.
Η επί 22 μέρες κατάληψη της Πρυτανείας του ΑΠΘ έληξε με μεγάλο θεσμικό κόστος για το Πανεπιστήμιο, αλλά και πολλά διδάγματα. Η κρίση αυτή ανέδειξε ότι:
α) Η Πανεπιστημιακή μας Κοινότητα είναι ευάλωτη, ανυπεράσπιστη και ανοχύρωτη. Γίναμε έρμαια της αυθαιρεσίας λίγων ακραίων στοιχείων, απέναντι στα οποία (όταν δεν τους χαϊδεύουμε τ' αυτιά) αδυνατούμε ν' αντιδράσουμε, έτοιμοι ανά πάσα στιγμή ν' ανεχθούμε την αμέσως επόμενη ταπείνωση.
β) Ο διάλογος έχει όρια με στοιχεία που έχουν αποθρασυνθεί, ζητούν ό,τι μπορεί να ζητηθεί χωρίς στην πραγματικότητα να θέλουν να κάνουν διάλογο με κανέναν. Ζητούν δεσμεύσεις χωρίς να τηρούν οι ίδιοι καμία. Συμπεριφέρονται σαν όλα να τους επιτρέπονται και δεν επιβάλλουν καμιά συμπεριφορά στους εαυτούς τους.
γ) Οι καταληψίες αποδείχτηκαν επικίνδυνοι ακόμη και γι’ αυτούς που τους στηρίζουν, αναδεικνύοντας την επικινδυνότητα της πολιτικής στήριξης της κατάληψης και γι’ αυτούς ακόμη που την παρέχουν. Αν πιστεύουμε στη δημοκρατία, δεν μπορούμε να καλύπτουμε πολιτικά και ακόμη λιγότερο να ενθαρρύνουμε τις καταλήψεις για οποιοδήποτε λόγο κι αν γίνονται.
Φεύγοντας οι καταληψίες απείλησαν να επανέλθουν αν διαπιστώσουν ότι δεν ικανοποιούνται τα αιτήματά τους. Για την αντιμετώπιση μιας νέας κατάληψης χρειαζόμαστε άμεσα:
1) Ν' αποφασίσουμε σαν Πανεπιστημιακή Κοινότητα τί θέλουμε:
α) Θέλουμε τις καταλήψεις; Καταδικάζουμε τις καταλήψεις; Να το πούμε. Απλά πράγματα.
β) Θέλουμε τον διάλογο; Την ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων; Τον θέλουμε και τον επιδιώκουμε με οποιονδήποτε και για ο,τιδήποτε, και είμαστε έτοιμοι και να πεισθούμε και ν' αναλάβουμε δράση μετά από αυτόν. Αλλά όχι υπό το καθεστώς ομηρείας των καταληψιών.
2) Σχέδιο διαχείρισης κρίσης. Ποιά μέσα έχουμε για ν' αντιμετωπίσουμε μια νέα κατάληψη; Έχουμε μέσα:
α) Τη διαπαιδαγώγηση, το διάλογο, την πειθώ. Να τα εξαντλήσουμε αυτά από πριν. Και να μην αφήσουμε κανένα περιθώριο στους πιθανούς καταληψίες φοιτητές μας να διανοηθούν ότι κάποιος αναμεταξύ μας θα τους στηρίξει. Κι όποιος τους στηρίξει να τον απομονώσουμε.
β) Την κύρωση. Την απειλή του πειθαρχικού και την παραπομπή στο πειθαρχικό. Και η κύρωση αποτελεί μέρος της παιδαγωγικής διαδικασίας.
γ) Την τόλμη μας: να μην φύγουμε από τον χώρο μας όταν γίνει κατάληψη. Να μείνουμε εκεί και να καλέσουμε σε πανστρατειά όλους τους συναδέλφους στους χώρους μας και τους φοιτητές. Να αγνοήσουμε τους καταληψίες, να τους απομονώσουμε. Αν βάλουν λουκέτο, να το σπάσουμε και να μπούμε μέσα. Να μην το βάλλουμε στα πόδια. Να μην αποδεχτούμε αυτού του είδους την βία.
