Εκλογική Διακήρυξη

.
Εμείς, τα μέλη ΔΕΠ του ΑΠΘ που κατεβαίνουμε στις εκλογές με το ψηφοδέλτιο της Πανεπιστημιακής Συμπαράταξης, πήραμε την πρωτοβουλία να εκτεθούμε με έναν και μοναδικό σκοπό: να προβάλλουμε σε συνδικαλιστικό επίπεδο απόψεις, που πιστεύουμε πως απηχούν τη μεγάλη πλειοψηφία των συναδέλφων μας. Αυτές που συζητάμε κατ' ιδίαν μεταξύ μας και συμφωνούμε, αλλά που δημόσια χάνουν το στίγμα τους πίσω από ξύλινες τοποθετήσεις και παραταξιακές σκοπιμότητες, που τα ΜΜΕ αναμεταδίδουν ως δήθεν «θέσεις των πανεπιστημιακών».

Η Πανεπιστημιακή Κοινότητα απαξιώνεται ολοένα και περισσότερο στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας. Έχουμε χρέος να αποκαταστήσουμε στον ελληνικό λαό, στους φοιτητές μας και στους γονείς τους την εικόνα του Πανεπιστημιακού Δασκάλου. Για την κατάσταση της ανώτατης παιδείας σήμερα, έχουμε κι εμείς τις ευθύνες μας. Δεν είμαστε μόνοι εμείς υπεύθυνοι, τουναντίον. Όμως, έχουμε χρέος να αναλάβουμε το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί.

Διαχρονικά η Πολιτεία μάς ανέθεσε να διαχειριστούμε το Πανεπιστήμιό μας. Είναι λυπηρό ότι σήμερα, ενώ μεταξύ μας οι περισσότεροι συμφωνούμε στις διαπιστώσεις των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε και στις αλλαγές που επειγόντως χρειαζόμαστε, δεν παίρνουμε τις πρωτοβουλίες που χρειάζεται για ν' αντιμετωπίσουμε τις νέες προκλήσεις που καθημερινά βιώνουμε μέσα στο ίδιο μας το σπίτι και στη κοινωνία. Επιτακτική ανάγκη είναι να δώσουμε λύσεις σε φλέγοντα ζητήματα, που απειλούν την ίδια την υπόσταση της ανώτατης δημόσιας παιδείας στη χώρα μας:

α) το πρόβλημα της απρόσκοπτης και ελεύθερης άσκησης της εκπαιδευτικής και ερευνητικής δραστηριότητας και διακίνησης των ιδεών μέσα στους ανασφαλείς πλέον χώρους δουλειάς μας, τους οποίους η συντεταγμένη Πολιτεία αδυνατεί να προστατεύσει, αφήνοντας σ' εμάς ένα έργο που είτε δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε ν' αναλάβουμε οι ίδιοι.

β) το πρόβλημα της διασφάλισης της ποιότητας των σπουδών που παρέχουμε και της προστασίας της διεθνούς αξίας των πτυχίων που χορηγούμε, σ' ένα ανταγωνιστικό διεθνοποιημένο περιβάλλον στο οποίο και πρέπει και μπορούμε να διακριθούμε, παρέχοντας στους φοιτητές και τις φοιτήτριές μας τα εφόδια που χρειάζονται για ν' αντιμετωπίσουν τις σύγχρονες προκλήσεις.

γ) το πρόβλημα της βελτιστοποίησης της χρήσης των διαθέσιμων πόρων και της διασφάλισης της απαραίτητης πρόσθετης χρηματοδότησης που χρειαζόμαστε για να εξακολουθήσουμε να παρέχουμε στα παιδιά μας ένα επίπεδο και μια ποιότητα σπουδών, που θα σέβονται τις αξίες και το πολιτισμικό μας υπόβαθρο (παιδεία), αλλά και θα τα εξοπλίζουν με όλα εκείνα τα μέσα που έχουν ανάγκη ν' αντεπεξέλθουν στις προκλήσεις της σύγχρονης Κοινωνίας της Γνώσης (εκπαίδευση).

Εμείς, οι άμεσα ενδιαφερόμενοι και εμπλεκόμενοι, δεν έχουμε μέχρι σήμερα καταφέρει να διαμορφώσουμε τη δική μας κοινή θέση για την αναβάθμιση της Ανώτατης Παιδείας και να την επιβάλλουμε στην πολιτική εξουσία, με αποτέλεσμα να έρχονται οι κυβερνήσεις να νομοθετούν (τις περισσότερες φορές άστοχα) κι εμείς μετά να περιοριζόμαστε - στην καλύτερη περίπτωση - ν' ασκούμε κριτική, αφήνοντας κάποιους να στέλνουν στην κοινωνία το παραπλανητικό μήνυμα ότι τίποτα δεν θέλουμε να αλλάξει.

