.
Ανοίγουμε σήμερα ένα κύκλο ηλεκτρονικής διαβούλευσης, δίνοντας το λόγο πρώτα σε σας, στα μέλη ΔΕΠ του ΑΠΘ και σε όλη την Πανεπιστημιακή μας Κοινότητα. Δεν αποκλείουμε κανέναν. Το εγχείρημα αυτό, το αναλαμβάνουμε ενόψει και της συμμετοχής των εκπροσώπων της Παράταξής μας στο 9ο Συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ, που θα γίνει στην Αθήνα στις αρχές Μαρτίου. Ξεκινάμε με τρία φλέγοντα ζητήματα που απασχόλησαν αυτές τις μέρες την Πανεπιστημιακή μας Κοινότητα:
α) Αυτό της παρεμπόδισης της λειτουργίας των οργάνων, διευρύνοντάς το με συναφή θέματα.
β) Αυτό των συγγραμμάτων σε συνδυασμό με την δωρεάν δημόσια ανώτατη παιδεία.
γ) Το δυστυχώς πάντα επίκαιρο τον τελευταίο καιρό θέμα της φύλαξης των χώρων του Πανεπιστημίου μας.
Περιμένουμε τα σχόλιά σας, τις απόψεις και τις προτάσεις σας και, στην πορεία του διαλόγου, δεσμευόμαστε να επανέλθουμε.
.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
@ A. Δάγκας
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου προσάπτετε ότι προέβην σε απαξιωτικές αναφορές για τα κόμματα όταν είπα στο dialogos πως, εμείς σαν Παράταξη, δεν θα πάμε στο Συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ για να πούμε τί θα μας πει το κόμμα μας, γιατί κόμμα δεν έχουμε πίσω μας. Συμπλήρωσα, όμως, πως ο καθένας μας πιστεύει ό,τι πιστεύει και καλά κάνει. Αλλά, εδώ, είπα, πρέπει να κοιτάξουμε το σπίτι μας, να δούμε τί θα κάνουμε, γιατί εμείς το διοικούμε. Γι' αυτό θέλουμε ν' ακούσουμε τη μεγάλη πλειοψηφία των συναδέλφων τί έχει να πει και τί πιστεύει. ... τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι, λοιπόν.
Εγώ είμ’ έτοιμος να πεισθώ από σας κ. Δάγκα. Εσείς είστε; Εάν ναι, ελάτε να τα βάλουμε κάτω και θα τα βρούμε. Σαν Αλέξανδρος και Παναγιώτης, όμως.
Παναγιώτης Γκλαβίνης
Είστε διατεθιμένοι να καταγγείλετε με ονόματα την αναξιοκρατία ΝΑΙ ή ΟΧΙ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίστε διατεθιμένοι να στείλετε στον εισαγγελέα τους παρανομούντες ή ακόμη και τους "νομιμοφανείς κλέπτες" των πόρων -προγραμμάτων ΝΑΙ ή ΟΧΙ.
Τεκμηριωμένα και ειδικά όχι γενικόλογα. Με ονόματα.
Με άλλα λόγια μπορείτε πρακτικά να μας πείτε πως θα κάνετε και αν μπορείτε αυτοκάθαρση?
Αγαπητέ/ή
ΑπάντησηΔιαγραφήη ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ δεν είναι το Σώμα Εσωτερικών Υποθέσεων, ούτε ο ΣΔΟΕ του ΑΠΘ, ούτε επικελέστηκε ποτέ "αυτοκάθαρση". Είναι και λίγο ασαφής ο όρος.
Εννοείται, ότι ο καθένας και η καθεμία από εμάς οφείλει να καταγγέλει παράνομες ενέργειες και στον εισαγγελέα και όπου αλλού πρέπει.
Έχετε τέτοια στοιχεία; Εγώ σας διαβεβαιώ με κάθε ειλικρίνεια ότι δεν έχω.