δ) Κι αν ασκήσουν πραγματική βία εναντίον μας ή κατά των φυλάκων μας; Θέλουμε άρση του ασύλου; Να το πούμε. Και να το αποφασίσουμε ΑΠΟ ΠΡΙΝ. Όχι εν θερμώ, γιατί τότε κανείς ποτέ δεν θα τολμήσει ν' αποφασίσει τίποτα.
Κοντά σ’ αυτά, επείγει να λύσουμε μεσοπρόθεσμα το πρόβλημα της ΦΥΛΑΞΗΣ του Πανεπιστημίου μας με πραγματικούς φύλακες κι όχι θυρωρούς, τους οποίους και θα πρέπει να εξοπλίσουμε με όλα τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας και, συμπληρωματικά, να τους προστατεύσουμε με απόφαση γενικής ισχύος για άμεση άρση του ασύλου αμέσως μόλις υποστούν επίθεση κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους.
.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Η πανεπιστημιακή κοινότητα πρέπει να αποφασίσει να λύσει το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετώπισε και που θα αντιμετωπίζει κάθε φορά που οι φοιτητές -κατ ευφημισμόν- αποφασίζουν να σιάξουν τα κακώς κείμενα. Λύσεις δεν δίνονται με ευχολόγια, ούτε με πρωτοβουλίες του τύπου να είμαστε όλοι εκεί..πότε; και για πόσο; τρείς εβδομάδες; το άσυλο για την εποχή του ήταν μια σημαντική κατάκτηση, τώρα δημιουργεί προβλήματα. Η φύλαξη επιβάλλεται από κάποια μορφής αστυνόμευση, και επιτέλους μοιάζει να ζούμε τη μέρα της μαρμότας, καινούργιες φουρνιές φοιτητών επαναλαμβάνουν την ίδια παράσταση κι εμείς στο ίδιο έργο θεατές. Ας αφήσουμε τους δεκανικούς και ας αποφασίσουμε να βάλουμε τάξη, απλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνάρτηση στο dialogos στις 7-4-2009 από Π. Γκλαβίνη:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑΜΕΙΟ...
The winner takes it all, λέει η παροιμία. Υπάρχουν όμως νικητές με το τέλος της κρίσης αυτής? ή συνάδελφοι που να δικαιώθηκαν από τη στάση τους? Είναι banal να πω ότι "έχασε το Δημόσιο Πανεπιστήμιο", κατά το "κέρδισε η Τοπική Αυτοδιοίκηση". Τώρα, αν μη τι άλλο, ξέρουμε όλες τις παραμέτρους της κρίσης ώστε να μπορούμε να αξιολογήσουμε τη στάση όλων μας κατά τη διάρκειά της. Έστω και με καθυστέρηση, που όμως κόστισε πολύ στον ίδιο, εν γνώσει του ίσως, ο Πρύτανης το είπε, όπως θα δείτε από το site του Βήματος: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=41&nid=1002596
Έτυχε να βρίσκομαι μπροστά στις τηλεφωνικές επικοινωνίες που είχε ο Πρύτανης και με τον Εισαγγελέα, και με τον Αστυνομικό Διευθυντή την Τετάρτη το μεσημέρι, όταν, για πρώτη φορά στα χρονικά μας, φτάσαμε μια κλωστή πριν την άρση του ασύλου, όμως η Αστυνομία δήλωσε ανέτοιμη να παρέμβει διότι έπρεπε να συνεννοηθεί η εδώ διεύθυνση με τη φυσική και την πολιτική της ηγεσία κάτω, καθότι την επομένη (Πέμπτη) θα γίνονταν πορείες στην πόλη και όπως καταλαβαίνει κανείς θα είχε να διαχειριστεί δύο μέτωπα (στην πόλη και στην Πανεπιστημιούπολη) αν, όπως ήταν αναμενόμενο, θα είχαμε επιδρομικά χτυπήματα αντιπερισπασμού και αντίδρασης την Πέμπτη, σαν αυτά που έγιναν στη Σκουφά, στου Φωκά ή στο Δίκτυο του ΑΠΘ, μετά την άρση του ασύλου την Τετάρτη.
