Η πρόταση της Συσπείρωσης για το άσυλο

.
Επτά (7) μήνες μετά την Πρόταση της Κοινής Πρωτοβουλίας, χαιρετίζουμε την κατάθεση - επιτέλους - και μιας άλλης πρότασης, διαφορετικής, πλην αυτή τη φορά συγκεκριμένης, που δημοσιοποίησε σήμερα η Συσπείρωση των Πανεπιστημιακών του ΑΠΘ και του ΠΑΜΑΚ, πρόταση την οποία επαναδημοσιεύουμε εδώ για να συζητηθεί. Αν και συνιστά σαφή πρόοδο σε σχέση με προηγούμενες θέσεις της παράταξης αυτής για το θέμα της προστασίας του ακαδημαϊκού ασύλου, στην πραγματικότητα η πρόταση αυτή είναι ανεδαφική, ανεφάρμοστη και ιδεολογικά φορτισμένη, όπως αποδεικνύουμε εδώ.

Τώρα που ξανάνοιξε η συζήτηση σε εθνικό πλέον επίπεδο για το τί πρέπει να κάνουμε σαν αυτοδιοικούμενη κοινότητα στο πλαίσιο του ισχύοντος νομοθετικού πλαισίου προστασίας του ακαδημαϊκού ασύλου, το οποίο δεν προτίθεται ν' αλλάξει η Κυβέρνηση, καλούμε τη δική μας Πανεπιστημιακή Κοινότητα ν' αποφασίσει τί θέλει, τί μπορεί να κάνει και πώς πρέπει ν' αντιμετωπίζει καταστάσεις ανάγκης στους χώρους του Πανεπιστημίου.

Δεν είμαστε αισιόδοξοι ότι σε κλίμα κατατρομοκράτησης των υπευθύνων ακαδημαϊκών οργάνων όπως αυτό που βίωσε ο Πρύτανης πριν λίγες μέρες μπορεί να ληφθεί οποιαδήποτε απόφαση πάνω σ' ένα τόσο φλέγον ζήτημα, όμως κάποια στιγμή θα πρέπει επίσης ν' αποφασίσουμε, συνάδελφοι, αν εξακολουθούμε νάχουμε δημοκρατία στο Πανεπιστήμιο κι αν μπορούμε ακόμη να συζητάμε και ν' αποφασίζουμε για ο,τιδήποτε μας αφορά ή αν για ορισμένα θέματα δεν μπορούμε καν να μιλάμε, πόσο μάλλον ν' αποφασίζουμε, οπότε και θα συνεχίσουμε να κρυβόμαστε πίσω απ' το δάκτυλό μας και να ρίχνουμε τις ευθύνες μας σε τρίτους, ζητώντας, όπως το πράττει η Συσπείρωση, από την Πολιτεία να νομοθετήσει ξανά, να φέρει τα πίσω μπρος και τα πάνω κάτω, γιατί αυτός ο νόμος δεν μας αρέσει κι ο άλλος μας ξυνίζει.

Το θέμα, όμως, εξαντλήθηκε, ό,τι ειπώθηκε ειπώθηκε, έχουμε δύο προτάσεις τώρα, αν κατατεθεί και τρίτη ακόμη καλύτερα, ας πάμε στη Σύγκλητο κι ας αποφασίσει αυτή τί θέλει. Κι αν δεν μπορεί ν' αποφασίσει διότι ενδεχομένως να μην της το επιτρέψουν, θα έχουμε τη δημοκρατία που μας αξίζει στο κάτω-κάτω...

Να ξεκαθαρίσουμε, όμως, κάτι: ήρωας δεν ζητάμε να γίνει κανένας για να πάψουν συνάδελφοι να κάνουν κριτική εκ του ασφαλούς. Το καθήκον μας όλοι το γνωρίζουμε ποιό είναι. Όπως και τα όριά μας. Να μην κοροϊδευόμαστε όμως μεταξύ μας.
.