Αν δεχτώ αυτά που λέτε κ. Καλογήρου, τότε κατά την άποψή σας δεν έχετε στοιχεία αναξιοκρατίας και δεν ακούσατε για στημένες εκλογές δεν ακούσατε για κατασπατάληση πόρων του ειδικού λογαριασμού έρευνας κτλ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆρα όλα καλώς καμωμένα άρα τι νόημα έχουν όλα τα παραπάνω και τι νόημα έχει μια ακόμη κίνηση πανεπιστημιακών που διεκδικεί να αλλάξει τα καλώς κείμενα?
Φαντάζομαι ότι το "ο καθένας και η καθεμία από εμάς οφείλει να καταγγέλει παράνομες ενέργειες και στον εισαγγελέα και όπου αλλού πρέπει" δεν χρειάζεται σχολιασμός διότι ποτέ μέχρι σήμερα δεν έγινε τίποτα πέρα από προσφυγές στο ΣτΕ για καυγάδες εκλογών και με εξαίρεση τις υπεξαιρέσεις στο Πάντειο.
Αγαπητέ/-ή (δώστε παρακαλώ έστω ένα ψευδώνυμο),
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα πράγματα αλλάζουν και αρκετοί πανεπιστημιακοί, απηυδισμένοι από την ανοχή που επιδεικνύουν οι πανεπιστημιακές αρχές (σε όλα τα επίπεδα) απέναντι στην παρανομία, προσφεύγουν πια στα ποινικά και αστικά δικαστήρια. Προσωπικά έχω καταθέσει 3 μηνύσεις κατά "συναδέλφων" και 2 συνάδελφοι από το Τμήμα μου (ΤΕΦΑΑ ΑΠΘ) άλλες τόσες. Ήδη 2 από τους μηνυθέντες παραπέμπονται να δικαστούν. Η εμπλοκή με τη δικαιοσύνη μάς φθείρει και μας απομυζά ενέργεια, χρόνο και χρήμα, αλλά είναι πλέον μονόδρομος.
Με εκτίμηση
Βασίλης Μούγιος
ΥΓ. Αν συμμετέχετε στο διάλογο ΔΕΠ του ΑΠΘ, δείτε αργότερα και την εκεί παρέμβασή μου με αφορμή κείμενο του Νίκου Μάργαρη.
Στο dialogos DEP του ΑΠΘ μια τοποθέτηση του Γιάννη Μυλόπουλου και μια απάντηση του Γιώργου Ανωγειανάκη πήγε να πυροδοτήσει έναν ενδιαφέροντα διάλογο, ο οποίος όμως έμεινε στη μέση. Παράλληλα, άλλοι συνάδελφοι έθιξαν το θέμα "των αυθαιρεσιών, των παρανομιών, των παραβάσεων καθήκοντος,των καταχρήσεων εξουσίας" ή "η συναλλαγή σε όλα τα επίπεδα, η άκρατη οικογενειοκρατεία, η άνευ όρων
ΑπάντησηΔιαγραφήκαθημερινή παράδοση στην σκοπιμότητα και το συμφέρον (προσωπικού ή ομαδικού), η απουσία αντιστάσεων και ακαδημαϊκων αναστημάτων, ή ανάδειξη της μετριοκρατίας, η επιβράβευση της ήσσονος προσπάθειας, ή επιλεκτική -κατά το
δοκούν- εφαρμογή της νομιμότητας & η απουσία σταθερών κριτηρίων αντιμετώπισης προσώπων και καταστάσεων, ακόμη και η έλλειψη παιδείας, αγωγής και αισθητικής."
Για να το πω πολύ σχηματικά, η ιστορία μας διδάσκει ότι ίδιοι άνθρωποι είναι και "καλοί" και "κακοί" ταυτόχρονα. Το πλαίσιο εντός του οποίου κινούνται, οι θεσμοί, οι κοινωνικές συντεταγμένες είναι τα στοιχεία που κυρίως καθορίζουν συμπεριφορές και πρακτικές.