Ο Πρύτανης έπρεπε να βγει και να τα πει αυτά νωρίτερα, όχι μόνο στην Πανεπιστημιακή Κοινότητα του ΑΠΘ, αλλά και στην ίδια την Ελληνική Κοινωνία, που ζητούσαν άμεση άρση του ασύλου. Όταν ο εποπτεύων Υπουργός σου, σού πετάει δύο φορές το μπαλάκι να άρεις το άσυλο, όταν ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου σε εγκαλεί γιατί αδρανείς, κι όταν εσύ, μετά και το νέο αποτρόπαιο πλήγμα που δέχτηκες και αφού εξάντλησες όλα τα μέσα για να επιτύχεις ήπια λύση, απευθύνεσαι στις αρμόδιες αρχές και σου λένε δεν μπορώ να σε προστατεύσω, τότε βγαίνεις και τα καταγγέλεις αυτά στην Κοινωνία. Αντίθετα, προτίμησε ν' ανέβει μόνος του ένα γολγοθά εν μέσω εκκλήσεων ακόμη και για την παραίτησή του. Ας του αναγνωρίσουμε εκ των υστέρων αυτό τουλάχιστον, για όποιο λόγο κι αν τόκανε.
Η διαχείριση της κρίσης από την Πρυτανεία στις 27-3 περιελάμβανε δύο κινήσεις που δεν σχεδιάσθηκαν με τον καλύτερο τρόπο:
α) Η έκκληση για συγκέντρωση των μελών ΔΕΠ θα προκαλούσε, όπως και έγινε, μαζικότερη αντισυγκέντρωση των καταληψιών.
β) Την άρση του ασύλου δεν την αναγγέλεις, την αποφασίζεις τη στιγμή που χρειάζεται, όπως σου δίνει το δικαίωμα ο νόμος.
Και οι δύο κινήσεις συσπείρωσαν τους καταληψίες. Ενδεικτικά, το βράδυ της Δευτέρας 30 Μαρτίου, λέγανε τα παιδιά μέσα στην κατάληψη ότι θα συγκεντρωθούν εκεί, θα φέρουν ενισχύσεις και θα πέσουν όπως στο Πολυτεχνείο όταν μπει η αστυνομία... Κάποιος πρέπει να τους μιλήσει για το Rexona (οι παλιότεροι ξέρουν).
Στο πλαίσιο του παραπάνω αδιεξόδου, εμφανίστηκε η Συσπείρωση και πέτυχε να δρομολογήσει την ανοιχτή σύγκλητο σε μερική υποκατάσταση της συγκέντρωσης των μελών ΔΕΠ έξω από την Πρυτανεία, που είχε αποφασιστεί στις 27-3. Άρση του ασύλου δεν είχε ακόμη αποφασισθεί, αυτό λίγο έλλειψε να γίνει μετά το προβοκατόρικο χτύπημα της Τετάρτης. Φανταστείτε ότι την Τετάρτη, και με την Πρυτανεία υπό κατάληψη από πολλού χρόνου, και με το βάρβαρο χτύπημα στην καρδιά του ΑΠΘ, στο δίκτυο, που προήλθε από ένα βαγόνι, το οποίο αποτελεί το ίδιο εστία παραβατικών στοιχείων για πολύ καιρό μέσα στην Πανεπιστημιούπολη, η Αστυνομία ΔΕΝ μπήκε. Θα έμπαινε πριν την Τετάρτη για να αδειάσει την Πρυτανεία?