Εμείς, δεσμευόμαστε να εργαστούμε προς την κατεύθυνση της συγκρότησης μιας κοινής θέσης για την αναβάθμιση και τη μεταρρύθμιση της Ανώτατης Παιδείας, που επείγει και εκκρεμεί. Αρχίζοντας από το δικό μας Πανεπιστήμιο κι από μάς τους ίδιους, χωρίς αποκλεισμούς, αλλά και χωρίς ιδεοληψίες και στερεότυπα, όπως απαιτεί η Κοινή Λογική και ο Ορθός Λόγος. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι το δημόσιο Πανεπιστήμιο έχει τις εσωτερικές δυνάμεις να ανατρέψει την σημερινή εικόνα.

Έτσι θα πορευτούμε συνδικαλιστικά και, γι’ αυτό, θα ενθαρρύνουμε έναν ευρύτατο διάλογο, μέσα από την ελεύθερη συγκρότηση σωμάτων μελών ΔΕΠ σε όλες τις Σχολές, ώστε από τις δικές μας συλλογικότητες, να φτάσουμε σ' ένα ευρύτατο consensus για να το προωθήσουμε σε κεντρικό επίπεδο. Ελλείψει γνήσιου συνδικαλισμού στους κόλπους μας, έχουμε μετατρέψει τα διοικητικά όργανα του Πανεπιστημίου σε συνδικαλιστική αρένα. Αυτό πρέπει αυτονόητα να αλλάξει. Και πρέπει να τ' αλλάξουμε εμείς πρώτα, ώστε να ενθαρρυνθούν μετά και τα παιδιά ν' αναπτύξουν ένα δικό τους, γνήσιο, συνδικαλισμό, απελευθερωμένο από τα παραταξιακά βαρίδια, που είναι συχνά και δικά μας.

Οι πανεπιστημιακοί που αγαπούν τη δουλειά τους είναι αναγκασμένοι να την κάνουν σε ολοένα και πιο αντίξοες συνθήκες. Θέλουμε να ζούμε σ' ένα Πανεπιστήμιο που να το χαιρόμαστε, να το νοιώθουμε δικό μας, να το πονάμε. Και να κάνουμε και τους φοιτητές μας να το δουν σαν σπίτι τους, που σήμερα το θεωρούν ξένο, ένα αναγκαστικό πέρασμα για ν' αποκτήσουν ένα χαρτί αμφίβολης αξίας για την αποκατάστασή τους, που τους γεμίζει άγχος και πυροδοτεί αρνητικές συμπεριφορές.

Για να γίνουν όλα αυτά, πολλά πρέπει να αλλάξουν στο Πανεπιστήμιο. Πρέπει να δείξουμε στην κοινωνία ότι οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι είναι πρωτοπόροι και όχι μέρος της κρίσης· με στόχο ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό, κύτταρο επιστημονικής αριστείας, πρότυπο εκπαιδευτικής λειτουργίας και ελεύθερης διακίνησης ιδεών.

Εδώ και χρόνια οι ίδιες παρατάξεις, οι ίδιες πολιτικές, τα ίδια πρόσωπα έχουν καταδικάσει τα συνδικαλιστικά μας όργανα σε μαρασμό και απαξίωση. Αυτό είναι επιζήμιο και πρέπει να αλλάξει. Πρέπει εμείς να το αλλάξουμε. Οι 2.700 πανεπιστημιακοί δάσκαλοι του ΑΠΘ, ας θέσουμε στον εαυτό μας ένα ερώτημα: θα εξακολουθήσουμε να επιτρέπουμε να μας εκπροσωπούν αυτοί που δεν μας εκφράζουν; Αν η απάντηση είναι όχι, τότε έχουμε μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χάσουμε: Να συμμετάσχουμε μαζικά στις εκλογικές διαδικασίες.

Για όλα αυτά ζητάμε την εμπιστοσύνη σας στις εκλογές της 28-01-2009 και την συμπαράταξή σας μετά τις εκλογές στο δύσκολο δρόμο της αναζήτησης κοινής θέσης· για το Πανεπιστήμιό μας και την Ανώτατη Δημόσια Παιδεία στη χώρα μας.
.