Μια από τις πιο σημαντικές σκέψεις που με έχουν επηρεάσει είναι ότι "οι θεσμοί διαμορφώνουν συνειδήσεις".
Μια χρήσιμη λοιπόν πλευρά της συζήτησης αυτής είναι κατά τη γνώμη μου, να αναζητήσουμε ποια στοιχεία του πλαισίου, του "παραδείγματος" ειναι αυτά που επιτρέπουν την εμφάνιση και ίσως και την κυριαρχία τέτοιων συμπεριφορών και πρακτικών και να τα αλλάξουμε. Με πολύ απλά λόγια ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ!
Το να επισημαίνουμε τα προβλήματα και να επικαλούμαστε ένα ιδεατό παρελθόν που δεν υπήρξε ποτέ ή ένα ιδεατό μέλλον που επίσης δεν θα υπάρξει, δεν μας προσφέρει τίποτε. Και όσες φορές και να λέμε τη λέξη "δημόσιο πανεπιστήμιο" πάλι τίποτε δεν καταφέρνουμε. Θέλουμε να αλλάξουν κάποιοι θεσμοί στο πανεπιστήμιο? Και αν ναι ποιοί?
Η συζήτηση αυτή δεν αφορά προφανώς σε αυτούς που λένε να μην αλλάξει τίποτε. Αυτοί κάνουν μεγαλύτεροι ζημιά στο δημόσιο πανεπιστήμιο απ' ότι οι εχθροί του.
Μήπως η αξιολόγηση, η αλλαγή του τρόπου εκλογής πρυτανεων και προέδρων, η αλλαγή του τρόπου διοίκησης των τμημάτων (με δραστική μείωση της φοιτητικής συμμετοχής), η απόσυρση των κομματικών στρατών πάσης φύσεως που προσφέρουν προστασία στα παραπάνω φαινόμενα, δηλαδή η ουσιαστική μεταρρύθμιση θα μπορούσε να λύσει κάποια από τα παραπάνω φαινόμενα?
Στο dialogos DEP η συζητήσεις εξελίσσονται σε παράλληλους μονόλογους. Εδώ ας δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό.
Με την άδεια του κ. Γ. ΑΝΩΓΕΙΑΝΑΚΙ, Καθηγητή Ιατρικής Σχολής ΑΠΘ, αναδημοσιεύουμε κατωτέρω μήνυμά του που έστειλε στο dialogos επ’ αφορμή μηνύματος στην ίδια λίστα του κ. Μυλόπουλου, Καθηγητή Πολυτεχνικής Σχολής ΑΠΘ, το οποίο – για τις ανάγκες του διαλόγου – δημοσιεύουμε επίσης κατωτέρω:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ κύριε Μυλόπουλε,
Για άλλη μία φορά μένω άναυδος από την επιχειρηματολογία σας η οποία, αν μη τι άλλο, υποδεικνύει την παντελή έλλειψη σεβασμού προς τη νοημοσύνη μας και (λυπούμε που με φέρνετε στη δύσκολη θέση να προχωρήσω σε τέτοιους χαρακτηρισμούς) ένα μαξιμαλισμό που δεν οδηγεί πουθενά και απλά τροφοδοτεί έναν άκρατο λαϊκισμό - το κλασσικό δηλαδή υπόστρωμα της δημαγωγίας.