Θέλετε να παραδεχτούμε ότι ήταν λάθος και η ανοιχτή σύγκλητος? Να το παραδεχτούμε. Η επόμενη μέρα έδειξε, πάντως, ότι άρση ασύλου δεν μπορούσε να γίνει και για σημαντικότερους - και περισσότερους - λόγους. Ένα στοίχημα ήταν η ανοιχτή σύγκλητος. Ένα θέατρο, που με τη συνδρομή όσων αποδέχονται τις καταλήψεις ως "μορφές πάλης" μέσα στο Πανεπιστήμιο, θα έπειθε τους καταληψίες να φύγουν ειρηνικά και άμεσα. Στη βάση του σουρεάλ "ψηφίσματός" τους που υιοθέτησαν τη Δευτέρα, θα έβγαινε με το πέρας της Συγκλήτου μια ανακοίνωση του Πρύτανη (αντί μιας "δεσμευτικής απόφασης" της ίδιας της Συγκλήτου που ζητούσαν οι καταληψίες), η οποία αναγνώσθηκε από τον Αντιπρύτανη μετά την αποχώρηση του Πρύτανη λόγω της επίθεσης που δέχτηκε, ικανοποιώντας κατά τα φαινόμενα τους παρευρισκόμενους καταληψίες. Άμεσα το στοίχημα αυτό δεν πέτυχε, δρομολόγησε όμως την εκτόνωση της κρίσης σε μια βδομάδα, σίγουρα με κόστος (ηθικό και θεσμικό) για το Πανεπιστήμιο.
Άλλες λύσεις υπήρχανε? Ίσως και να υπήρχανε. Ακούστηκαν πάντως τα παρακάτω:
1) Να παραιτηθούν οι Πρυτάνεις. Τεράστια αναγνώριση επιτυχίας στους καταληψίες και τεράστιο κόστος στο ίδιο το Πανεπιστήμιο που θα έμπαινε σε μια κρίση χωρίς προηγούμενο, αφού πρυτανικές εκλογές να κάνουμε τώρα είναι ποτέ δυνατόν?
2) Να κλείσει το Πανεπιστήμιο. Και να το αφήσουμε έρμαιο στους βανδάλους καταδρομείς? Να εγκαταλείψουμε το σπίτι μας απέναντι σε μια χούφτα καταληψίες?
ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ:
Είμαστε ευάλωτοι, ανυπεράσπιστοι και ανοχύρωτοι. Δεν έχουμε καμιά προστασία από την Πολιτεία. Γίναμε έρμαια της αυθαιρεσίας λίγων ακραίων στοιχείων, απέναντι στα οποία (όταν δεν τους χαϊδεύουμε τ' αυτιά) αδυνατούμε πάντως ν' αντιδράσουμε με οποιοδήποτε τρόπο, γιατί εκτός των άλλων γίναμε παχύσαρκοι, αδύναμοι, πλαδαροί και φοβικοί, έτοιμοι ανά πάσα στιγμή ν' ανεχθούμε την αμέσως επόμενη ταπείνωση. Αυτό πάθαμε!
Ο διάλογος έχει όρια με στοιχεία που έχουν αποθρασυνθεί, ζητούν τον ουρανό με τάστρα, στην πραγματικότητα δεν θέλουν να κάνουν διάλογο μαζί σου, ούτε με κανέναν άλλον. Ζητούν δεσμεύσεις χωρίς να τηρούν οι ίδιοι καμία. Συμπεριφέρονται σαν όλα να τους επιτρέπονται και δεν επιβάλλουν καμιά συμπεριφορά στους εαυτούς τους. Στο σημείο αυτό θα επικαλεστώ το επιτυχημένο γνωμικό που χρησιμοποίησε ο Γιώργος Λιτσαρδάκης από την επομένη κιόλας μέρα της ανοιχτής συγκλήτου: χθεσινό ψωμί τρως? πέρνα αύριο. Αυτό πάθαμε!
