.
Θέλουμε τη γνώμη σας πάνω στο πώς αντιμετωπίζουμε το φαινόμενο της συστηματικής παρεμπόδισης της λειτουργίας των διοικητικών οργάνων στο Πανεπιστήμιο από ομάδες φοιτητών που εννοούν να διακόπτουν – μερικές φορές βίαια – τις συνεδριάσεις των συλλογικών οργάνων διοίκησης του Πανεπιστημίου μας. Πώς αντιμετωπίζουμε καταστάσεις όπως την κράτηση μελών των οργάνων αυτών ως ομήρων; Με ποιούς τρόπους αντιμετωπίζουμε το φαινόμενο των καταλήψεων στις Σχολές μας; Τί κάνουμε για να το αποφύγουμε; Τί κάνουμε για να περιορίσουμε τις δυσμενείς συνέπειές του; Γιατί κατά τη γνώμη σας τα παιδιά σήμερα δεν επιλέγουν την αποχή, αλλά προβαίνουν σε κατάληψη, βάζοντας λουκέτο στις Σχολές τους; Πώς μπορούμε να πείσουμε τα παιδιά ότι ένα κλειστό πανεπιστήμιο υπονομεύει αυτό το ίδιο το δημόσιο πανεπιστήμιιο; Τί κάνουμε στις επικείμενες αρχαιρεσίες για την εκλογή Προέδρων και Αντιπροέδρων στα Τμήματα μέσα από καθολική ψηφοφορία, όπου μεγάλος αριθμός φοιτητών θα κληθεί να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα σε λίγους μήνες, με δεδομένα τα κρούσματα βίας που παρατηρήθηκαν σε άλλα Τμήματα ανά την Ελλάδα; Πώς αντιμετωπίζουμε ανάλογα φαινόμενα αν εμφανιστούν και στις δικές μας διαδικασίες; Είναι εφικτή/νόμιμη η ηλεκτρονική ψήφος; Είναι επιθυμητή/νόμιμη η ψήφος με αλληλογραφία;
.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=49&ct=6&artid=253315
ΑπάντησηΔιαγραφήΈψαξα με προσοχή να βρω κάτι με το οποίο να διαφωνήσω στο άρθρο του καθηγητή Μουτσόπουλου. Τελικά δεν βρήκα.
Η γνώμη μου είναι η στήριξη 2 θέσεων:
ΑπάντησηΔιαγραφή1) Της κατάργησης του νόμου περί ακαδημαϊκού ασύλου
2) Της δημιουργίας ειδικών, ένστολων τμημάτων της ελληνικής αστυνομίας, οπλισμένων μόνο με μη φονικά όπλα, με διοικητή τον πρύτανη και χώρο δικαιοδοσίας το κάθε πανεπιστημιακό ίδρυμα.
Στο νήμα αυτό νομίζω πρέπει να εστιάσουμε στο πρόβλημα της παρεμποδισης της λειτουργίας της συγκλήτου και των ΓΣ. Τα υπόλοιπα ανήκουν περισσότερο στο θέμα "γ)Φύλαξη οπανεπιστημίου".
ΑπάντησηΔιαγραφήΆς πούμε τα πράγματα με το ονοματεπώνυμό τους. Γιατί η χρήση της γλώσσας μπορεί να συσκοτίζει, μπορεί και να αποκαλύπτει.
Πολλοί συνάδελφοι, αλλά και τα ΜΜΕ λένε '"οι φοιτητές" διέκοψαν τη συνεδρίαση της Συγκλήτου'. Αυτό είναι πολιτική παραπλάνηση. Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι άλλοτε 30-40 μέλη της ΠΚΣ, άλλοτε 30-40 μέλη των ΕΑΑΚ και άλλοτε μαζί, εδώ και χρόνια συστηματικά προβαίνουν σε αυτού του είδους τις ενέργειες και επικαλούνται τη "νομιμότητα" των πράξεών τους γιατί είναι "οι φοιτητές".
Πολλοί συνάδελφοι κατηγορούν τον πρύτανη ή τη σύγκλητο ότι δεν βάζουν τα ουσιαστικά προβλήματα στην ημερήσια διάταξη. Μα εδώ ακριβώς έγκειται το μεγάλο πρόβλημα. Η "επαναστατική γυμναστική" όντας πια μια "ρουτίνα" επιβάλει την αυτολογοκρισία στη σύγκλητο. Χειρότερη μορφή απειλής βίας δεν υπάρχει.
Τα ΕΑΑΚ είναι μια παράταξη που δεν πρόσκειται σε κάποιο κοινοβουλευτικό κόμα. Όμως η ΠΚΣ πρόσκειται σε ένα κοινοβουλευτικό κόμα το ΚΚΕ. Θα ήταν μεγάλη υπηρεσία στο δημόσιο πανεπιστήμιο, αν αυτό το κόμα άλλαζε την πρακτική της αυθαίρετης παρεμπόδισης των συνεδριάσεων των ακαδημαϊκών οργάνων.
Αυτό σημαίνει για μένα ασφυκτική απομόνωση των φαινομένων και της μαλακής (παρεμπόδιση συνεδριάσεων) και της σκληρής βίας.
[ΟΡΘΗ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ]
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως, η διάκριση ανάμεσα σε μαλακή και σκληρή βία δεν συνεισφέρει στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Η βία έχει ένα μόνο πρόσωπο και είναι ωμό. Στην περίπτωσή μας, η βία σταδιακά και τεχνηέντως κλιμακώνεται, ώστε να είναι πάντα δυνατή η επίκληση των δήθεν νομιμοποιητικών λόγων, και εξυφαίνεται δήθεν δομικά, ανάλογα πάντα με το σκοπούμενο αποτέλεσμα. Η δε «επαναστατική γυμναστική» απομυθοποιεί το σκληρό πρόσωπο της βίας και τους ανατρεπτικούς στόχους της, καθώς την εντάσσει σχεδόν αυτονόητα στην καθημερινότητά μας, όσο εμείς λειτουργούμε παθητικά ή αδιάφορα.