Ας, δεχτούμε, για λίγο, τον πομπωδώς διατυπωμένο ισχυρισμό σας πως το να ξεκινήσουμε ένα διάλογο για την εκπαίδευση (προτιμώ τον όρο εκπαίδευση γιατί ο όρος Παιδεία παραπέμπει σε ένα «γίγνεσθαι» που αγγίζει κάθε πτυχή ολόκληρης της κοινωνίας - αρχίζοντας από το ίδιο το πατρικό μας σπίτι - και όχι απλά των εκπαιδευτικών της δομών) από μηδενική βάση υποδεικνύει «λάθος κατεύθυνσης της εκπαιδευτικής της πολιτικής»: Ε και λοιπόν; Ποιος αρνείται το πασιφανές; Όμως το πασιφανές δεν είναι και αυταπόδεικτο και ακόμη περισσότερο δεν αποτελεί γνώμονα του τι χρειάζεταινα γίνει για να διορθωθεί. Γιατί αν θέλουμε να διορθώσουμε κάτι, η απλή επιχειρησιακή λογική λέει πως πρέπει να θέσουμε ΣΑΦΕΙΣ ΣΤΟΧΟΥΣ. Αφού γίνει αυτό, τότε και μόνο τότε, προκύπτει το επόμενο ερώτημα που είναι πως θα τους επιτύχουμε.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΤΟΧΟΥΣ, άρα δεν έχει πυξίδα για να προχωρήσει στην προσπάθεια βελτίωσής του. Και επομένως δεν μπορεί να διορθωθεί πριν αποφασίσουμε το τι θέλουμε από αυτό. Άρα τι νόημα έχει για τον υπουργό να αποσύρει «όλες τις νομοθετικές παρεμβάσεις των προκατόχων του»; Μήπως απλά και μόνο για να μπορέσει η αντιπολίτευση να θριαμβολογήσει ότι εξανάγκασε τον υπουργό να κάνει πίσω; Και ας πούμε ότι γίνεται κάτι τέτοιο, μέχρι πόσα χρόνια πίσω θα πρέπει να αποσυρθούν «σε ένδειξη καλής θέλησης», όλες οι «νομοθετικές παρεμβάσεις των προκατόχων του»; Μέχρι, ας πούμε, αμέσως μετά τη μεταπολίτευση; Ή μέχρι πριν από τη Χούντα; Να συμφωνήσουμε πως (μια και η Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση των Γεωργίου Παπανδρέου / Ευάγγελου Παπανούτσου αποτελεί την τελευταία, παλλαϊκά προωθούμενη, εμπνευσμένη «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση») θα σταματήσουμε στο 1966; Οι ηθελημένες ασάφειες του λόγου σας κ. Μυλόπουλε δείχνουν το ατελές ή το πονηρό (η επιλογή δική σας) της σκέψης σας επί του θέματος.
Αλλά, ακόμη και αν περιοριστούμε στα συγκεκριμένα θέματα και χρονικά όρια που οριοθετείτε (καθώς έμμεσα φροντίζετε στο κείμενό σας να μην παρασύρετε στη δίνη των οπισθοδρομήσεων που προτείνετε τον κομματικό χώρο στον οποίο ανήκετε), δεν θα έπρεπε ένα τέτοιο μέτρο να συνοδεύεται από την «παλινόρθωση» όλων των «αδικηθέντων» από τις εν τω μεταξύ αλλαγές; Δεν θα έπρεπε, αφού θα επανέλθουμε στα συστήματα που ίσχυαν προ, ας πούμε πενταετίας, να επανέλθουν και όλες οι διαδικασίες στην τότε κατάσταση; Δεν θα καταστούμε (με τη συλλογιστική που διατυπώνετε) «πανεπιστήμια Λαζάρων» μόνο και μόνο για να καταλογίσουμε στον υπουργό πως επιτέλους είπε το πολυθόπητο για σας «mea culpa» (έστω και αν δεν είναι εκείνος υπεύθυνος για τα όσα έγιναν μέχρι τώρα). Καθώς όμως αυτό δεν είναι εφικτό, δεν θα συμφωνήσετε ότι η πρότασή σας αντιστοιχεί με το να «πετάξουμε τη μπάλα στην κερκίδα»; Γιατί τι άλλο κάνετε κύριε Μυλόπουλε προτείνοντας μία πολιτική «αναστροφής της εντροπίας του συστήματος», γνωρίζοντας, ως επιστήμονας και μάλιστα μηχανικός, ότι κάτι τέτοιο είναι τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά αδύνατο;
Αφήστε λοιπόν τα περί «νεοφιλελεύθερης εκπαιδευτικής πολιτικής» και πείτε μας με απλά λόγια ποιό είναι το δικό σας (όχι το κομματικό σας - γιατί από τις δικές μας σκέψεις πρέπει να ξεκινήσουμε καθώς το πανεπιστήμιο είναι το σπίτι μας και όχι πεδίο κομματικής αντιπαράθεσης) όραμα - ποιοί οι στόχοι που θεωρείτε πως είναι «οι καθοριστικοί» - για το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Ας ξεκινήσουμε από εκεί και ΑΦΟΥ ΚΑΤΑΛΗΞΟΥΜΕ ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΙΝΑ ΑΠΟΔΕΚΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ, ΤΟΤΕ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΣΕΙΡΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ.
