά την προσφιλή έκφραση συναδέλφου, που την είπε βέβαια για τον ΕΣΔΕΠ. Τελικά, δεν πρέπει να σκοτώσουμε τον ΕΣΔΕΠ, αλλά τον κομματικό συνδικαλισμό. Ο κομματικός συνδικαλισμός είναι που διώχνει τον κόσμο από τον αυθόρμητο πανεπιστημιακό συνδικαλισμό, διότι ο κοινός θνητός δεν μπορεί ν’ αντέξει τα rituals του κλασικού κομματογενούς πανεπιστημιακού συνδικαλισμού.

.

Μας τόπαν, άλλωστε, συνάδελφοι της Συσπείρωσης στο Διάλογος, ότι θα συμπορευόμαστε μαζί τους για πολύ καιρό ακόμη, για όσο τέλος πάντων αντέξουμε. Φέτος, λοιπόν, εμείς χάσαμε την τρίτη έδρα στο ΔΣ για έξι (6) μόλις ψήφους διαφορά με την ΔΗΠΑΚ, που μας την πήρε στην 2^η κατανομή. Λίγο έλειψε να κάνουμε τη μεγάλη ανατροπή. Εμείς, όμως, δεν πιστεύουμε ότι μας λείψανε μόνον 6 ψήφοι. Εμείς πιστεύουμε ότι μας λείψανε 600. Τόσους θα φέρουμε την επόμενη φορά! Κι αν δεν τους φέρουμε εμείς, θα τους φέρουν άλλες Συμπαρατάξεις. Διότι η μεγαλύτερη συμβολή της Παράταξης αυτής είναι ότι κατάφερε πλέον να πείσει τους πάντες ότι οι ανατροπές δεν είναι μόνο εφικτές, αλλά και πολύ ΕΥΚΟΛΕΣ.

.

Επί του παρόντος, θα ξαναμπούμε ως φαίνεται σε μια περίοδο συνδικαλιστικού παγετώνα στο Πανεπιστήμιό μας, μια περίοδο κατά την οποία χρειαζόμασταν ιδιαίτερα μια διακριτή αντιπροσωπευτική φωνή, αλλά στη δημοκρατία υπάρχουν κι άλλοι τρόποι ελεύθερης έκφρασης, σαν κι αυτούς που χρησιμοποιήσαμε και την προηγούμενη περίοδο.

.