ποιός φοβάται τις ... μειοψηφίες;

Ορισμένοι συνάδελφοι επιμένουν να υποτιμούν τη σημασία δυο κρίσιμων σταθμών στην πορεία για τη δημιουργία ενός πλαισίου εθνικής συνεννόησης στη χώρα. Και είναι οι ίδιοι κάθε φορά. Είναι αυτοί που αδιαφόρησαν το καλοκαίρι, όταν ο νόμος για την ανώτατη εκπαίδευση ψηφίστηκε από μια ευρύτατη πλειοψηφία στη Βουλή. Και είναι οι ίδιοι που περιφρόνησαν τη μεγάλη πλειοψηφία που στήριξε το σχηματισμό της νέας Κυβέρνησης πρόσφατα.

Προάγγελος της συναίνεσης που επετεύχθη στο ψηλότερο επίπεδο της πολιτικής ζωής υπήρξε, πράγματι, η ευρύτατη στήριξη της μεταρρύθμισης στην ανώτατη εκπαίδευση από τις ίδιες πολιτικές δυνάμεις που παραμέρισαν τις διαφωνίες τους για να απομακρύνουν τη χώρα από το χείλος του γκρεμού.

Η μάχη για τη διάσωση της χώρας και η μάχη για τη μεταρρύθμιση της ανώτατης εκπαίδευσης είναι ίδιες μάχες, με τους ίδιους ιδεολογικούς αντιπάλους απέναντι. Κι αυτές δεν είναι μάχες μεταξύ αριστεράς ή δεξιάς, του κέντρου ή των άκρων, αλλά μεταξύ των δυνάμεων που επιθυμούν τη διατήρηση της χώρας στην οικογένεια των αναπτυγμένων κρατών, που μας εγγυάται ασφάλεια, ευημερία και προοπτική στο σύγχρονο κόσμο, και των δυνάμεων που επιδιώκουν τη μετατροπή της σε μια αναδυόμενη οικονομία εκτός Ευρωζώνης, που θα μας γυρίσει πολλές δεκαετίες πίσω.

Το Πανεπιστήμιό μας, όπως και το κράτος μας, δεν μπορούν να απομακρυνθούν αζημίως από το ευρωπαϊκό κέντρο, στο οποίο ανήκομε. Η πορεία και του ενός και του άλλου θα είναι ευρωπαϊκή, γιατί αυτό θέλουν οι κρίσιμες πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές δυνάμεις του τόπου, ώστε να κερδίσομε και τη μια μάχη, και την άλλη.

Αυτό πιστεύομε πως θέλει και η Πανεπιστημιακή μας Κοινότητα, σε πείσμα της «συντριπτικής της πλειοψηφίας», την οποία ορισμένοι ισχυρίζονται πως διατηρούν το αποκλειστικό προνόμιο να εκπροσωπούν. Για να διαπιστώσομε πόσο δίκιο έχουν, ας επιτρέψουν και στην ταπεινότητά μας, την υποτιθέμενη μειοψηφία, να εκφραστούμε ελεύθερα και ανεμπόδιστα στις εκλογές της 20ης Δεκεμβρίου..