Αν πιστεύουμε στη δημοκρατία, δεν μπορούμε να καλύπτουμε πολιτικά και ακόμη λιγότερο να ενθαρρύνουμε τις καταλήψεις για οποιοδήποτε λόγο κι αν γίνονται. Δεν μπορούμε να βάζουμε το σκυλί να γαυγίζει, κι όταν κουραστούμε κι εμείς οι ίδιοι, τότε να του λέμε τώρα σταμάτα, γιατί είναι αργά πια κι ο σκύλος δεν θα σταματήσει αν δεν σε δαγκώσει πρώτα. Κι αυτό το πάθαμε!
ΕΥΘΥΝΕΣ:
Ευθύνες έχουμε όλοι μας, που σταθήκαμε απλοί παρατηρητές απέναντι και σ' αυτή την περιπέτεια, όσοι δεν ασκούσαμε κριτική εκ του ασφαλούς (λες και δεν τα βλέπαμε ή δεν τα ξέραμε). Όταν είσαι στο μέσο κρίσης, δεν μπορείς να κάνεις κριτική στον καπετάνιο όσα λάθη κι αν κάνει. Την κριτική την αφήνεις για μετά και στην κρίση στέκεσαι αλληλέγγυος δίπλα του. Τον εμπιστεύεσαι. Ιδίως για τέτοιας έντασης και έκτασης κρίση, που λίγο έλειψε να οδηγήσει για πρώτη φορά σε άρση του ασύλου. Αντίθετα, παίρνεις πρωτοβουλίες, κατεβαίνεις στην κατάληψη, κάνεις πηγαδάκια, καλείς τους φοιτητές του Τμήματός σου που συμμετέχουν στην κατάληψη και τους "ζυμώνεις", πας στο κάλεσμα του Πρύτανη όπου κι αν είναι. Παίρνεις θέση κατά της κατάληψης, απομονώνεις τους καταληψίες, δεν τους χαϊδεύεις τ' αυτιά. Δεν καταφέραμε να κινητοποιηθούμε από μόνοι μας, ούτε και κατάφερε να μας κινητοποιήσει η Πρυτανεία γύρω της. Δεν πήγαμε στην ανοιχτή σύγκλητο, αφήνοντας τους κλακαδόρους να κυριαρχήσουν στην αίθουσα. Καθίσαμε από δίπλα, παρακολουθούσαμε και διαρριγνύαμε τα ιμάτιά μας. Και η Κοινότητα είχε πληροφόρηση για το "ρεζιλίκι" μόνο από τους αγανακτισμένους συναδέλφους, ενώ δεν είχε εικόνα από τους Πρυτάνεις. Και κοντά στ' άλλα, έπεσε και το δίκτυο της επικοινωνίας μας, όπως συμβαίνει στον πόλεμο που χτυπάει κανείς πρώτα τις επικοινωνίες του εχθρού.
Ευθύνες έχουν και οι κυρίαρχες φοιτητικές παρατάξεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ στο Πανεπιστήμιο, που έλαμψαν διά της απουσίας τους και σ' αυτή την κρίση και, ως φαίνεται, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μετράνε κουκιά κάθε Απρίλη για να δείχνουν στους κομματικούς τους ινστρούκτορες πόσο καλά τα κατάφεραν κι ότι μπορούν πλέον τα προβεβλημένα στελέχη τους να ελπίζουν σ' ένα βόλεμα ή - γιατί όχι - σε μια πολιτική καριέρα αύριο μεθαύριο.
ΛΥΣΕΙΣ για το άμεσο μέλλον:
Οι καταληψίες της Πρυτανείας δήλωσαν ότι έχουν "το όπλο παρά πόδα". Και μετά τις γιορτές, αν δεν δουν πρόοδο λέει, θα επανέλθουν δριμύτεροι. Άρα, λοιπόν, χρειαζόμαστε άμεσα δύο (2) πράγματα:
1) Ν' αποφασίσουμε σαν Πανεπιστημιακή Κοινότητα τί θέλουμε:
α) Θέλουμε τις καταλήψεις? Καταδικάζουμε τις καταλήψεις? Να το πούμε. Απλά πράγματα.