Οι εξωθεσμικές παρεμβάσεις στα καταστατικά όργανα του πανεπιστημίου είναι δείγμα και της έλλειψης μηχανισμών λογοδοσίας. Εάν οποιοδήποτε μέλος ΔΕΠ, ή διοικητικός υπάλληλος παρανομήσει, υπάρχουν όλοι εκείνοι οι μηχανισμοί μέσα από τη σωστή λειτουργία των οποίων δύναται να αποδοθούν ευθύνες. Στην περίπτωση όμως των αυταρχικών μειοψηφιών που ετσιθελικά επιβάλλουν την άποψή τους στο όνομα μιας αφηρημένης ανατροπής, απλά δεν υπάρχει τίποτα. Όπως ακριβώς δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική κύρωση για τον φοιτητή που αντιγράφει στις εξετάσεις. Άρα ο καταλογισμός ευθυνών και οι κυρώσεις αποτελούν σημαντική αφετηρία για να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα της βίας σε βάρος των θεσμικών οργάνων αλλά και φυσικών προσώπων που νόμιμα μετέχουν σε αυτά.
Επιπλέον, μήπως είναι καιρός να εξετάσουμε τον ρόλο των κομματικών παραγόντων στο χώρο του φοιτητικού κινήματος; Μήπως πρέπει να εξοστρακίσουμε τους επίδοξους κομματάρχες του αύριο που σήμερα κάνουν το «αγροτικό» τους και τις δημόσιες σχέσεις τους στον χώρο του πανεπιστημίου κι αύριο θα αναρριχηθούν στους κομματικούς στρατούς της αναξιοκρατίας; Μήπως το αυτοδιοίκητο του πανεπιστημίου σημαίνει ρήξη με το κομματικοποιημένο τοπίο της πολιτικής ζωής του τόπου μας; Διότι οι συνδικαλιστές φοιτητές, και όχι μόνο αυτοί δυστυχώς, χρηματοδοτούνται, ενθαρρύνονται και επιβραβεύονται από κομματικούς παράγοντες. Πάρτυ, «χιονισμένες» κάλπες, καταλήψεις, πολιτικές εκδηλώσεις με «επιφανείς» καλεσμένους, «παραστάσεις διαμαρτυρίας» σε γραφεία καθηγητών, και ομηρία μελών γενικών συνελεύσεων αποτελούν αγωνιστικές κινητοποιήσεις που εξαργυρώνουν πολιτικές σταδιοδρομίες και επαγγελματικά βολέματα. Μα επιτέλους, μήπως έχουμε ξεχάσει για ποιους μιλάμε; Πρόκειται για φοιτητές, η δουλειά των οποίων δεν είναι να διοικήσουν το πανεπιστήμιο. Βρίσκονται στο πανεπιστήμιο για να αξιωθούν την επιστήμη της επιλογής τους, και όχι για να δημιουργήσουν κομματικούς στρατούς και καταστάσεις θεσμικής ανωμαλίας και δυσλειτουργίας. Νομίζω ότι έχουμε παρανοήσει το ποιός είναι το θεσμικό υποκείμενο στον χώρο του πανεπιστημίου.
Και κάτι ακόμη. Το άσυλο αποτελεί μιαν αναμφισβήτητη ιστορική κατάκτηση. Σήμερα ωστόσο, η ελευθερία του ακαδημαϊκού λόγου δεν κινδυνεύει, τουλάχιστον από τανκς και ένστολους καθοδηγητές. Δεν νομίζω πως υπάρχει έστω και ένας συνάδελφος ο οποίος είναι δέσμιος καταστάσεων που μας μεταφέρουν στις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Αντίθετα, τα κατειλημμένα και κλειστά πανεπιστήμια αποτελούν τη χειρότερη και πλέον βάναυση προσβολή στην ακαδημαϊκή ελευθερία. Ειδικά ο ανώνυμος φοιτητής που αντιλαμβάνεται τον καθηγητή του ως ταξικό εχθρό, αρμολογεί χάρη στο άσυλο τις τακτικές κλιμάκωσης της βίας, που μετατρέπουν εμάς σε θλιβερούς απολογητές. Το άσυλο, όπως το διατηρούμε σήμερα, έχει νόημα μόνο ως σημαντική ιστορική υπόμνηση. Δυστυχώς όμως λειτουργεί παράλληλα και ως καταφύγιο αντιδημοκρατών και εξωθεσμικών. Γι’ αυτό θα πρέπει να τολμήσουμε την αποκαθήλωσή του. Η ιδέα του συναδέλφου για την απεδαφοποίηση και υποκειμενοποίηση του ασύλου μπορεί και να συμβάλει δημιουργικά στον περιορισμό της παραβατικότητας στον χώρο του πανεπιστημίου και στην ανάδειξή του σε χώρο ελεύθερης και απρόσκοπτης επιστημονικής δημιουργίας. Γιατί κανείς μας, ελπίζω, δεν θέλει και δεν χρειάζεται ένα περιφραγμένο πανεπιστήμιο που λειτουργεί με ωράριο δημόσιας υπηρεσίας και τις υπόλοιπες ώρες και ημέρες της εβδομάδας στεγάζει και παρέχει άσυλο σε όσους υπονομεύουν την αξιοπρέπεια και την αποστολή του.
Με τιμή,
Μίλτος Σαρηγιαννίδης