Όσο για μένα, μια και σας προκαλώ ανοιχτά, ΣΑΣ ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΤΟ ΤΙ ΘΕΩΡΩ ΩΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑ: Να είναι ανοιχτό σε όλους, χωρίς διακρίσεις ή ηθμούς (εξετάσεις). Να παράγει (στον ευρύτερη δυνατή έκταση) πολίτες με πανεπιστημιακή εκπαίδευση οι οποίοι θα έχουν τα ουσιαστικά προσόντα για να ασκήσουν το επάγγελμα (από φαναρτζήδες αυτοκινήτων μέχρι δικηγόροι, δημοσιογράφοι ή συγγραφείς και από νοικοκυρές μέχρι μηχανικοί ή γιατροί) το οποίο επιλέγουν και οι οποίοι θα έχουν λάβει, αλλά και θα μπορούν να λάβουν (επιστρέφοντας στο πανεπιστήμιο όποια ώρα θελήσουν) τα απαραίτητα εφόδια για να είναι ιδιαίτερα καλοί (ποιότητα) και παραγωγικοί (ποσότητα) στο επάγγελμα που επέλεξαν και εκτελούν.
Αυτό σημαίνει απεξάρτηση του κάθε πανεπιστημιακού πτυχίου από συντεχνιακά επαγγελματικά δικαιώματα. Χρήση της ακαδημαϊκής μονάδας για την απόδοση της αντίστοιχης διαβάθμισης στο πτυχίο (τριετές, τετραετές, μεταπτυχιακό, διδακτορικό, συνεχιζόμενης κατάρτισης, ειδικότητας κλπ), ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΑ ΤΥΠΙΚΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ, δυνατότητα του φοιτητή να οργανώσει το δικό του πρόγραμμα σπουδών διαλέγοντας μαθήματα από όποια τμήματα αλλά και όποια ΑΕΙ ή ΤΕΙ εκείνος κρίνει ότι βοηθούν στην ανάπτυξή του και την συγκρότηση του προγράμματός του, ανάπτυξη στα πανεπιστήμια τόσο της άμεσης διασύνδεσης με τη βιομηχανία και τον τομέα των υπηρεσιών, όσο και του συνεχούς επαγγελματικού προσανατολισμού. Σημαίνει ακόμη ότι τα πτυχία θα είναι όλα τα ίδια (οι Αγγλοσάξωνες δηλαδή είναι ηλίθιοι που ουσιαστικά δίδουν δύο πρώτα πτυχία - Bachelor of Arts and Bachelor of Science - βλ. http://en.wikipedia.org/wiki/Bachelor%27s_degree, τελευταία επίσκεψη 7/2/2009) και θα απονέμονται κεντρικά (π.χ. από το Υπουργείο Παιδείας) και θα συνοδεύονται από τον κατάλογο των μαθημάτων που έχει περάσει ο κάτοχός του και που χωρίς να χαρακτηρίζονται ως προς το Τμήμα ή τη Σχολή από την οποία προέρχονται καθώς ο συνοδευτικός κατάλογος μαθημάτων θα καθορίζει (για τον μελλοντικό εργοδότη) την αξία και την καταλληλότητα του πτυχίου για την εργασία που ο εργοδότης προσφέρει. Σημαίνει ακόμη πως δεν υπάρχουν ηλικιακά όρια φοίτησης, πως δεν υπάρχουν περιορισμοί στα πόσα πτυχία μπορεί κανείς να εκπονήσει. Σημαίνει ΑΥΣΤΗΡΗ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ (επιτέλους είναι δημόσιο το χρήμα που ξοδεύεται για την εκπαίδευση και άρα πρέπει να διαφυλλάσσεται). Σημαίνει, μετά από κάποιο όριο ακαδημαϊκών μονάδων, οικονομική συμμετοχή του φοιτητή στο κόστος σπουδών του (καθώς