β) Θέλουμε τον διάλογο? Την ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων? Τον θέλουμε και τον επιδιώκουμε με οποιονδήποτε και για ο,τιδήποτε, και είμαστε έτοιμοι και να πεισθούμε και ν' αναλάβουμε και δράση μετά από αυτόν, όχι μόνο ανεύθυνα λόγια και τοποθετήσεις. Αλλά όχι με το πιστόλι των καταληψιών στον κρόταφό μας. Και κυρίως ΟΧΙ ΑΛΛΟ "ΜΟΝΑΧΟ". Δεν είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε γη και ύδωρ στους καταληψίες για να ικανοποιηθούν και να φύγουν, εκτός των άλλων και διότι θα ταπεινωθούμε ακόμη περισσότερο στη συνέχεια γιατί όσα οδηγηθήκαμε να υποσχεθούμε για να βγούμε από την κρίση, δεν θα μπορέσουμε να τα κάνουμε πράξη γιατί δεν εξαρτώνται από εμάς.
2) Σχέδιο διαχείρισης κρίσης:
Ποιά μέσα έχουμε για ν' αντιμετωπίσουμε μια νέα κατάληψη, που απειλούν να ξανακάνουν οι καταλήψεις? Έχουμε μέσα:
α) Τη διαπαιδαγώγηση, το διάλογο, την πειθώ. Να τα εξαντλήσουμε αυτά από πριν. Και να μην αφήσουμε κανένα περιθώριο στους πιθανούς καταληψίες φοιτητές μας (τους οποίους και γνωρίζουμε στα Τμήματά μας) να διανοηθούν ότι κάποιος αναμεταξύ μας, είτε πρόσωπο είν' αυτό, είτε παράταξη, θα τους στηρίξει. Κι όποιος τους στηρίξει να τον απομονώσουμε.
β) Την κύρωση. Την απειλή του πειθαρχικού και την παραπομπή στο πειθαρχικό. Ας το χρησιμοποιήσουμε πότε-πότε, και η κύρωση ανήκει στην παιδαγωγική διαδικασία.
γ) Την τόλμη μας: να μην φύγουμε από τον χώρο μας όταν γίνει κατάληψη. Να μείνουμε εκεί και να καλέσουμε σε πανστρατιά όλους τους συναδέλφους στους χώρους μας και τους φοιτητές. Να αγνοήσουμε τους καταληψίες, να τους απομονώσουμε. Αν βάλουν λουκέτο, να το σπάσουμε και να μπούμε μέσα. Να μην το βάλλουμε στα πόδια. Να μην αποδεχτούμε αυτού του είδους την βία.
δ) Κι αν ασκήσουν πραγματική βία εναντίον μας ή κατά των φυλάκων μας? Θέλουμε άρση του ασύλου? Να το πούμε. Και να το αποφασίσουμε από πριν. ΑΠΟ ΠΡΙΝ. Όχι εν θερμώ. Εν θερμώ, κανείς δεν θα τολμήσει ν' αποφασίσει τίποτα. Κι αν δεν δεχτεί ούτε αυτή τη φορά να μας προστατεύσει η αστυνομική δύναμη, τότε να ρίξουμε την Κυβέρνηση. Κάποτε τα Πανεπιστήμια ρίχναν κυβερνήσεις. Τώρα το μόνο που κάνουν είναι να ρίχνουν τον εαυτό τους στην απαξίωση.
ΜΕΣΟΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΑ πρέπει να δούμε το θέμα της φύλαξης με πραγματικούς φύλακες κι όχι θυρωρούς, όπως είναι σήμερα οι περισσότεροι από τους δικούς μας φύλακες, τους οποίους και θα πρέπει, συμπληρωματικά, να προστατεύσουμε με απόφαση γενικής ισχύος για άμεση άρση του ασύλου αμέσως μόλις υποστούν επίθεση κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους.
Παναγιώτης Γκλαβίνης