πέρα από κάποιο σημείο οι γνώσεις που απέκτησε θα του επιτρέπουν να «βγάζει το ψωμί του» και άρα από εκεί και πέρα κάθε τι το παραπάνω είναι επένδυση στην παραγωγική του δυνατότητα). Σημαίνει ότι το Υπουργείο Παιδείας πρέπει να γίνει Υφυπουργείο Εκπαίδευσης (η Παιδεία θα μπορούσε κάλιστα να συγχωνευτεί με τον Πολιτισμό) και να ενταχθεί στο Υπουργείο Ανάπτυξης αφού η εκπαίδευση αποτελεί αναπτυξιακή δραστηριότητα και ανάγκη. Σημαίνει ότι εξαιρετικά εξειδικευμένες (διάβαζε επαγγελματικές) Σχολές (π.χ., Ιατρική) θα έπρεπε να φύγουν (τουλάχιστον μέρος τους) από την εποπτεία του προτεινόμενου Υπουργείου Εκπαίδευσης και να ενταχθούν στο Υπουργείο που εποπτεύει το φυσικό χώρο του αντικειμένου τους (στην περίπτωση της Ιατρικής, π.χ., στο Υπουργείο Υγείας και τους Ιατρικούς Συλλόγους, στην περίπτωση της Νομικής στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, τα δικαστήρια και τους Δικηγορικούς Συλλόγους κ.ο.κ.). Σημαίνει, τέλος, ότι ο προϋπολογισμός για την ανώτατη εκπαίδευση θα καθορίζεται με καθαρά αναπτυξιακά κριτήρια και με συνεχή διάλογο με την κοινωνία (εκφραζόμενης μέσα από επαγγελματικούς ή εκπαιδευτικούς φορείς και όχι μέσα από τα κόμματα)
Κύριε Μυλόπουλε,
Αυτή είναι η δική μου ουτοπία για την ανώτατη εκπαίδευση. Η δικιά σας ποιά είναι; Γιατί, επαναλαμβάνω, μόνο όταν συγκλίνουμε στο τι θέλουμε (εμείς οι πανεπιστημιακοί, όχι οι πολιτικοί) μπορούμε να συζητήσουμε για το πως θα το επιτύχουμε. Και ειλικρινά είμαι έτοιμος όχι μόνο να συζητήσω καλόπιστα τη δική σας ουτοπία αλλά και να «βάλω νερό στο κρασί μου» αν με εκατέρωθεν διευθετήσεις καταλήγουμε σε κάτι που εκφράζει (όχι αναγκαστικά καλύτερα) και τους δυό μας, αρκεί να «στέκει στα πόδια του»
Με εκτίμηση
Γιώργος Ανωγειανάκις,
Καθηγητής Ιατρικής ΑΠΘ
Από Ioannis Mylopoulos:
Αγαπητοί κι αγαπητές συνάδελφοι,
Αν η διεξαγωγή του διαλόγου για την Παιδεία από μηδενική βάση δεν αποτελεί ένα ακόμη επικοινωνιακό τέχνασμα της κυβέρνησης, τότε προφανώς συνιστά έμμεση πλην σαφή παραδοχή από μέρους της, της λάθος κατεύθυνσης της εκπαιδευτικής της πολιτικής. Διότι εάν τα πράγματα έβαιναν καλώς, ποιος ο λόγος να ξεκινά ένας διάλογος από την αρχή;
Αν λοιπόν πράγματι πίσω από το «tabula rasa» κρύβεται ένα «mea culpa», τότε ο νέος υπουργός Παιδείας δεν έχει παρά να πείσει για την ειλικρίνεια των προθέσεών του: Αποσύροντας, σε ένδειξη καλής θέλησης, όλες τις νομοθετικές παρεμβάσεις των προκατόχων του, που με την ονομασία «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» υποβάθμισαν τη δημόσια εκπαίδευση και στέρησαν το δικαίωμα στην ισότιμη πρόσβαση στη γνώση, προκαλώντας μεγάλες κοινωνικές αντιδράσεις.
Ξεκινώντας με την ανάκληση του μέτρου της βαθμολογικής βάσης που αποδυνάμωσε τις δημόσιες σχολές, ενισχύοντας την «πελατεία» των εκπαιδευτικών επιχειρήσεων. Συνεχίζοντας με την απόσυρση του νόμου-πλαίσιο, που ενδυνάμωσε την κρατική κηδεμόνευση των πανεπιστημίων και έγινε αιτία για μια σειρά από γραφειοκρατικές δυσλειτουργίες. Ανακαλώντας ταυτόχρονα όλες τις ταπεινωτικές για τα ανώτατα ιδρύματα διατάξεις, που τα απειλούν με τιμωρία αν δε.συμμορφωθούν με τις κυβερνητικές υποδείξεις. Φτάνοντας μέχρι την απόσυρση των νομοθετικών παρεμβάσεων για την άνευ ακαδημαϊκών όρων αναγνώριση των κολεγίων, που λειτουργώντας εκτός εκπαιδευτικού συστήματος, παραπλανούν ότι παρέχουν πανεπιστημιακού επιπέδου σπουδές.
Και βέβαια για να γίνει ο νέος υπουργός πειστικός ότι πράγματι εργάζεται για το καλό της Παιδείας και όχι για να υπηρετήσει μικροπολιτικές σκοπιμότητες, πρέπει άμεσα να επαναφέρει τη δημόσια χρηματοδότηση της εκπαίδευσης τουλάχιστον στα επίπεδα του 2004.
Αν η κυβέρνηση έχει τη γενναιότητα να αναγνωρίσει έμπρακτα τη λάθος κατεύθυνση της νεοφιλελεύθερης εκπαιδευτικής πολιτικής της, τότε ο διάλογος που προτείνει θα βρει καθολική ανταπόκριση και θα συμβάλει καθοριστικά στη βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος.
Συναδελφικά,
Γιάννης Μυλόπουλος
Το μπλογκ υπάρχει για να νοηματοδοτήσουμε τη διαβούλευση για το πανεπιστήμιό μας, επώνυμα. Όχι για να επικοινωνήσουμε ανώνυμες προσβλητικές κρίσεις και υπονοούμενα. Προτείνω στον διαχειριστή του μπλογκ να κατεβάζει πάραυτα σχόλια όπως το παραπάνω, διαφορετικά θα γεμίσουμε από "κουκουλοφόρους δημοκράτες" και "μισαλλόδοξα υποκείμενα".
ΑπάντησηΔιαγραφήΜίλτος Σαρηγιαννίδης
Το πρόβλημα του νεποτισμού είναι μεγάλο στις Ιατρικές σχολές της χώρας και μάλλον περιορισμένο (αλλά επίσης καταδικαστέο) στις υπόλοιπες σχολές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρόσφατα έχει ανοίξει σχετικός διάλογος σε πολλά φόρα. Θεωρώ ότι σε ένα ιστολόγιο φτιαγμένο από μέλη ΔΕΠ, απευθυνόμενο κυρίως σε μέλη ΔΕΠ είναι ανεπίτρεπτο να γίνονται ανώνυμα αναφορές σε πρόσωπα.
Εδώ λοιπόν όποιος ή όποια θέλει να καταγγείλει φαινόμενα νεποτισμού να χρησιμποιήσει το ονοματεπώνυμό του.